ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ထူးဆန္းေသာသစ္သားရုပ္ထုေလး ၂၂

ဆူဆူညံညံလူသံေတြေႀကာင့္ ဆတ္ကနဲက်ေနာ္လန္႔ႏိုးလာတယ္။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဘယ္ေရာက္ေနမွန္းစဥ္းစားလို႔မရျဖစ္သြားေသးတယ္။
ႀကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေခြေခြေလးအိပ္ေနတာသတိထားမိေတာ့မွ က်ေနာ္
ဆရာမေဒၚခင္ခ်ိဳေမ့ အခန္းထဲမွာပါလားဆိုတာသတိထားမိလိုက္တယ္။
ညက အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ဘာမွန္းေတာင္မသိလိုက္ဘူး
ေမွးကနဲျဖစ္သြားတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ေခါင္းေအာက္မွာ
ေခါင္းအံုးတစ္
လံုးေရာက္ေနပါလားဗ်။ ေသခ်ာပီ ဒါ မေန႔ည က်ေနာ္အိပ္ေပ်ာ္ေနတံုး
ဆရာမေလး လာႀကည့္သြားေသးတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ အသံေတြေအာက္က တေ၀ါေ၀ါနဲ႔
ဆူညံလာျပန္ပီ။ ဟိုက္! မိုးစင္စင္လင္းေနပီ။ ေသပါေလေရာကြာ
ငါေတာ့ဒီအခန္း
ထဲမွာ ပိတ္မိေနပီ။ ဘယ္လိုအိမ္ျပန္မလဲ? ျပႆနာပါပဲ။
က်ဴရွင္သင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက
ရာဂဏန္းေလာက္ရွိေနတာ ဘယ္လိုမွလစ္လို႔မလြယ္ေလာက္ဘူး။
ဒုကၡဒုကၡ။ ဖူးးးး
ကၽြိ!
ရုတ္တရက္ အိပ္ခန္းတံခါးပြင့္လာေတာ့ အင္မတန္ထိတ္လန္႔သြားတဲ့
က်ေနာ္ ႀကမ္းျပင္ေပၚကို ခ်က္ခ်င္းလွဲအိပ္ပီး ေခါင္းေဖာ္ထားရာက
ေစာင္ကို ေခါင္းျမီးျခံဳဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္မိတယ္။
တံခါးကို ျပန္ပိတ္ရင္းကလန္႔ထိုးလိုက္တဲ့ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမက
က်ေနာ့္ျဖစ္အင္ကို ျမင္ပီး ျပံဳးခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားဟန္နဲ႔
အံကိုႀကိတ္ပီးေအာင့္ထားလိုက္တာကို
ျမင္ျဖစ္ေအာင္လွမ္းျမင္လိုက္ေသးတယ္။
ေႀကာက္တတ္သားပဲ!
.... .... .... (ဆရာမကို ေမာ့မႀကည့္ရဲပဲ ႀကမ္းျပင္ေပၚမွာ
ငုတ္တုတ္ကေလးထိုင္ရင္း မ်က္လႊာခ်ထားမိတယ္)
ေရာ့! ဒီဇလံုထဲကေရနဲ႔ မ်က္နာသစ္၊ဒီမယ္သြားပြတ္တံ
အသစ္နဲ႔သြားတိုက္ေဆး.. ကေလးေတြရွိေနတယ္ေနာ္..
ငါ့အရွက္ကိုေတာ့ ခြဲမယ္မႀကံနဲ႔
ဟုတ္ဆရာမ
ဆရာမျပန္ထြက္သြားေတာ့မွ ေခါင္းေမာ့ရဲေတာ့တယ္။ ႀကမ္းျပင္ေပၚမွာ
မ်က္နာသစ္ကိုယ္လက္သန္႔စင္စရာေတြနဲ႔အတူ
လင္ပန္းအျဖဴေလးနဲ႔ထည့္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္နဲ႔
မုန္႔ဗိုင္းေတာင့္ပဲျပဳတ္ဆီဆမ္းတစ္ပန္းကန္ပါေသးတယ္။ မနက္စာေပါ့။
သြားတိုက္မ်က္နာသစ္၊ မနက္စာစား လက္ဖက္ရည္ေသာက္လိုက္တာ
ဗိုက္ေတာင္ကားသြားတယ္။ မေန႔ညက ႀကိဳးတန္းေပၚလွမ္းထားတဲ့
အ၀တ္ေတြရွာႀကည့္တာမေတြ႔ဘူးဗ်။ ဒါနဲ႔ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ပီး
ဗိုက္ေလးလာလို႔ ကုတင္ေပၚတက္ပီး ေစာင္ျခံဳထားရင္း မိုးေအးေအး
မနက္ေစာေစာမွာ ျပန္ေကြးရင္းေမွးကနဲျဖစ္သြားတယ္။
တစ္ေယာက္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို စိုက္ႀကည့္ေနသလိုခံစားရလို႔
လန္႔ပီးႏိုးလာျပန္တယ္။

ေနေရာင္ျခည္ႏုႏုေလးေတြက အခန္းထဲထိေရာက္ေနပီ။
ေနေတာင္အေတာ္ျမင့္ေနပါလား။ ပီးေတာ့
ေနေရာင္ျခည္မွ်င္တန္းေလးေတြအိပ္ခန္းထဲ ထိုးထားတဲ့ႀကားက
က်ေနာ့္ရူပေဗဒဆရာမေလးက ခပ္တည္တည္နဲ႔
ဆံပင္ဖားလ်ားခ်ထားရင္း ကုတင္မွာတင္ပါးလႊဲေလးထိုင္လို႔
က်ေနာ္ အိပ္ေနတာကို ငံု႔ႀကည့္ေနပါလားဗ်ာ။ မ်က္နာက ေတာ့
ခပ္တင္းတင္းေလးပဲ ဒါေပမယ့္ သူ႔မ်က္လံုးေတြက အႀကင္နာရိပ္ေတြနဲ႔
အရည္လဲ့လို႔ေပါ့။
ဆရာမ.. က်ဴရွင္ေတြပီးသြားပီလား
အင္း ျပန္သြားကုန္ပီ ေက်ာင္းသားေတြ
က်ေနာ့္ အ၀တ္ေတြေကာ
မီးအိုးထိုးထားေပးတယ္ ဟိုဖက္အခန္းမွာ ယူေပးမယ္
က်ေနာ္ျပန္လို႔ျဖစ္ပီလား ဆရာမတပည့္မေလးေတြေကာ
ေက်ာင္းသြားႀကပီလား? (က်ေနာ္ေမးတာကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ပီး
အေ၀းကိုေငးသလိုလုပ္ရင္း သူလုပ္ေနႀက ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြကို
ႏႈတ္ခမ္း၂လႊာထဲညွပ္ပီးကိုက္ေနျပန္တယ္)
မင္း ညတိုင္း ငါ့အခန္းျပဴတင္းေပါက္နား
ေရာက္ေရာက္လာတယ္မလား?
ဟုတ္! က်ေနာ္ ဆရာမကို ခ်စ္လြန္းလို႔ပါဗ်ာ (အခ်စ္စစ္တို႔မည္သည္
အာလူးဖုတ္တာမပါလွ်င္မျဖစ္ ဟီဟိ channko)
အဲ့ဒီလိုလုပ္လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ငါရိပ္မိလို႔ မေန႔ညက
တမင္ျပဴတင္းေပါက္ဖြင့္ႀကည့္မိတာေလ..
က်ေနာ္ေတာင္းပန္ခ်င္လို႔ပါဗ်ာ..တကယ္ေျပာတာပါ..
မင္းကငါ့ကို ဖဲရိုက္ပီးရွာေကၽြးမယ္ေပါ့ ဟုတ္လား ဟဟ
ဆရာမေလး က်ေနာ့္ကိုျပန္ခ်စ္မယ္ဆို မမိုက္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ
က်ေနာ္ဂတိေပးရဲပါတယ္
ေတာ္စမ္းပါလူမိုက္ရာ.. မေန႔ညက ဒဏ္ရာဘယ္လိုေနေသးလဲျပစမ္းခု
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ က်ေနာ့္ေစာင္ကိုလွပ္ပီး ရင္ဘတ္ကိုႀကည့္ဖို႔ျပင္တယ္။
သနပ္ခါးတံုးမွန္ထားတဲ့ေနရာက အညိဳေရာင္ ကြက္ႀကီးျဖစ္ေနတံုးပဲ။
စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္နာေလးနဲ႔ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ထားရင္း
မရည္ရြယ္သလို လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးေတြက
က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ေပၚေရာက္လာပီး
ဒဏ္ရာေနရာအညိဳကြက္ကေလးကိုခပ္ရြရြ
ေလးလာပြတ္သပ္ေပးေနတယ္။
က်ေနာ့္တစ္ကိုယ္လံုးဖ်င္းကနဲျဖစ္သြားပီ။ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမကို
လွမ္းႀကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္ေလး၀ဲ၀ဲနဲ႔ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို
မသိစိတ္က လႈံ႕ေဆာ္မႈနဲ႔ ဆက္ပြတ္ေပးေနျပန္ေတာ့ ေစာင္ျခံဳထဲက
က်ေနာ့္ ေအာက္က လိင္တံက ဖိုနဲ႔မအထိေတြ႔
ေႀကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပဲေထာင္ထလာပီ။ ဒီတိုင္းဆို က်ေနာ္
ေနာက္တစ္ႀကိမ္သူစိတ္ဆိုးေအာင္ ေသာင္းက်န္းမိေတာ့မယ္မို႔
ႀကက္သီးဖ်န္းေနရာက ေန ဆရာမရဲ႕ လက္ေကာက္၀တ္ကေလးကို
ဖမ္းကို္င္ထားလိုက္မိတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ရူပေဗဒဆရာမေလးက်ေနာ့္ကို
စိုက္ႀကည့္လာတယ္။
အဲဒီအႀကည့္ေတြက အဓိပၸါယ္ေတြအမ်ားႀကီးပါတယ္။
သနားႀကင္နာတာ၊ေမတၱာသက္၀င္တာ၊ခြင့္လႊတ္တာအစရွိသျဖင့္
အမ်ားႀကီးပဲ။ က်ေနာ္လည္းဘာလုပ္လို႔လုပ္မိမွန္းမသိခင္
ေနေရာင္ျခည္မွ်င္ေလးေတြ ထိုးထားတဲ့ ဆရာမရဲ႕
ဆံႏြယ္ရွည္ရွည္ခက္ခက္ႀကီးေတြကိုအား
ေနတဲ့ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ဆြဲယူပီး မ်က္နာနားကပ္လို႔
ေမႊးႀကဴနမ္းရိႈက္ေနမိပီ။ အို! ဆိုတဲ့
ေယာင္တဲ့အသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ရွက္၀ဲ၀ဲမ်က္နာေလးက
မ်က္လႊာခ်သြားရွာတယ္။
က်ေနာ္ဆရာမကိုေလ.. က်ေနာ္..အရမ္းခ်စ္တယ္ သိလား
ဟင့္အင္း!
ဆရာမေလး ဟင့္အင္းလို႔ ျငင္းတာ က်ေနာ္ခ်စ္ေရးဆိုတာကိုလား
ေျပာခ်င္တာေျပာပီး လည္တိုင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖိကပ္ပီး
ပြတ္ဆြဲလိုက္တဲ့ က်ေနာ့္လုပ္ရပ္ကိုေျပာတာလားဆိုတာ
မသဲကြဲေတာ့ဘူး။
က်ေနာ့္စိတ္ဆင္ရိုင္းကို ခၽြန္းအုပ္လို႔မရေတာ့ပါဘူးေလ။
အသက္ရွဴသံျပင္းေနတဲ့ ဆရာမေလး က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနပီဗ်ာ။
မွင္တက္ေနတဲ့ ကိုယ္လံုးေတာင့္ေတာင့္ေလးကို အတင္းဖက္တြက္ပီး
က်ေနာ္ေသာင္းက်န္းလိုက္မိပီ။ ခပ္ျမန္ျမန္ပါပဲ မ်က္နာအႏွံ႔၊နဖူးေလး၊
ပါးမို႔မို႔ေလး၊ ေမးေစ့ေလး၊လည္တိုင္ေလး အနမ္းေတြခပ္ႀကမ္းႀကမ္း၊
ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးမႈန္မႈန္ေလးေတြက က်ေနာ့္ေႀကာင့္
အကုန္ပ်က္ျပယ္ကုန္ပီ။ တစ္ကိုယ္လံုးတြန္႔လိမ္စျပဳလာပီ။ ေနာက္ဆံုး
ကုတင္ေပၚကို ဆြဲလွဲခ်တာ ခံလိုက္ရရွာတဲ့ ဆရာမေလးဆီက
ဖိုးသက္ေလး!
မင္းအရမ္းဆိုးလိုက္တာ ဆိုတာကို မပီ၀ိုးတ၀ါးပဲ။ ဆရာမေလးရဲ႕
ခပ္တင္းတင္းစည္းေႏွာင္ထားတဲ့ ထမီေလးက ေျပေလ်ာ့သြားရွာတယ္။
ထမီကို အသာေလး ေအာက္ကိုေလွ်ာခ်ရင္း အသာေလး
အကဲခတ္လိုက္ေတာ့ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို
ျပတ္ထြက္မတတ္ကိုက္ထားပီးအသက္
ရွဴျပင္းျပင္းမႈတ္ထုတ္ေနတဲ့ ဆရာမေလးက
မ်က္လံုးကိုစံုမိွတ္ထားရွာတယ္။ ထမီကို
ေျခက်င္း၀တ္အထိေလွ်ာခ်လိုက္ပီး ဆရာမရဲ႕ အဖုတ္ေနရာကို
က်ေနာ္လွမ္းႀကည့္လိုက္ေတာ့ ေဖာင္းမို႔မို႔ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးက
လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းမွာ နီရဲရဲအကြဲေလးနဲ႔ထင္းေနတယ္။
အကြဲေႀကာင္းတေလွ်ာက္မွာ အရည္ေလးေတြစို႔ေနရွာပီ။
က်ေနာ့္ဘ၀မွာတစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးတဲ့ လုပ္ရပ္ကိုလုပ္မိလိုက္တယ္။
အာ! ဘာလုပ္.. အေမ့
ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းမစုပ္၊ ႏို႔ကိုလံုး၀မထိမကိုင္ေသးပဲ
အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ေတ့ပီး စုပ္ယူတာခံလိုက္ရရွာတဲ့
ဆရာမေလးခမ်ာ အိပ္ယာနဲ႔ေက်ာျပင္လႊတ္ထြက္သြားေအာင္
ခါးကေလးေကာ့တက္သြားပီး ကေယာင္ကတမ္းေအာ္ရင္း
က်ေနာ့္ေခါင္းကို
လက္၂ဖက္နဲ႔တြန္းထားေပမယ့္ က်ေနာ္က က်ားနာတစ္ေကာင္လို
ငံုခဲထားတာကို လံုး၀လႊတ္ဖို႔ အစီအစဥ္မရွိေတာ့ဘူး။
အိပ္ယာေပၚမွာ ပက္လက္ကေလးလွန္ပီး ဒူးေထာင္ထားတဲ့
ဆရာမေလးခမ်ာ တီေကာင္ကိုဆားထိသလို အလူးအလွိမ့္ျဖစ္ေနရွာပီ။
အာ.. အာ.. ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲကြာ အမေလးေနာ္ ရွီးးး
ေတာ္ပါေတာ့
ကေယာင္ကတမ္းေလွ်ာက္ေအာ္ေနတာေလးကို
မႀကားတခ်က္ႀကားတခ်က္နဲ႔ အဖုတ္တစ္ျပင္လံုးကို မတတ္တတတ္နဲ႔
က်ေနာ္တပ်တ္ပ်တ္ျမည္ေအာင္ ေလွ်ာက္လွ်က္ေပးရင္း
ေလမထိေနမထိေဖြးဥပီးႏူးညံ့လွတဲ့ေပါင္ ၂ေခ်ာင္းကို
လက္၂ဖက္နဲ႔ဆြဲဆြဲျဖဲ
ေနရတယ္။ မဟုတ္ရင္ အဖုတ္ေပၚမ်က္နာအပ္ထားတဲ့ က်ေနာ့္ကို
ေပါင္၂ေခ်ာင္းနဲ႔လိမ္က်စ္ပီးညွပ္ညွပ္လာလို႔
အသက္ရွဴရခက္ခက္ေနတာကိုးဗ်။ စစခ်င္းဘာမွေသခ်ာမစဥ္းစားပဲ
အတင္း လွ်ာနဲ႔အျပားလိုက္ေလွ်ာက္လွ်က္ေနမိပီးမွ သတိ၀င္လာလို႔
အရွိန္ကိုေလွ်ာ့ခ်လိုက္
တယ္။ အဲ့ဒီေတာ့မွ အသာေလးမ်က္နာကို ခြာလိုက္ပီး
အနီးကပ္ျမင္ေနရတဲ့ ဆီးခံုေမႊးႏုႏုေလးေတြကို
ႏွာေခါင္းနဲ႔ေျဖးေျဖးသာသာေလး ဖိပီးရွဴရင္း
ဘယ္ညာယိမ္းရင္းေအာက္ကိုေလွ်ာဆင္း
အထက္ကိုျပန္တက္လုပ္ႀကည့္မိေနတယ္။ နီရဲပီး ခံုးျကြေနတဲ့
အဖုတ္အကြဲေႀကာင္း
အဆံုးအေပၚနားေရာက္ေတာ့ လက္ညွိဳးလက္မနဲ႔
အသာအယာဆြဲဟလိုက္ေတာ့ အခ်စ္ခလုတ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ အစိေလးကို
ရွာေတြ႔တယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာမျမင္ဖူးလို႔
စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ေႀကာင္ႀကည့္ေနမိေသးတယ္။ အဲ့ဒီမွာ
ခဏနားလိုက္လို႔ သတိ၀င္သလိုျဖစ္လာတဲ့ ဆရာမ
ေလးက သတိ၀င္လာသလို အိပ္ယာကိုလက္ျပန္ေထာက္ပီး
ထထိုင္မလိုလုပ္လာမွ ခ်က္ခ်င္း က်ေနာ့္ႏႈတ္ခမ္း၂လႊာနဲ႔ အစိကေလးကို
ဖြဖြေလး ညွပ္ထားလိုက္မွ ဒူးေထာင္ေပါင္ကား ထိုင္လွ်က္ကေလးနဲ႔
ဆရာမေလး အားးး ကနဲျဖစ္သြားျပန္တယ္။ လွ်ာအဖ်ားေလးနဲ႔ အစိေလး
ကို ေမႊ႕ေပးေနလိုက္ေတာ့ ထြန္႔ထြန္႔လူးေအာင္ ျဖစ္သြားပီး
ေနာက္ျပန္ေထာက္ထားတဲ့ လက္ေတြကို လႊတ္ခ်ပီး အိပ္ယာေပၚ
ဗိုင္းကနဲျပဳတ္က်သြားျပန္တယ္။ လက္၂ဖက္က က်ေနာ့္ဆံပင္ေတြကို
ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ပီး ဘယ္ညာဆြဲကစားေနတာ
သူ႔ဖာသူဘာလုပ္ေနမွန္းေတာင္
သတိထားမိဟန္မတူေတာ့ဘူး။ လွ်ာအေႀကာင္းေကာင္းေကာင္းမသိ၊
တစ္ခါမွ အဖုတ္အလွ်က္မခံဖူးတဲ့ အပ်ိဳႀကီးေပါက္စ
ဆရာမေဒၚခင္ခ်ိဳေမခမ်ာ အစိကုိလွ်ာနဲ႔
ဘယ္ညာခတ္ပီးကစားတာကိုခပ္ႀကာႀကာေတာင္
မေတာင့္ခံႏိုင္ရွာပါဘူးဗ်ာ။
ေမာလိုက္တာ... အေမေရ! ရင္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္လာျပန္ပီ အေမ..
မရေတာ့ဘူး မရေတာ့ဘူး အားးးး
အာေခါင္ျခစ္ပီးႀကိတ္ေအာ္သံေလးနဲ႔ တြန္႔လိမ္လာပီး
ကာမပန္းတိုင္ေရာက္သြားရွာတယ္။ ရုတ္တရက္ အဆံုးစြန္ေပါက္ကြဲပီး
ပီးသြားတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ အစိကို ဆက္ပီး အထိမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး
က်င္တဲ့အရသာပဲရေတာ့မွာမို႔ ဆက္မလုပ္ရဆိုတဲ့ (သူ႔ကိုသူ
ေ-ာက္ဖုတ္ေမွာ္ေအာင္ထားသူလို႔ ဘြဲ႕ေပးထားတဲ့)
ကိုေရႊဘရဲ႕လက္ခ်ာကို သတိရသြားလို႔ ဘာမွဆက္မလုပ္ေတာ့ပဲ
အပန္းေျဖတဲ့အေနနဲ႕ ဆရာမ ေပါင္တစ္ဖက္ေပၚ ပါးအပ္ရင္း
အသက္ကိုမွန္မွန္ရွဴရင္း အေမာေျဖေနမိတယ္။
အဖုတ္လွ်က္တယ္ဆိုတာကလဲ အေတာ္ပင္ပန္း
ပါလားဆိုတာ လက္ေတြ႔သိလိုက္ရတယ္။ ဘာမွဆက္မလုပ္ေပမယ့္
ပါးမအပ္ထားတဲ့ေပါင္လံုးေဖြးေဖြးႀကီးတစ္ဖက္ကို လက္ဖ၀ါးနဲ႔
ဖြဖြေလးပြတ္ေပးေနလိုက္တယ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ပီးသြားတိုင္
ပြတ္သပ္ကလူက်ီစယ္ ေခ်ာ့ျမွဴပါဆိုတာလည္း
ဟိုဆရာသမားရဲ႕လက္ခ်ာပါဗ်ာ။
ေပါင္အရင္းကေန ဟိုးေျခသလံုးသားအိအိေလးေတြအထိ
အထက္ေအာက္အစံုအဆန္ပြတ္သပ္ေပးေနရင္း တခါတခါ
အဖုတ္အကြဲေႀကာင္းထိပ္က ဆီးခံုေမႊးကေလးေတြကိုလည္း
လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔
ဆုပ္ကိုင္ဆြဲလိမ္ရင္းေဆာ့ကစားေပးေနလိုက္ေသးတယ္။ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမ
ဆီက ဘာအသံမွထပ္မႀကားရေတာ့ပဲ အသက္ရွဴသံတိုးတိုးေလးနဲ႔
၀မ္းဗို္က္ကေလးက နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္
ျဖစ္ေနတာကိုပဲသတိထားေနမိတယ္။ က်ေနာ့္ရူပေဗဒဆရာမေလး
မွိန္းေမာေနရွာပီ။ ပထမဆံုးအဖုတ္လွ်က္မိခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳမွာ
က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ဆရာမေလးကို အရသာခံ
တတ္၊အဆံုးစြန္ထိေရာက္သြားေအာင္လုပ္ေပးလိုက္မိတာကိုပဲ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုႀကိတ္ပီး ဂုဏ္ယူမိေနတယ္ေလ။