အဝါေရာင္စိုက္ခင္း ၁၁
တြတ္ပီဖိနပ္လို ရာဘာလည္ရွည္ဖိနပ္ႀကီးစီးလို႔ ေခါင္းေဆာင္းပါတဲ့ ဂြမ္းခံအင္းက်ီအနီရဲရဲကို ၀တ္ထားတဲ့ က်ေနာ္၊ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ လိေမၼာ္သီးနည္းနည္း ေရဗူး။
ညီမေလးက ကင္မရာေလးလြယ္ အေႏြးထည္အထူႀကီး၀တ္လို႔။ ျမိဳ႕အစြန္ဖက္ကိုလမ္းေလွ်ာက္ထြက္။ ကုန္းအေပၚကေန ဟိုးေအာက္ဖက္ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းေလွ်ာဆင္းသြားတဲ့ ကတၱရာလမ္းအတိုင္း ျမဴးတူးစြာနဲ႔ အေျပးေလးေလွ်ာက္။ ေဘးဘီ၀ဲယာက အတန္းလိုက္
ကေလးေဆာက္ထားတဲ့ အျဖဴေရာင္၊အနီေရာင္အိမ္ကေလးေတြက လွတပတ။ ရပ္ကြက္ကေလးအဆံုး က ဘယ္ရီျခံဳကေလးေတြႀကားက လူသြားလမ္းကေလးအတိုင္းစမ္းေခ်ာင္းေသးေသးေလးေဘးကေန ေလွ်ာက္ရင္း တံတားကေလးကို ေက်ာ္လိုက္တာနဲ႔ ဘြားကနဲေပၚလာ
တာက အ၀ါေရာင္စိုက္ခင္းေတြ၊ နီညိဳေရာင္ သစ္ရြက္ေတြနဲ႔အလွဆင္ထားတဲ့ ေတာအုပ္ေတြ။ က်ေနာ္တို႔၂ေယာက္ အဆမတန္ငယ္ရြယ္သြားႀကသလိုပဲ ေဟးးကနဲေအာ္လိုက္မိေသးသလားေတာင္မသိဘူး။ ဟိုးအေ၀းမွာျမင္ေနရတဲ့ ေတာအုပ္နဲ႔အ၀ါေရာင္စိုက္ခင္းေတြဆီ ျမက္ခင္းစိမ္း
စိုစိုေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္နင္းလို႔ အေျပးေလးသြားႀကရင္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဖင္ပိတ္ကန္တမ္းေဆာ့သြားႀကေသးတယ္ဟီးဟီး။ စိုက္ခင္းေတြအလယ္တဲ့တဲ့ကိုျဖတ္ေလွ်ာက္ ေတာအုပ္ကေလးထဲ၀င္ အ၀ါေရာင္အနီေရာင္သစ္ရြက္ေျကြကို တအံ့တႀသေကာက္ပီး ကိုင္ႀကည့္၊
ညီမေလးကေတာ့ သူ႔ကင္မရာေလးနဲ႔ဟိုရိုက္ဒီရိုက္ေပါ့။ က်ေနာ့္ကို တေနရာမွာ ထိုင္ခိုင္းပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ေပးေသးတယ္။ ပို႔စ္ထုတ္စမ္းဆိုေတာ့ ဂိုက္ေပးလိုက္တာ ဂ်ီပုန္းႀကီးမူတူတူ လုုပ္ေနတဲ့အတိုင္းထြက္လာလို႔ ၂ေကာင္သားရယ္လိုက္ရေသးတယ္။
တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေတာအုပ္ထဲက ေက်ာက္ေတာင္ခပ္ျမင့္ျမင့္တစ္ခုမွာ ကေလးေတြကို ေတာင္တက္တမ္းကစားဖို႔ လာပို႔ဟန္တူတဲ့ မိသားစုတစ္စုနဲ႔ဆံုလို႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးေတြေတာင္တက္ေနႀကတာ၀င္ေငးလိုက္ႀကေသးတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ဆက္ေလွ်ာက္လာႀကရင္း ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္လာေတာ့ အိပ္ကပ္ထဲလက္ႏိႈက္လိုက္တာ ေဆးလိပ္ဗူးမရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္နားမွာက်ခဲ့မွန္းမသိ ရြာလည္ေကာ။ ေနာက္ျပန္လွည့္ပီး ျပန္ရွာႀကေသးတယ္။ ေတာအုပ္ထဲမွာဆိုေတာ့ ဘယ္နားက်လို႔က်မွန္းမသိေတာ့စိတ္ေလွ်ာ့
လိုက္ရတယ္။(မွတ္မွတ္ရရျဖစ္သြားတာေပါ့ေလ) အဲ့ဒီမွာဗ်ာ ခံုတန္းေလးတစ္ခုေတြ႕တယ္။ သစ္ပင္ကို အလႊားလိုက္ ေရြပီး အႀကမ္းထည္ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ခံုကေလး။ ပန္းပြင့္ေလးေတြအစီအရီ ေရာင္စံုေလးေတြတင္ထားေတာ့ လွတပတေလး။ ဒါနဲ႔၂ေယာက္သား အနီးကပ္သြားႀကည့္လိုက္ေတာ့ ပန္းေတြက
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြဗ်။ ပို႔စကဒ္ကေလးတစ္ခုပါခ်ထားတာ။ စာဖတ္လိုက္ေတာ့ ေဆြးသြားတယ္။ အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ဇနီးသယ္(အဘြားႀကီး ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္ကြယ္လြန္သည္ဆိုတာပါတယ္) ကို အမွတ္တရ အေနနဲ႔ မင့္ကို ကိုယ္အရမ္းလြမ္းတယ္ အခ်စ္
ဘာညာေလးေတြေရးထားေသးတာ။ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္လာခ်ထားတဲ့ပန္းကေလးေတြနဲ႔ပို႔စကဒ္ေလးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီခံုတန္းေလးက သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ၂ေယာက္ တခ်ိန္က တူတူဒီေတာအုပ္ေလးထဲ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတိုင္း ထိုင္နားေနႀကလားဘာလားတစ္ခုခုေနမယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္းအဲ့ဒါ
ေလးျမင္ပီး အူျမဴးေနႀကရာက အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ ျငိမ္က်သြားႀကတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့ တခ်ိဳ႕ေသာအေနာက္တိုင္းယဥ္ေက်းမႈေတြက ထူးဆန္းပီး ႀကည္ႏူးစရာေကာင္းသလိုပဲလို႔ေတြးမိတာနဲ႔ ညီမေလးကို ပုခံုးဖက္ လမ္းေျဖးေျဖးေလွ်ာက္ရင္း အာလူးဖုတ္ေနမိေသးတယ္။ အဘိုးႀကီးအဘြားႀကီးစံုတြဲေတြ
လမ္းမွာ ေမႊးေမႊးေပးေနတာ၊ သြားေလရာလက္ခ်င္းခ်ိတ္တုန္တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႔ ေနာက္ဆံုးအရြယ္ထိႀကင္နာယုယေနႀကတာ၊ ဗမာေျပက သက္ႀကီး၀ါႀကီးစံုတြဲေတြဆို အနားမကပ္ေတာ့တဲ့အျပင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စကားေတာင္ ခပ္ဟဟမေျပာႀကေတာ့တာ အစရွိသျဖင့္ေပါ့ေလ။
ဘယ္လိုလဲ ညီအကိုတို႔ ဖတ္ရတာ ပ်င္းေနႀကပီလားဗ်။ ငခ်ိဳကန္း ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနမွန္းမသိဘူး မဆီမဆိုင္ေတြေနာ့္အဟီး။ ခဏေတာ့ သည္းခံဖတ္ဗ်ာ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေတာအုပ္ကေလးထဲက ျပန္ထြက္ အ၀ါေရာင္စိုက္ခင္းျပင္ တေမွ်ာ္တေခၚႀကီးကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း ျပန္ဖို႔ျပင္တယ္။ ေတာအုပ္အစြန္ခပ္လွမ္းလွမ္းေတာင္ကုန္း အစိမ္းေရာင္ေပၚမွာ ေလရဟတ္အနီေရာင္ေလးနဲ႔ အိမ္ကေလးတစ္လံုးကို လွမ္းျမင္ရေတာ့ ဂၽြန္စတိုင္းဘတ္ ၀တၳဳထဲက အိမ္ကေလး
နဲ႔တူတာ လို႔က်ေနာ္ေျပာမိလိုက္ေတာ့ ညီမေလးက ဟုတ္တယ္ေနာ္ လို႔ သတိရသြားဟန္နဲ႔ ျပံဳးရင္းေထာက္ခံတယ္။ အ၀ါေရာင္စိုက္ခင္းေတြကိုျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း လိေမၼာ္သီးတစ္ေယာက္တစ္လံုးစီစား၊ ေရနည္းနည္းေသာက္ ခဏထိုင္နား၊ နည္းနည္းပါးပါးနမ္းႀက (ဟဲဟဲ စိုက္ခင္းထဲ၊ ေတာအုပ္ထဲ ဟိုဟာ
လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ဖတ္ေနတဲ့ ညီအကိုေတြကို အားေတာ့နာပါတယ္ဗ်ာ ဘာမွမအုပ္ျဖစ္ဘူး) ဒီေလာက္ပါပဲ။ အဲ့ဒီေန႔က ေနေရာင္ျခည္ခပ္ေႏြးေႏြးရေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ေဘာင္းဘီအျပင္ကို ေဂြးထုတ္ေလာက္ရေအာင္ မေႏြးဘူး။ ခ်မ္းတယ္ဗ်။ ပီးေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာျပန္ရင္ ေအးေဆးအုပ္
လို႔ရေနတဲ့ဟာ လုပ္ဖို႔ေတြးေတာင္မေတြးမိပါဘူး။
အျပန္လမ္းမွာ က်ေနာ္ေတာ့ အေတာ္မ်က္နာပ်က္ေနပီ။ အလာတံုးက ဆင္းခ်လာတဲ့ ကုန္းေလွ်ာကတၱရာလမ္းမႀကီးအတိုင္းျပန္တက္လာရတာကိုး။ ညီမေလးကေတာ့ ေအးေဆးပဲ မ်က္နာကိုမပ်က္တာ။ ေအးေလး သူကေတာ့ အားကစားမယ္ကိုး။
ကိုယ္ကသာ ငယ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ကေလးရုပ္ဖမ္းထားေပမယ့္ ဇရာကေထာင္း(အမွန္ကဒီေလာက္ေတာ့လည္းမႀကီးေသးပါဘူးအဟိ) ငယ္ငယ္က မိုက္ခဲ့တာေတြေႀကာင့္လားမသိ အေတာ္ဖားေနပီ။ ဒါကို ျမိဳ႕ထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ ေစ်း၀င္၀ယ္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ကစိတ္အေတာ္ညစ္ေနပီ။ ေနာက္ေန႔မွ၀ယ္ပါလား။
လူက ျပိဳင္းေနပါပီဆိုေန မရဘူး သူလုပ္ခ်င္တာစြတ္လုပ္တာဗ်။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ၀ယ္လာတဲ့ အထုပ္အပိုးေတြကို ဒရြတ္ဆြဲသယ္ရင္းနဲ႔ပဲ အိမ္ျပန္ေရာက္လာတယ္ဆိုပါေတာ့။ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ မေန႔ညက က်န္တဲ့ ဟင္းေတြထမင္းေတြကို ျပန္ေႏြးပီး ခပ္သြက္သြက္ကေလးထမင္းစားေသာက္လိုက္ႀကတယ္။ စားပီးတာနဲ႔
ခ်က္ခ်င္း အေပၚထပ္အိပ္ခန္းကို တက္ပီး နားဖို႔ျပင္ေတာ့တာပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ထားတဲ့ခရီးက က်ေနာ့္စိတ္ထင္၆မိုင္၇မိုင္ေလာက္ကိုရွိမယ္။ ပင္ပန္းပီေပါ့ဗ်ာ။ အ၀တ္အစားလဲပီး အိပ္ယာထဲ၀င္ေခြလိုက္ႀကတာ ခ်က္ခ်င္းပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားႀကတယ္။
က်ေနာ္အိပ္ယာျပန္ႏိုးလာေတာ့ မိုးေတာ္စုပ္စုပ္ခ်ဳပ္ေနပီ။
ခုနက က်ေနာ့္ကိုဖက္ပီး အိပ္ေနတဲ့ ညီမေလးအိပ္ယာေပၚမွာ ရွိမေနေတာ့ဘူး။ အိပ္ခန္းထဲက စာႀကည့္စားပြဲေပၚမွာ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ ဘာလုပ္ေနတယ္မသိဘူး။ ေရဆာလာတာနဲ႔ က်ေနာ္ကုတင္ေပၚက ဆင္းပီး စာႀကည့္စားပြဲေပၚ ေရဖန္တေကာင္းထဲက ေရတစ္ခြက္ငွဲ႕ေသာက္ရင္း အကဲခတ္လိုက္ေတာ့ ညီမေလး
မ်က္နာက မဲ့တဲ့တဲ့ရယ္။ အမူအရာပ်က္ေနေတာ့ကာ က်ေနာ္လည္း တစ္ခုခုပဲဆိုပီး ဘာျဖစ္တာတံုးဟ လို႔ေမးရင္း သူ႔ေရွ႕က ကြန္ျပဴတာကိုလွမ္းႀကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔အဆိုင္းမန္႔တစ္ေစာင္ကို စစ္ေဆးအမွတ္ေပးပီး ဆရာျဖစ္သူက ျပန္ပို႔ထားတဲ့ အီးေမးလ္တစ္ေစာင္ဗ်။ အမွတ္ကမဆိုးပါဘူး ဒါနဲ႔ဘာျဖစ္လို႔တံုး
အမွတ္က မဆိုးပါဘူးလို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ အီးးးး ဆိုပီး အာျဗဲႀကီးနဲ႔ေအာ္ငိုလာတယ္။ မေကာင္းဘူး ဂန္ဒူးရခ်င္တာ မရလို႔တဲ့။ ဒင့္ေမဂလႊား လူႀကည့္ေတာ့ အပ်ိဳႀကီးေပါက္စေလးလိုလို လူႀကီးသူမ လိုလိုနဲ႔ ခုဟာက အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလးလိုလိုျဖစ္မေနဘူးလားဗ်ာ။ ကဲကဲ ေတာ္ေတာ့ေတာ္ေတာ့ တကယ္တမ္း
ေတာ့ ဂုဏ္ထူးဆိုတာ ပညတ္ခ်က္ ၄-၅မွတ္ကေလး ေလွ်ာ့သြားတာ ဘာျဖစ္တံုး တိတ္တိတ္.. ဘာညာဆိုပီးေခ်ာ့ေမာ့ေနရတာေပါ့။ ကိုင္း.. လာပါဦးကြာ ဆိုပီး စာႀကည့္စားပြဲမွာ ထိုင္ေနတာကို အတင္းေပြ႕ပီး အိပ္ယာေပၚဆြဲတင္ ဆြဲလွဲ ရင္ခြင္ထဲအတင္းဆြဲဖက္၊ တင္ပါးေလးဘာေလးပုတ္ပီး ေခ်ာ့ေနတာေပါ့။
လူႀကီးျဖစ္ေနပီ မငိုရဘူး လိမၼာတယ္ေပါ့။ တဟင့္ဟင့္ရိႈက္၊ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ေနတာကို သုတ္ေပး၊ ေက်ာပြတ္၊ဖင္ပြတ္ ေတာ္ေတာ္ႀကာႀကာေလးလုပ္ေပးမွ တိတ္ေတာ္မူသြားတယ္။ ဒါေတာင္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တဟင့္ဟင့္နဲ႔ ရိႈက္သံက ထြက္ထြက္လာေသးတာဗ်။ ျငိမ္က်သြားေတာ့မွ ေဘးတိုက္တစ္ေစာင္းအိပ္ပီး
ရင္ခြင္ထဲေပြ႕ထားတာကို လႊတ္ေပးလိုက္ရင္း ပက္လက္လွန္အေနအထားနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ခဏျပန္မွိန္းေနလိုက္တယ္။
အမယ္အဲ့ဒီမွာ ရိႈက္သံေပ်ာက္သြားတဲ့အျပင္ က်ေနာ့္ေအာက္ပိုင္းေအးသြားပါတယ္ေပါ့။
ဘယ္ဟုတ္မလဲ မေအေဘးေလးက က်ေနာ့္ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခၽြတ္ ခ်မ္းလို႔ေကြးေကြးေလးျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ ဒံုးပ်ံကို လွ်ာနဲ႔တို႔ထိတို႔ထိလုပ္ပီး ဆြေနတာဗ်ား။ ဟဲ့ ေသာက္ပလုတ္တုတ္! ဘာတံုးဆိုေတာ့ အူးးး တဲ့။ ခုနက ငိုထားတဲ့ မ်က္ရည္က ေကာင္းေကာင္းမေျခာက္ေသးဘူး။
ပါးစပ္ထဲ ထိပ္ဖူးကိုငံုစုပ္ေနရင္း အူးးး လို႔အသံျပဳရင္း လွမ္းျပံဳးျပေနေသးတာ။ တကယ့္ဟာေလးဗ်ာ။
အတိက်ေတာ့ ေရးမျပေတာ့ဘူးဗ်ာ။ အဲ့ေသခ်င္းဆိုးမေလးက စုပ္ခ်င္တိုင္းစုပ္ပီး ဒံုးပ်ံမိုးေပၚေထာင္လာတာနဲ႔ တက္ခြပီး ျမင္းစီးသြားတာ အားရပါးရပဲ။
က်ေနာ္ေတာင္ ဘာမွေသခ်ာမလုပ္လိုက္ရဘူး။ ခုျပန္ေတြးပီးေတာ့ကို အသံထြက္ပီး ရယ္ေနမိတယ္။
ဘယ့္ႏွယ့္ မ်က္ရည္စီးေႀကာင္းေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး ဒံုးပ်ံႀကီးပါးစပ္မွာတပ္လို႔ေလ မ်က္စိထဲျမင္ႀကည့္လိုက္ႀကစမ္းပါ ညီအကိုတို႔ရာ
ညီမေလးက ကင္မရာေလးလြယ္ အေႏြးထည္အထူႀကီး၀တ္လို႔။ ျမိဳ႕အစြန္ဖက္ကိုလမ္းေလွ်ာက္ထြက္။ ကုန္းအေပၚကေန ဟိုးေအာက္ဖက္ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းေလွ်ာဆင္းသြားတဲ့ ကတၱရာလမ္းအတိုင္း ျမဴးတူးစြာနဲ႔ အေျပးေလးေလွ်ာက္။ ေဘးဘီ၀ဲယာက အတန္းလိုက္
ကေလးေဆာက္ထားတဲ့ အျဖဴေရာင္၊အနီေရာင္အိမ္ကေလးေတြက လွတပတ။ ရပ္ကြက္ကေလးအဆံုး က ဘယ္ရီျခံဳကေလးေတြႀကားက လူသြားလမ္းကေလးအတိုင္းစမ္းေခ်ာင္းေသးေသးေလးေဘးကေန ေလွ်ာက္ရင္း တံတားကေလးကို ေက်ာ္လိုက္တာနဲ႔ ဘြားကနဲေပၚလာ
တာက အ၀ါေရာင္စိုက္ခင္းေတြ၊ နီညိဳေရာင္ သစ္ရြက္ေတြနဲ႔အလွဆင္ထားတဲ့ ေတာအုပ္ေတြ။ က်ေနာ္တို႔၂ေယာက္ အဆမတန္ငယ္ရြယ္သြားႀကသလိုပဲ ေဟးးကနဲေအာ္လိုက္မိေသးသလားေတာင္မသိဘူး။ ဟိုးအေ၀းမွာျမင္ေနရတဲ့ ေတာအုပ္နဲ႔အ၀ါေရာင္စိုက္ခင္းေတြဆီ ျမက္ခင္းစိမ္း
စိုစိုေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္နင္းလို႔ အေျပးေလးသြားႀကရင္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဖင္ပိတ္ကန္တမ္းေဆာ့သြားႀကေသးတယ္ဟီးဟီး။ စိုက္ခင္းေတြအလယ္တဲ့တဲ့ကိုျဖတ္ေလွ်ာက္ ေတာအုပ္ကေလးထဲ၀င္ အ၀ါေရာင္အနီေရာင္သစ္ရြက္ေျကြကို တအံ့တႀသေကာက္ပီး ကိုင္ႀကည့္၊
ညီမေလးကေတာ့ သူ႔ကင္မရာေလးနဲ႔ဟိုရိုက္ဒီရိုက္ေပါ့။ က်ေနာ့္ကို တေနရာမွာ ထိုင္ခိုင္းပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ေပးေသးတယ္။ ပို႔စ္ထုတ္စမ္းဆိုေတာ့ ဂိုက္ေပးလိုက္တာ ဂ်ီပုန္းႀကီးမူတူတူ လုုပ္ေနတဲ့အတိုင္းထြက္လာလို႔ ၂ေကာင္သားရယ္လိုက္ရေသးတယ္။
တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေတာအုပ္ထဲက ေက်ာက္ေတာင္ခပ္ျမင့္ျမင့္တစ္ခုမွာ ကေလးေတြကို ေတာင္တက္တမ္းကစားဖို႔ လာပို႔ဟန္တူတဲ့ မိသားစုတစ္စုနဲ႔ဆံုလို႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးေတြေတာင္တက္ေနႀကတာ၀င္ေငးလိုက္ႀကေသးတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ဆက္ေလွ်ာက္လာႀကရင္း ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္လာေတာ့ အိပ္ကပ္ထဲလက္ႏိႈက္လိုက္တာ ေဆးလိပ္ဗူးမရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္နားမွာက်ခဲ့မွန္းမသိ ရြာလည္ေကာ။ ေနာက္ျပန္လွည့္ပီး ျပန္ရွာႀကေသးတယ္။ ေတာအုပ္ထဲမွာဆိုေတာ့ ဘယ္နားက်လို႔က်မွန္းမသိေတာ့စိတ္ေလွ်ာ့
လိုက္ရတယ္။(မွတ္မွတ္ရရျဖစ္သြားတာေပါ့ေလ) အဲ့ဒီမွာဗ်ာ ခံုတန္းေလးတစ္ခုေတြ႕တယ္။ သစ္ပင္ကို အလႊားလိုက္ ေရြပီး အႀကမ္းထည္ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ခံုကေလး။ ပန္းပြင့္ေလးေတြအစီအရီ ေရာင္စံုေလးေတြတင္ထားေတာ့ လွတပတေလး။ ဒါနဲ႔၂ေယာက္သား အနီးကပ္သြားႀကည့္လိုက္ေတာ့ ပန္းေတြက
လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြဗ်။ ပို႔စကဒ္ကေလးတစ္ခုပါခ်ထားတာ။ စာဖတ္လိုက္ေတာ့ ေဆြးသြားတယ္။ အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ဇနီးသယ္(အဘြားႀကီး ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္ကြယ္လြန္သည္ဆိုတာပါတယ္) ကို အမွတ္တရ အေနနဲ႔ မင့္ကို ကိုယ္အရမ္းလြမ္းတယ္ အခ်စ္
ဘာညာေလးေတြေရးထားေသးတာ။ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္လာခ်ထားတဲ့ပန္းကေလးေတြနဲ႔ပို႔စကဒ္ေလးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီခံုတန္းေလးက သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ၂ေယာက္ တခ်ိန္က တူတူဒီေတာအုပ္ေလးထဲ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတိုင္း ထိုင္နားေနႀကလားဘာလားတစ္ခုခုေနမယ္။ က်ေနာ္တို႔လည္းအဲ့ဒါ
ေလးျမင္ပီး အူျမဴးေနႀကရာက အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ ျငိမ္က်သြားႀကတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့ တခ်ိဳ႕ေသာအေနာက္တိုင္းယဥ္ေက်းမႈေတြက ထူးဆန္းပီး ႀကည္ႏူးစရာေကာင္းသလိုပဲလို႔ေတြးမိတာနဲ႔ ညီမေလးကို ပုခံုးဖက္ လမ္းေျဖးေျဖးေလွ်ာက္ရင္း အာလူးဖုတ္ေနမိေသးတယ္။ အဘိုးႀကီးအဘြားႀကီးစံုတြဲေတြ
လမ္းမွာ ေမႊးေမႊးေပးေနတာ၊ သြားေလရာလက္ခ်င္းခ်ိတ္တုန္တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႔ ေနာက္ဆံုးအရြယ္ထိႀကင္နာယုယေနႀကတာ၊ ဗမာေျပက သက္ႀကီး၀ါႀကီးစံုတြဲေတြဆို အနားမကပ္ေတာ့တဲ့အျပင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စကားေတာင္ ခပ္ဟဟမေျပာႀကေတာ့တာ အစရွိသျဖင့္ေပါ့ေလ။
ဘယ္လိုလဲ ညီအကိုတို႔ ဖတ္ရတာ ပ်င္းေနႀကပီလားဗ်။ ငခ်ိဳကန္း ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနမွန္းမသိဘူး မဆီမဆိုင္ေတြေနာ့္အဟီး။ ခဏေတာ့ သည္းခံဖတ္ဗ်ာ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေတာအုပ္ကေလးထဲက ျပန္ထြက္ အ၀ါေရာင္စိုက္ခင္းျပင္ တေမွ်ာ္တေခၚႀကီးကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း ျပန္ဖို႔ျပင္တယ္။ ေတာအုပ္အစြန္ခပ္လွမ္းလွမ္းေတာင္ကုန္း အစိမ္းေရာင္ေပၚမွာ ေလရဟတ္အနီေရာင္ေလးနဲ႔ အိမ္ကေလးတစ္လံုးကို လွမ္းျမင္ရေတာ့ ဂၽြန္စတိုင္းဘတ္ ၀တၳဳထဲက အိမ္ကေလး
နဲ႔တူတာ လို႔က်ေနာ္ေျပာမိလိုက္ေတာ့ ညီမေလးက ဟုတ္တယ္ေနာ္ လို႔ သတိရသြားဟန္နဲ႔ ျပံဳးရင္းေထာက္ခံတယ္။ အ၀ါေရာင္စိုက္ခင္းေတြကိုျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း လိေမၼာ္သီးတစ္ေယာက္တစ္လံုးစီစား၊ ေရနည္းနည္းေသာက္ ခဏထိုင္နား၊ နည္းနည္းပါးပါးနမ္းႀက (ဟဲဟဲ စိုက္ခင္းထဲ၊ ေတာအုပ္ထဲ ဟိုဟာ
လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ဖတ္ေနတဲ့ ညီအကိုေတြကို အားေတာ့နာပါတယ္ဗ်ာ ဘာမွမအုပ္ျဖစ္ဘူး) ဒီေလာက္ပါပဲ။ အဲ့ဒီေန႔က ေနေရာင္ျခည္ခပ္ေႏြးေႏြးရေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ေဘာင္းဘီအျပင္ကို ေဂြးထုတ္ေလာက္ရေအာင္ မေႏြးဘူး။ ခ်မ္းတယ္ဗ်။ ပီးေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာျပန္ရင္ ေအးေဆးအုပ္
လို႔ရေနတဲ့ဟာ လုပ္ဖို႔ေတြးေတာင္မေတြးမိပါဘူး။
အျပန္လမ္းမွာ က်ေနာ္ေတာ့ အေတာ္မ်က္နာပ်က္ေနပီ။ အလာတံုးက ဆင္းခ်လာတဲ့ ကုန္းေလွ်ာကတၱရာလမ္းမႀကီးအတိုင္းျပန္တက္လာရတာကိုး။ ညီမေလးကေတာ့ ေအးေဆးပဲ မ်က္နာကိုမပ်က္တာ။ ေအးေလး သူကေတာ့ အားကစားမယ္ကိုး။
ကိုယ္ကသာ ငယ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ကေလးရုပ္ဖမ္းထားေပမယ့္ ဇရာကေထာင္း(အမွန္ကဒီေလာက္ေတာ့လည္းမႀကီးေသးပါဘူးအဟိ) ငယ္ငယ္က မိုက္ခဲ့တာေတြေႀကာင့္လားမသိ အေတာ္ဖားေနပီ။ ဒါကို ျမိဳ႕ထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ ေစ်း၀င္၀ယ္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ကစိတ္အေတာ္ညစ္ေနပီ။ ေနာက္ေန႔မွ၀ယ္ပါလား။
လူက ျပိဳင္းေနပါပီဆိုေန မရဘူး သူလုပ္ခ်င္တာစြတ္လုပ္တာဗ်။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ၀ယ္လာတဲ့ အထုပ္အပိုးေတြကို ဒရြတ္ဆြဲသယ္ရင္းနဲ႔ပဲ အိမ္ျပန္ေရာက္လာတယ္ဆိုပါေတာ့။ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ မေန႔ညက က်န္တဲ့ ဟင္းေတြထမင္းေတြကို ျပန္ေႏြးပီး ခပ္သြက္သြက္ကေလးထမင္းစားေသာက္လိုက္ႀကတယ္။ စားပီးတာနဲ႔
ခ်က္ခ်င္း အေပၚထပ္အိပ္ခန္းကို တက္ပီး နားဖို႔ျပင္ေတာ့တာပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ထားတဲ့ခရီးက က်ေနာ့္စိတ္ထင္၆မိုင္၇မိုင္ေလာက္ကိုရွိမယ္။ ပင္ပန္းပီေပါ့ဗ်ာ။ အ၀တ္အစားလဲပီး အိပ္ယာထဲ၀င္ေခြလိုက္ႀကတာ ခ်က္ခ်င္းပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားႀကတယ္။
က်ေနာ္အိပ္ယာျပန္ႏိုးလာေတာ့ မိုးေတာ္စုပ္စုပ္ခ်ဳပ္ေနပီ။
ခုနက က်ေနာ့္ကိုဖက္ပီး အိပ္ေနတဲ့ ညီမေလးအိပ္ယာေပၚမွာ ရွိမေနေတာ့ဘူး။ အိပ္ခန္းထဲက စာႀကည့္စားပြဲေပၚမွာ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ ဘာလုပ္ေနတယ္မသိဘူး။ ေရဆာလာတာနဲ႔ က်ေနာ္ကုတင္ေပၚက ဆင္းပီး စာႀကည့္စားပြဲေပၚ ေရဖန္တေကာင္းထဲက ေရတစ္ခြက္ငွဲ႕ေသာက္ရင္း အကဲခတ္လိုက္ေတာ့ ညီမေလး
မ်က္နာက မဲ့တဲ့တဲ့ရယ္။ အမူအရာပ်က္ေနေတာ့ကာ က်ေနာ္လည္း တစ္ခုခုပဲဆိုပီး ဘာျဖစ္တာတံုးဟ လို႔ေမးရင္း သူ႔ေရွ႕က ကြန္ျပဴတာကိုလွမ္းႀကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔အဆိုင္းမန္႔တစ္ေစာင္ကို စစ္ေဆးအမွတ္ေပးပီး ဆရာျဖစ္သူက ျပန္ပို႔ထားတဲ့ အီးေမးလ္တစ္ေစာင္ဗ်။ အမွတ္ကမဆိုးပါဘူး ဒါနဲ႔ဘာျဖစ္လို႔တံုး
အမွတ္က မဆိုးပါဘူးလို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ အီးးးး ဆိုပီး အာျဗဲႀကီးနဲ႔ေအာ္ငိုလာတယ္။ မေကာင္းဘူး ဂန္ဒူးရခ်င္တာ မရလို႔တဲ့။ ဒင့္ေမဂလႊား လူႀကည့္ေတာ့ အပ်ိဳႀကီးေပါက္စေလးလိုလို လူႀကီးသူမ လိုလိုနဲ႔ ခုဟာက အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလးလိုလိုျဖစ္မေနဘူးလားဗ်ာ။ ကဲကဲ ေတာ္ေတာ့ေတာ္ေတာ့ တကယ္တမ္း
ေတာ့ ဂုဏ္ထူးဆိုတာ ပညတ္ခ်က္ ၄-၅မွတ္ကေလး ေလွ်ာ့သြားတာ ဘာျဖစ္တံုး တိတ္တိတ္.. ဘာညာဆိုပီးေခ်ာ့ေမာ့ေနရတာေပါ့။ ကိုင္း.. လာပါဦးကြာ ဆိုပီး စာႀကည့္စားပြဲမွာ ထိုင္ေနတာကို အတင္းေပြ႕ပီး အိပ္ယာေပၚဆြဲတင္ ဆြဲလွဲ ရင္ခြင္ထဲအတင္းဆြဲဖက္၊ တင္ပါးေလးဘာေလးပုတ္ပီး ေခ်ာ့ေနတာေပါ့။
လူႀကီးျဖစ္ေနပီ မငိုရဘူး လိမၼာတယ္ေပါ့။ တဟင့္ဟင့္ရိႈက္၊ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ေနတာကို သုတ္ေပး၊ ေက်ာပြတ္၊ဖင္ပြတ္ ေတာ္ေတာ္ႀကာႀကာေလးလုပ္ေပးမွ တိတ္ေတာ္မူသြားတယ္။ ဒါေတာင္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တဟင့္ဟင့္နဲ႔ ရိႈက္သံက ထြက္ထြက္လာေသးတာဗ်။ ျငိမ္က်သြားေတာ့မွ ေဘးတိုက္တစ္ေစာင္းအိပ္ပီး
ရင္ခြင္ထဲေပြ႕ထားတာကို လႊတ္ေပးလိုက္ရင္း ပက္လက္လွန္အေနအထားနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ခဏျပန္မွိန္းေနလိုက္တယ္။
အမယ္အဲ့ဒီမွာ ရိႈက္သံေပ်ာက္သြားတဲ့အျပင္ က်ေနာ့္ေအာက္ပိုင္းေအးသြားပါတယ္ေပါ့။
ဘယ္ဟုတ္မလဲ မေအေဘးေလးက က်ေနာ့္ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခၽြတ္ ခ်မ္းလို႔ေကြးေကြးေလးျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ ဒံုးပ်ံကို လွ်ာနဲ႔တို႔ထိတို႔ထိလုပ္ပီး ဆြေနတာဗ်ား။ ဟဲ့ ေသာက္ပလုတ္တုတ္! ဘာတံုးဆိုေတာ့ အူးးး တဲ့။ ခုနက ငိုထားတဲ့ မ်က္ရည္က ေကာင္းေကာင္းမေျခာက္ေသးဘူး။
ပါးစပ္ထဲ ထိပ္ဖူးကိုငံုစုပ္ေနရင္း အူးးး လို႔အသံျပဳရင္း လွမ္းျပံဳးျပေနေသးတာ။ တကယ့္ဟာေလးဗ်ာ။
အတိက်ေတာ့ ေရးမျပေတာ့ဘူးဗ်ာ။ အဲ့ေသခ်င္းဆိုးမေလးက စုပ္ခ်င္တိုင္းစုပ္ပီး ဒံုးပ်ံမိုးေပၚေထာင္လာတာနဲ႔ တက္ခြပီး ျမင္းစီးသြားတာ အားရပါးရပဲ။
က်ေနာ္ေတာင္ ဘာမွေသခ်ာမလုပ္လိုက္ရဘူး။ ခုျပန္ေတြးပီးေတာ့ကို အသံထြက္ပီး ရယ္ေနမိတယ္။
ဘယ့္ႏွယ့္ မ်က္ရည္စီးေႀကာင္းေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး ဒံုးပ်ံႀကီးပါးစပ္မွာတပ္လို႔ေလ မ်က္စိထဲျမင္ႀကည့္လိုက္ႀကစမ္းပါ ညီအကိုတို႔ရာ
Comments
Post a Comment