က်ေနာ့္ပီယာႏိုဆရာမေလး ၃၄
ယူကလစ္၀င္းထဲကတစ္ထပ္တိုက္ပုျဖဴျဖဴေလးရဲ.ဆင္၀င္ေအာက္မွာ ဆရာမေလးကိုျပင္ဆင္ထားပါတယ္။
ခံုအရွည္၂လံုးကိုေအာက္ကခံထားပီး ကန္.လန္.တင္ထားတဲ့ သစ္သားအေခါင္းေလးထဲမွာ က်ေနာ့္ခ်စ္သူေလးလွဲေလ်ာင္းျငိမ္သက္လို.ေပါ့။ပတ္၀န္းက်င္ကတိတ္ဆိတ္လြန္းေနတယ္။ယူကလစ္ရြက္ေတြကိုေလတိုးလို.တရွဲရွဲျမည္သံေတြကလႊဲလို.ဘာမွမႀကားရဘူး။ ၂ရက္ရွိပီ..က်ေနာ္ရင္ခြဲရံုကေနအန္တီေလးကိုျပန္သယ္လာပီးကထဲက သူ.ေဘးကေနမခြါတာ။ ဘေလာက္စ္အျပာ၊
ထမီအနက္ေရာင္ကေလးကိုေရမိုးခ်ိဳးသန္.စင္ေပးပီး၀တ္ထားေပးေတာ့သပ္သပ္ရပ္ရပ္ကေလးနဲ.က်က္သေရရွိလိုက္တာဗ်ာ။ သူ.ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြကို မညိဳညိဳကေသခ်ာက်စ္ထားေပးေတာ့
က်စ္ဆံျမီးတုတ္တုတ္ေလးက ရင္ဘတ္ေပၚမွာေခြလို.ေပါ့။
နက္ဖန္ဆိုရင္ ဆရာမေလးကိုေျမခ်ေတာ့မယ္။ ဒီညဟာဘ၀မွာေနာက္ဆံုးတူတူေနရတဲ့ညေပါ့ကြယ္။
အို..ကံႀကမၼာေရ..
အကယ္၍မ်ားလူေတြေျပာသလိုေနာက္ဘ၀ဆိုတာတကယ္ရွိခဲ့ရင္ ဘ၀ဆက္တိုင္းဆရာမေလးနဲ.က်ေနာ္ဆံုပရေစလို.စိတ္ထဲကဆုေတာင္းေနရင္း က်ေနာ္ျမတ္ႏိုးရတဲ့မ်က္နာေလးကိုေငးႀကည့္ေနမိတယ္ဗ်ာ။
အခြင့္ေရးေနာက္တစ္ႀကိမ္ရဦးမယ္ဆိုရင္က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွမေဖာက္ျပန္ေတာ့ဘူး၊သစၥာမမဲ့ေတာ့ဘူးလို.ဂတိေပးပါတယ္ဆရာမေလးရာ။ အန္တီေလးတီးေနႀက သီခ်င္းႏုတ္စ္ေတြကိုလည္းေသခ်ာေလးစီစီရီရီလုပ္ပီး အေခါင္းထဲထည့္ေပးေနမိတယ္။ ညကတေျဖးေျဖးနက္လာခဲ့ပီ။ ေလေျပကေလးတေနာ့ေနာ့တိုက္ေနတယ္။ အသုဘရွဳလာတဲ့လူေတြ
လည္းျပန္ကုန္ႀကပီ။ အန္တီေလးရဲ.ရုပ္ကလပ္ေဘးမွာ ထိုင္ရင္းေတြေတြေငးေနတဲ့ မညိဳညိဳကိုက်ေနာ္စကားလွမ္းေျပာလိုက္တယ္။
အညိဳ.. အန္တီေလးကုတင္ေဘးမွာေထာင္ထားတဲ့ ..က်ေနာ့္ဂစ္တာေလးယူေပးပါ..က်ေနာ္အန္တီေလးကိုဂစ္တာတီးျပခ်င္လို.
အညိဳထထြက္သြားပီးဂစ္တာေလးကိုယူလာပီးက်ေနာ့္လက္ထဲထည့္တယ္။ က်ေနာ္ဂစ္တာႀကိဳးေတြကိုခပ္ျမန္ျမန္ေလး ညွိလိုက္ရင္း ကီးျမွင့္တဲ့ကာပိုေလးကို ဂစ္တာဖရက္တံရဲ.နံပါတ္၅မွာညွပ္
လိုက္တယ္။ ေကာ့ဒ္ကိုင္ပီးတာနဲ.ညာလက္ေခ်ာင္းေတြနဲ.ဂစ္တာႀကိဳးေတြကိုဆြဲကုပ္လိုက္တယ္။
Saimon&Garfunkel ရဲ. Scarborough Fair: သီခ်င္း.. ... .. ... http://beemp3.com/download.php?file=7842727&song=Scatborough+Fair
တုန္ခါေနတဲ့က်ေနာ့္သီခ်င္းဆိုသံကြဲအက္အက္ခပ္တိုးတိုးထြက္လာတယ္။
ဆရာမေလးအရမ္းႀကိဳက္တဲ့သီခ်င္း.. နားေထာင္ပါေတာ့..ဒီတစ္ခါပဲက်ေနာ္ဆိုျပလို.ရေတာ့မွာမို.လို.ပါဗ်ာ။ ခါတိုင္းလိုသီခ်င္းဆိုတာဆံုးသြားတိုင္း ေဆြးသြားတယ္ဟာလို. အန္တီေလးက်ေနာ့္
ကိုဖက္ပီးမေျပာႏိုင္ေတာ့ပါလားကြယ္။ အဲ့ဒီအသံအစား မညိဳညိဳရဲ.ႀကိတ္ရွိဳက္သံတဟင့္ဟင့္ပဲႀကားေနရတယ္။ သီခ်င္းဆံုးသြားေတာ့ ညအေမွာင္ထဲက်ေနာ္ေငးေနမိတယ္... က်ေနာ့္ဘ၀ဟာ
ညအေမွာင္ထက္ပိုလို.ေတာင္ေမွာင္ေတာ့မယ္ဆရာမေလးရာ။
ေနာက္ေန.မွာဆရာမေလးကိုလိုက္ပို.တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုက်ေနာ္ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ဘူး။
မညိဳညိဳက ဆရာမေလးအေခါင္းကိုအတင္းဖက္ပီး ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ပါ သူငယ္ခ်င္းရယ္လို.ေအာ္ပီးေခြလွဲသြားတာရယ္... ေျမနီနီေတြတူးဆြထားတဲ့က်င္းအနက္ႀကီးထဲက်ေနာ့္ခ်စ္သူကိုျမဳပ္ႏွံလိုက္
ႀကတာေတြက်ေနာ္ေသခ်ာျပန္မမွတ္မိေတာ့ေလာက္ေအာင္ေ၀၀ါးခဲ့ပီ။ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့တဲ့အျဖစ္ပ်က္ေတြေပါ့။ ရာဘာျခံသုႆန္ရဲ. ေညာင္ေထာက္ပင္အႀကီးႀကီးေအာက္မွာ
ဆရာမေလးကိုျမဳပ္ႏွံထားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ပုံႀကမ္းျခစ္ထားတဲ့ ေက်ာက္ျပားေလးကိုခ်စ္သူရဲ.အုတ္ဂူေလးမွာကပ္ႏိုင္ဖို.အလုပ္ေတြရႈပ္ေနခဲ့တယ္။ အားလံုးပီးသြား
ေတာ့ ေအးစိမ့္ေနေအာင္အရိပ္ေကာင္းတဲ့အပင္ႀကီးေအာက္မွာ သပ္ရပ္တဲ့အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလးျဖစ္လာတယ္။
မသစ္သစ္@၀င္နီ ဆိုတဲ့ေက်ာက္ျပားေလးေပၚမွာ ပီယာႏိုခလုတ္ကေလးေတြရယ္ ဂီတသေကၤတႏုတ္စ္ေကြးေကြးေလးေတြရယ္ထြင္းထားတယ္။
က်ေနာ့္ဘ၀ေတာ့ေရွ.ဆက္ဘာလုပ္ရမလဲက်ေနာ္မေတြးတတ္ေသးဘူးဗ်ာ။ ေဖေဖနဲ.ေမေမလည္းမ်က္နာမေကာင္းႀကဘူး။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က မႈန္ေတေတမ်က္နာနဲ.ေနလာတာရက္ေတြႀကာ
လာပီေကာ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့သြားရင္ လူဆိုတာအသက္ရွင္ေနရက္နဲ.ဗလာႀကီးဆိုတာပိုပိုသိလာတယ္ဗ်ာ။ တခါတေလဆို မနက္ေစာေစာထပီးအန္တီေလးႀကိဳက္တဲ့ စံပယ္ပြင့္ေလးေတြေစ်းထဲ
က၀ယ္.. ရာဘာျခံသုႆန္ထဲကအန္တီေလးအုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလးေပၚမွာ အသာေလးျဖန္.ခင္းထားေပးပီး အရူးတစ္ေယာက္လိုစကားေတြတတြတ္တြတ္ေျပာေနမိတယ္။ ညေတာ္ေတာ္ႀကီးေမွာင္
လာမွအိမ္ကိုတိတ္တဆိတ္ျပန္ျပန္လာတတ္တယ္။ တျမိဳ.လံုးကလူေတြက က်ေနာ္လာရင္သနားစရာမ်က္နာေတြနဲ.၀ိုင္းႀကည့္ေနႀကတယ္။ ဒါမွမဟုတ္အရူးတစ္ေယာက္ကိုစာနာတဲ့မ်က္၀န္းေတြ
ေပါ့ဗ်ာ။ အညိဳတစ္ေယာက္ေကာ? က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္မျမင္ခဲ့တာႀကာပီ။ သူကိုယ္တိုင္လဲအထိနာရွာမယ္။ သူတို.၂ေယာက္ဆိုတာ ၁၀ႏွစ္သမီးေလာက္ကထဲကအတူတူေနလာႀကတဲ့ညီအမထက္
ပိုတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြေလ။
တရက္ေတာ့က်ေနာ္တစ္ေယာက္အန္တီေလးဆီကျပန္အလာ ယူကလစ္၀င္းထဲ၀င္မိတယ္။
ဆင္၀င္ေအာက္ကဒန္းကေလးေပၚမွာ အညိဳတစ္ေယာက္ထဲထိုင္ေနတာေတြ.တယ္။ က်ေနာ္၀င္လာတာျမင္ေတာ့တခ်က္လွမ္းႀကည့္တယ္။ စကားေတာ့မေျပာဘူး။ သူ.ပံုစံကေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့
ျဖဳေလ်ာ္ေလ်ာ္နဲ.ပိန္သြားသလိုပဲ။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ထိခိုက္ထားပီေလ။ က်ေနာ္ဘာမွစကားမဆိုျဖစ္ပဲ အညိဳ.ေဘးမွာ၀င္ထိုင္ပီး စီးကရက္တစ္လိပ္ထုတ္ဖြာေနမိတယ္။ ရုတ္တရက္ အညိဳက.. ..
က်ေနာ့္လက္ထဲကို အစိမ္းေရာင္စာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္ထိုးထည့္ပီး ေမာင္!! ဖတ္ႀကည့္ပါလို.ေျပာလာတယ္။ စာအုပ္အဖံုးမွာ ၀င္နီလို.ေရးထားတယ္။ ဒါအန္တီေလးရဲ. ဒိုင္ယာရီထင္တယ္ဗ်။
ခံုအရွည္၂လံုးကိုေအာက္ကခံထားပီး ကန္.လန္.တင္ထားတဲ့ သစ္သားအေခါင္းေလးထဲမွာ က်ေနာ့္ခ်စ္သူေလးလွဲေလ်ာင္းျငိမ္သက္လို.ေပါ့။ပတ္၀န္းက်င္ကတိတ္ဆိတ္လြန္းေနတယ္။ယူကလစ္ရြက္ေတြကိုေလတိုးလို.တရွဲရွဲျမည္သံေတြကလႊဲလို.ဘာမွမႀကားရဘူး။ ၂ရက္ရွိပီ..က်ေနာ္ရင္ခြဲရံုကေနအန္တီေလးကိုျပန္သယ္လာပီးကထဲက သူ.ေဘးကေနမခြါတာ။ ဘေလာက္စ္အျပာ၊
ထမီအနက္ေရာင္ကေလးကိုေရမိုးခ်ိဳးသန္.စင္ေပးပီး၀တ္ထားေပးေတာ့သပ္သပ္ရပ္ရပ္ကေလးနဲ.က်က္သေရရွိလိုက္တာဗ်ာ။ သူ.ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြကို မညိဳညိဳကေသခ်ာက်စ္ထားေပးေတာ့
က်စ္ဆံျမီးတုတ္တုတ္ေလးက ရင္ဘတ္ေပၚမွာေခြလို.ေပါ့။
နက္ဖန္ဆိုရင္ ဆရာမေလးကိုေျမခ်ေတာ့မယ္။ ဒီညဟာဘ၀မွာေနာက္ဆံုးတူတူေနရတဲ့ညေပါ့ကြယ္။
အို..ကံႀကမၼာေရ..
အကယ္၍မ်ားလူေတြေျပာသလိုေနာက္ဘ၀ဆိုတာတကယ္ရွိခဲ့ရင္ ဘ၀ဆက္တိုင္းဆရာမေလးနဲ.က်ေနာ္ဆံုပရေစလို.စိတ္ထဲကဆုေတာင္းေနရင္း က်ေနာ္ျမတ္ႏိုးရတဲ့မ်က္နာေလးကိုေငးႀကည့္ေနမိတယ္ဗ်ာ။
အခြင့္ေရးေနာက္တစ္ႀကိမ္ရဦးမယ္ဆိုရင္က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွမေဖာက္ျပန္ေတာ့ဘူး၊သစၥာမမဲ့ေတာ့ဘူးလို.ဂတိေပးပါတယ္ဆရာမေလးရာ။ အန္တီေလးတီးေနႀက သီခ်င္းႏုတ္စ္ေတြကိုလည္းေသခ်ာေလးစီစီရီရီလုပ္ပီး အေခါင္းထဲထည့္ေပးေနမိတယ္။ ညကတေျဖးေျဖးနက္လာခဲ့ပီ။ ေလေျပကေလးတေနာ့ေနာ့တိုက္ေနတယ္။ အသုဘရွဳလာတဲ့လူေတြ
လည္းျပန္ကုန္ႀကပီ။ အန္တီေလးရဲ.ရုပ္ကလပ္ေဘးမွာ ထိုင္ရင္းေတြေတြေငးေနတဲ့ မညိဳညိဳကိုက်ေနာ္စကားလွမ္းေျပာလိုက္တယ္။
အညိဳ.. အန္တီေလးကုတင္ေဘးမွာေထာင္ထားတဲ့ ..က်ေနာ့္ဂစ္တာေလးယူေပးပါ..က်ေနာ္အန္တီေလးကိုဂစ္တာတီးျပခ်င္လို.
အညိဳထထြက္သြားပီးဂစ္တာေလးကိုယူလာပီးက်ေနာ့္လက္ထဲထည့္တယ္။ က်ေနာ္ဂစ္တာႀကိဳးေတြကိုခပ္ျမန္ျမန္ေလး ညွိလိုက္ရင္း ကီးျမွင့္တဲ့ကာပိုေလးကို ဂစ္တာဖရက္တံရဲ.နံပါတ္၅မွာညွပ္
လိုက္တယ္။ ေကာ့ဒ္ကိုင္ပီးတာနဲ.ညာလက္ေခ်ာင္းေတြနဲ.ဂစ္တာႀကိဳးေတြကိုဆြဲကုပ္လိုက္တယ္။
Saimon&Garfunkel ရဲ. Scarborough Fair: သီခ်င္း.. ... .. ... http://beemp3.com/download.php?file=7842727&song=Scatborough+Fair
တုန္ခါေနတဲ့က်ေနာ့္သီခ်င္းဆိုသံကြဲအက္အက္ခပ္တိုးတိုးထြက္လာတယ္။
ဆရာမေလးအရမ္းႀကိဳက္တဲ့သီခ်င္း.. နားေထာင္ပါေတာ့..ဒီတစ္ခါပဲက်ေနာ္ဆိုျပလို.ရေတာ့မွာမို.လို.ပါဗ်ာ။ ခါတိုင္းလိုသီခ်င္းဆိုတာဆံုးသြားတိုင္း ေဆြးသြားတယ္ဟာလို. အန္တီေလးက်ေနာ့္
ကိုဖက္ပီးမေျပာႏိုင္ေတာ့ပါလားကြယ္။ အဲ့ဒီအသံအစား မညိဳညိဳရဲ.ႀကိတ္ရွိဳက္သံတဟင့္ဟင့္ပဲႀကားေနရတယ္။ သီခ်င္းဆံုးသြားေတာ့ ညအေမွာင္ထဲက်ေနာ္ေငးေနမိတယ္... က်ေနာ့္ဘ၀ဟာ
ညအေမွာင္ထက္ပိုလို.ေတာင္ေမွာင္ေတာ့မယ္ဆရာမေလးရာ။
ေနာက္ေန.မွာဆရာမေလးကိုလိုက္ပို.တဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုက်ေနာ္ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ဘူး။
မညိဳညိဳက ဆရာမေလးအေခါင္းကိုအတင္းဖက္ပီး ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ပါ သူငယ္ခ်င္းရယ္လို.ေအာ္ပီးေခြလွဲသြားတာရယ္... ေျမနီနီေတြတူးဆြထားတဲ့က်င္းအနက္ႀကီးထဲက်ေနာ့္ခ်စ္သူကိုျမဳပ္ႏွံလိုက္
ႀကတာေတြက်ေနာ္ေသခ်ာျပန္မမွတ္မိေတာ့ေလာက္ေအာင္ေ၀၀ါးခဲ့ပီ။ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့တဲ့အျဖစ္ပ်က္ေတြေပါ့။ ရာဘာျခံသုႆန္ရဲ. ေညာင္ေထာက္ပင္အႀကီးႀကီးေအာက္မွာ
ဆရာမေလးကိုျမဳပ္ႏွံထားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ပုံႀကမ္းျခစ္ထားတဲ့ ေက်ာက္ျပားေလးကိုခ်စ္သူရဲ.အုတ္ဂူေလးမွာကပ္ႏိုင္ဖို.အလုပ္ေတြရႈပ္ေနခဲ့တယ္။ အားလံုးပီးသြား
ေတာ့ ေအးစိမ့္ေနေအာင္အရိပ္ေကာင္းတဲ့အပင္ႀကီးေအာက္မွာ သပ္ရပ္တဲ့အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလးျဖစ္လာတယ္။
မသစ္သစ္@၀င္နီ ဆိုတဲ့ေက်ာက္ျပားေလးေပၚမွာ ပီယာႏိုခလုတ္ကေလးေတြရယ္ ဂီတသေကၤတႏုတ္စ္ေကြးေကြးေလးေတြရယ္ထြင္းထားတယ္။
က်ေနာ့္ဘ၀ေတာ့ေရွ.ဆက္ဘာလုပ္ရမလဲက်ေနာ္မေတြးတတ္ေသးဘူးဗ်ာ။ ေဖေဖနဲ.ေမေမလည္းမ်က္နာမေကာင္းႀကဘူး။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က မႈန္ေတေတမ်က္နာနဲ.ေနလာတာရက္ေတြႀကာ
လာပီေကာ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့သြားရင္ လူဆိုတာအသက္ရွင္ေနရက္နဲ.ဗလာႀကီးဆိုတာပိုပိုသိလာတယ္ဗ်ာ။ တခါတေလဆို မနက္ေစာေစာထပီးအန္တီေလးႀကိဳက္တဲ့ စံပယ္ပြင့္ေလးေတြေစ်းထဲ
က၀ယ္.. ရာဘာျခံသုႆန္ထဲကအန္တီေလးအုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလးေပၚမွာ အသာေလးျဖန္.ခင္းထားေပးပီး အရူးတစ္ေယာက္လိုစကားေတြတတြတ္တြတ္ေျပာေနမိတယ္။ ညေတာ္ေတာ္ႀကီးေမွာင္
လာမွအိမ္ကိုတိတ္တဆိတ္ျပန္ျပန္လာတတ္တယ္။ တျမိဳ.လံုးကလူေတြက က်ေနာ္လာရင္သနားစရာမ်က္နာေတြနဲ.၀ိုင္းႀကည့္ေနႀကတယ္။ ဒါမွမဟုတ္အရူးတစ္ေယာက္ကိုစာနာတဲ့မ်က္၀န္းေတြ
ေပါ့ဗ်ာ။ အညိဳတစ္ေယာက္ေကာ? က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္မျမင္ခဲ့တာႀကာပီ။ သူကိုယ္တိုင္လဲအထိနာရွာမယ္။ သူတို.၂ေယာက္ဆိုတာ ၁၀ႏွစ္သမီးေလာက္ကထဲကအတူတူေနလာႀကတဲ့ညီအမထက္
ပိုတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြေလ။
တရက္ေတာ့က်ေနာ္တစ္ေယာက္အန္တီေလးဆီကျပန္အလာ ယူကလစ္၀င္းထဲ၀င္မိတယ္။
ဆင္၀င္ေအာက္ကဒန္းကေလးေပၚမွာ အညိဳတစ္ေယာက္ထဲထိုင္ေနတာေတြ.တယ္။ က်ေနာ္၀င္လာတာျမင္ေတာ့တခ်က္လွမ္းႀကည့္တယ္။ စကားေတာ့မေျပာဘူး။ သူ.ပံုစံကေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့
ျဖဳေလ်ာ္ေလ်ာ္နဲ.ပိန္သြားသလိုပဲ။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ထိခိုက္ထားပီေလ။ က်ေနာ္ဘာမွစကားမဆိုျဖစ္ပဲ အညိဳ.ေဘးမွာ၀င္ထိုင္ပီး စီးကရက္တစ္လိပ္ထုတ္ဖြာေနမိတယ္။ ရုတ္တရက္ အညိဳက.. ..
က်ေနာ့္လက္ထဲကို အစိမ္းေရာင္စာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္ထိုးထည့္ပီး ေမာင္!! ဖတ္ႀကည့္ပါလို.ေျပာလာတယ္။ စာအုပ္အဖံုးမွာ ၀င္နီလို.ေရးထားတယ္။ ဒါအန္တီေလးရဲ. ဒိုင္ယာရီထင္တယ္ဗ်။
Comments
Post a Comment