နတ္သမီးပုံျပင္ ၁၇
မ်က္နာက အရင္ေန႔ေတြကထက္ပိုပီးႀကည္လင္ေနပါေပါ့လား ငါ့ေမာင္ေလး
... ... ... (က်ေနာ္ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ခပ္ယဲ့ယဲ့ေလးျပံဳးျပလိုက္မိတယ္)
ကဲ.. ေရာ့ေရာ့ ဒီေန႔အတြက္ေ၀စု (ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔သူကိုင္လာတဲ့အိတ္ထဲက ပလတ္စတစ္ပုလင္းေလးကိုထုတ္ပီးေပးတယ္)
... ... ... (က်ေနာ္လွမ္းမယူပဲ ေခါင္းခါတယ္)
အမယ္မယ္ .. ဘာလို႔တံုးဟ
မလိုေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္.. စိတ္သာရွင္ေစာဘုရားေဟာဆိုလား မမႀကီးရာ
ဟာဟ! အေျပာကေတာ့ ေရႊမန္း ဟုတ္ပါပီ ေသခ်ာတယ္ဆိုပီးတာပါပဲ ကိုင္း.. ဗိုက္ဆာပီ ငါႀကီးႀကီးရဲ႕လက္ရာ ေခါက္ဆြဲေလးသြားအုပ္လိုက္ဦးမယ္
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ထိုင္ရာကထပီး အိမ္ဖက္ကိုထြက္သြားတယ္။ အဘြားေရွ႕ေရာက္ေတာ့ တိုးတိုးတိုးတိုးနဲ႔ က်ေနာ့္ကိုလွမ္းႀကည့္ပီး ဘာေတြေျပာေနႀကတယ္မသိဘူး။ ၂ေယာက္သား တဟားဟားနဲ႔အူျမဴးေနႀကတယ္။
ခုနက သူလွမ္းေပးတဲ့ပုလင္းထဲကဟာေတြက မက္သာဒံုးအရည္ေတြပါဗ်ာ။ ဟီးရိုးအင္းစြဲတဲ့လူေတြကိုေပးတဲ့ေဆးတစ္မ်ိဳးေပါ့။ ေဆးျပတ္တဲ့ေ၀ဒနာက ခႏၶာကိုယ္ကိုဒုကၡေပးလို႔အလူးအလွိမ့္ခံရတာေတြကို အဲ့ဒီဟာက ကာေပးတာမ်ိဳးေလ။ မနက္ပိုင္းေသာက္ထားလိုက္ရင္တစ္ေနကုန္နီးပါး
အခံရခက္တဲ့ေ၀ဒနာေပ်ာက္ေနတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မေသာက္ခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်။ ဘယ္ခါမဆိုစိတ္သာလွ်င္အဓိကပဲ။ ခံစရာရွိျမန္ျမန္ခံလိုက္ေတာ့ ေ၀ဒနာက ျမန္ျမန္လႊင့္ပါးသြားတယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။ အဘြားနဲ႔စကားေျပာရင္း ေခါက္ဆြဲစားေနတဲ့မအင္ႀကင္းေမကိုဘာရယ္မဟုတ္ေငးႀကည့္
ေနရင္း ငူငိုင္ငိုင္လုပ္ေနရာက က်ေနာ့္ေရွ႕မွာထိုင္ေနတဲ့ ခ်ာတိတ္ေတြထဲက တစ္ေယာက္က စကားစလာလို႔ မ်က္နာခ်င္းျပန္ဆိုင္လိုက္တယ္။
ကိုဖိုးသက္
ေဟ!
ဟိုေန႔မနက္က ေသာ့ကိုဘယ္လိုဖြင့္သြားတာလဲဗ် ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ေသာ့ႀကီးကိုဗ်ာ.. က်ေနာ္တို႔ကလည္း ဘာသံမွကိုမႀကားလိုက္တာဟီးဟီး
.... ..... .....
ကိုေရႊဘ ေျပာသလိုပဲေနမယ္
အင္း.. ဘာေျပာလဲသူက?
ဒီမေအေဘးက ငတက္ျပား ေမွာ္ေအာင္ထားတာကြဆိုလား သူမဖြင့္တတ္တဲ့ေသာ့မရွိဘူးတဲ့ ဟုတ္လားအဲ့ဒါ
ခြီးငါကေသာ့ခေလာက္ေတြေလာက္ပဲ ဖြင့္တတ္တာပါ .. သူက သူ႔အေဖတရုတ္ႀကီးရဲ႕ မီးခံေသတၱာေတာင္ဖြင့္တတ္တယ္ သူကမွေဖာက္ထြင္း၀ိဇၨာအစစ္.. ေျပာရမယ္ဆို အိမ္တြင္းသူခိုးအႀကီးစားေပါ့ကြာ.. ငါ့ကိုေသာ့ဖြင့္နည္းေတြငယ္ငယ္ထဲကသင္ေပးတာလဲသူပဲဥစၥာ မယံုေမးႀကည့္ေလ
ဟားဟား!! ခင္ဗ်ားတို႔၂ေယာက္က ဟာသပါဗ်ာ
.... .... ....
ဒါနဲ႔ကိုဖိုးသက္က လက္ျမန္တယ္လို႔ႀကားဖူးတာ ဟိုေန႔က သင္းခ်ိဳင္းဇရပ္မယ္ ကိုေရႊဘ ထိုးသမွ်လိမ့္ခံေနရတယ္ေကာ
အဲ့ဒါ ငါေနမေကာင္းအားျပတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မို႔လို႔.. သာမန္အခ်ိန္ဆို အဲ့ဒီေနရာမွာ ဖင္ထိုင္က်သြားတာက သူျဖစ္သြားမွာေပါ့ ..ဒီလိုလူအိုႀကီးေလာက္မ်ားငါစာရင္းေတာင္မတို႔ဘူး ရွင္းသလား? သူကမိုက္တယ္ဆိုတဲ့နာမည္ပဲရွိေတာ့တာ လူကေသခါနီးေနပီမလား
ေဟ့ေရာင္.. ဘယ္သူလဲ ဖင္ထိုင္က်သြားမယ္ဆိုတာ?
အဲ့လိုလွမ္းေမးလိုက္သံႀကားလို႔လွည့္ႀကည့္လိုက္ေတာ့ ေဆာင္းတြင္းမနက္ေစာေစာစီးစီး အိမ္ေရွ႕ကနံျပားဖိုမွာ နံျပားရိုက္လာဟန္တူတဲ့ ေခၽြးေတြရႊဲေနတဲ့ကိုေရႊဘတစ္ေယာက္ ထံုးစံအတိုင္းစြပ္က်ယ္ေလးနဲ႔ ဗလျပလို႔လက္ပိုက္ပီးရပ္ေနတာေတြ႔လိုက္ရတယ္။
ထိုင္ေနတဲ့ခ်ာတိတ္ေတြအကုန္လံုး တခြိခြိနဲ႔ႀကိတ္ရယ္ေနႀကပီ။ ခုနက က်ေနာ္မစားခ်င္လို႔ ခံုေပၚတင္ထားတဲ့ ေခါက္ဆြဲပန္းကန္ကို ဆြဲယူပီး ေမာေမာနဲ႔တရွဴးရွဴးျမည္ေအာင္ယူစားေနတဲ့ ကိုေရႊဘမ်က္နာကိုေသခ်ာမႀကည့္ပဲ က်ဳပ္ဖာက်ဳပ္ဘယ္သူ႔ကိုေျပာေျပာေလ လို႔မႀကားတႀကားေျပာရင္း ေဆးေပါ့လိပ္ကိုမီးသတ္
လိုက္ရင္း ထထြက္လာခဲ့တယ္။
အဘြားနဲ႔စကားေျပာေနတဲ့ မအင္ႀကင္းေမကိုတစ္ခ်က္လွမ္းျပံဳးျပလိုက္ရင္း အိမ္အေပၚထပ္က က်ေနာ့္အခန္းဆီကိုတက္လာခဲ့တယ္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ အေသရိုက္ပိတ္ထားတဲ့ ျပဴတင္းေပါက္က ဖြင့္ထားလွ်က္သားျဖစ္ေနတာသတိထားမိတယ္။ ကုတင္ေပၚတက္ထိုင္လိုက္ရင္း ျပဴတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚေမွးတင္လို႔ ျခံေထာင့္က ၀ါးရံုအုပ္အုပ္ဆီကို ဘာရယ္မဟုတ္ပဲေငးရင္း ျငိမ္ေနလိုက္မိတယ္။ အဲ့ဒီ၀ါးရံုက ၀ါးကိုခုတ္ ၀ါးျခမ္းျပားေလးေတြနဲ႔ ေရာင္စံုဆီစိမ္စကၠဴေလး
ေတြ၀ယ္ပီး က်ေနာ္ "ခ်ိဳ႕" အတြက္ ယုန္ရုပ္ကေလးေတြလုပ္ေပးခဲ့ဖူးတာေပါ့။ အ၀ါနဲ႔အစိမ္းစပ္ႀကား ယုန္ရုပ္မီးပံုးေလးကိုင္ပီး သီတင္းကၽြတ္မီးထြန္းပြဲမွာ ဟိဟိဟိဟိနဲ႔ကေလးေပါက္စေလးလိုေပ်ာ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ဆရာမေလးရယ္ေလ။ ရုတ္တရက္ က်ေနာ့္ပုခံုးကို လာတို႔ထိသလိုခံစားရလို႔လွည့္ႀကည့္လိုက္ေတာ့ မအင္ႀကင္းေမျဖစ္ေနတယ္။
ကုတင္ေပၚတင္ပါးလႊဲထိုင္ထားရင္း က်ေနာ့္ပုခံုးကို လွမ္းပုတ္လာတာ။ က်ေနာ္စိတ္နဲ႔လူနဲ႔မကပ္ျဖစ္ေနေတာ့ကာ အနားကိုသူေရာက္လာမွန္းသတိမထားလိုက္မိဘူးဗ်။ ဘာစကားမွမဆိုျဖစ္ပဲ ျပဴတင္းေပါက္ကိုေက်ာေပးထားရင္း ျပံဳးျပေနမိတယ္။ မအင္ႀကင္းေမကလည္းဘာစကားမွမဆိုပဲ မ်က္၀န္းညိဳညိဳႀကီးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကိုစိုက္ႀကည့္ေန
ရင္းက က်ေနာ့္လက္တစ္ဖက္ကိုကိုင္ပီး ခပ္ဖြဖြေလးပြတ္လို႔ ႏွစ္သိမ့္ေနတယ္။ လိမၼာပါေတာ့လို႔ဆိုလိုခ်င္တာလားမသိဘူးရယ္။
ငါ့ေမာင္က တစ္မ်ိဳးပဲေနာ္..
ဘာကိုလဲ မမႀကီး?
သိဘူးဟ စိတ္ထားေျပာပါတယ္ တစ္မ်ိဳးေတာ့တစ္မ်ိဳး ငါလည္းမေျပာျပတတ္ဘူး
.... .... .... (သူဘာကိုဆိုလိုခ်င္မွန္း က်ေနာ္လည္းေသခ်ာမသိဘူး ဒါနဲ႔ပဲ မ်က္နာကို ျပံဳးတံု႔တံု႔လုပ္ေနလိုက္မိတယ္)
အဘြားကိုေတာ့ အေတာ္ခ်စ္သားေနာ္
က်ေနာ္မေသခင္.. သူတစ္ခုခုျဖစ္မွာပဲစိုးတာဗ်ာ
အဲ့ဒီအေျပာေလးေတြေႀကာင့္ပဲ လူႀကီးေတြက သဲသဲလႈပ္ေနရတာေနမယ္ ဟာဟ! လူလည္ေလး
မအင္ႀကင္းေမက ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ရင္း က်ေနာ့္ကိုေဘးတိုက္ဆြဲဖက္လိုက္ေတာ့ နဂိုက ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့အားမရွိသလိုျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ အလိုက္သင့္ေလးသူ႔ပုခံုးေပၚမ်က္နာအပ္မိသြားတယ္။
ခ်က္ခ်င္းျပန္မခြါမိသလို သူကလည္းျငိမ္ေနတယ္။ စကၠန္႔အနည္းငယ္ႀကာသြားသလားမသိဘူး။ မအင္ႀကင္းေမရဲ႕လက္ဖ၀ါးႏုႏုေလးတစ္ဖက္က သူ႔ပုခံုးေပၚပါးအပ္ထားတဲ့ က်ေနာ့္နဖူးျပင္ကို သာသာေလးပြတ္ေပးေနတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမယ္ ျငိမ္သက္ေအးခ်မ္းသြားသလိုပဲ။ သူက်ေနာ့္ကိုစကားေတြတတြတ္တြတ္ေျပာေနတာကိုလည္း
မႀကားေတာ့ဘူး။ သူ႔ခါးက်င္က်င္ေလးကိုသိုင္းဖက္လို႔ ျငိမ္သက္ေနမိတယ္။ ေနာက္ဆံုးက်ေနာ့္ကိုဆံုးမေနတာလားဘာလား မသိတဲ့ သူ႔စကားသံေတြရပ္သြားပီး ထြက္သက္၀င္သက္ခပ္ေႏြးေႏြးေလးက က်ေနာ့္နဖူးေပၚလာထိတာကိုခံစားလိုက္ရတယ္။ ေထြးအိတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားတစ္စံုက က်ေနာ့္နဖူးျပင္ေပၚဖိကပ္လို႔။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း
မအင္ႀကင္းေမရဲ႕ ေက်ာျပင္ကိုလက္၂ဖက္နဲ႔ယွက္ပီး ေပ်ာက္သြားမွာစိုးတဲ့အလား သိုင္းႀကံဳးဖက္ထားလိုက္မိတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အခန္း၀နားက လူရိပ္တစ္ခုျမင္လိုက္ရလို႔ ၂ေယာက္သား ထိတ္ကနဲ လန္႔ပီး လူခ်င္းခြါလိုက္ရတယ္။ ဘယ္သူမွန္းမျမင္လိုက္ရဘူး။ အိမ္ေအာက္ထပ္ကို ေလွကားကေနေျပးဆင္းသြားတဲ့ေျခသံနဲ႔အတူ အသံ၀ါ၀ါႀကီးနဲ႔ လႊမ္းမိုး သီခ်င္းတစ္ပိုင္းတစ္စကို ေအာ္ဆိုသြားသံႀကားလိုက္ရတယ္။
မမက .. သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္... လူကြယ္တိုင္း.. အနားနားကပ္ခါရယ္... တိတ္တိတ္ကေလးးးးး .... ခိုးခိုးပီးနမ္းတယ္.. မမကို... ေဟ.. အရမ္းခ်စ္တာပဲကြယ္.. အု ... အု.. အု
မအင္ႀကင္းေမကို လွမ္းႀကည့္လိုက္ေတာ့ ရွက္စိတ္ေႀကာင့္ နီရဲေနတဲ့ မ်က္နာေလးနဲ႔ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုတင္းတင္းကိုက္လို႔ ေခါင္းငံု႔ေနရွာတယ္။ ဘယ္သူရွိရမလဲဗ်ာ။ ကိုေရႊဘေပါ့။ က်ေနာ္လည္းမေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ခစ္ကနဲအသံထြက္ေအာင္ရယ္လိုုက္မိရင္း ေအာ္ဆဲလိုက္မိတယ္။
ေအေဘးႀကီးးး! လို႔
အဲ့ဒီတံုးက ငါတို႔ျမိဳ႕မွာ နာေရးတစ္ခုရွိပီဆို အသုဘအိမ္ေရွ႕မွာကနဖ်င္းထိုးပီး ဖဲ၀ိုင္းအႀကီးအက်ယ္ျဖစ္တဲ့ေခတ္ကိုးဟ
ေႀသာ္!
အနီးအနားတစ္၀ိုက္ျမိဳ႕ေတြက ဖဲသမားေတြအကုန္စုလာပီး (၇)ရက္ (၇)လီ ေန႔ေကာညပါ အသားကုန္ကစားႀကတဲ့ေခတ္၊ အသုဘရွင္ကလည္း အေကာက္ေငြေတြတနင့္တပိုးရေလေတာ့ကာ ေန႔ေကာညပါ အစားေသာက္ေတြကိုပထမတန္းစားေကၽြးေတာ့တာေပါ့ေလ
အာ၀ါေဒးပြဲလိုေပါ့..
ဒါေပါ့ အဲ့ဒီမွာကြာ ဒို႔ရပ္ကြက္ထဲက ေဒြးေလးဖိုးသံ ရဲ႕အသုဘျဖစ္ကေရာ.. ငါကဖဲသမားေပမယ့္ ရပ္ကြက္ထဲမွာႀကေတာ့ ကာလသားေခါင္းဆိုေတာ့ ၀င္ရိုက္လို႔မျဖစ္ဘူးရယ္
ဘာလို႔တံုးကိုေရႊဘ?
ရန္ပြဲေတြဘာေတြမျဖစ္ေအာင္ ထိန္းေပးရတာ..အဟန္႔ေပါ့.. အဲ့ဒီေခတ္က ဖဲ၀ိုင္းမွာ ဓားထိုးမႈေတြဘာေတြအင္မတန္ျဖစ္တာကိုး.. ဖဲ၀ိုင္းကရတဲ့အေကာက္ေငြေတြကိုလည္း အေပ်ာက္အရွမရွိသိမ္းပီး အိမ္ရွင္လက္ထဲထည့္ရ၊ အစားအေသာက္၊ေဆးကြမ္းဘာညာစီစဥ္ရတာထံုးစံေလ
အင္း..
အဲ့ဒီမွာတစ္ညသား ပိုက္က်ဴး(ဖိုက္က်ိဳး) ရွမ္းဖဲ၀ိုင္းတစ္ခုမွာ ျပႆနာေပၚေနသံႀကားလို႔ေျပးႀကည့္ေတာ့ ငါေတာ္ေတာ္ရယ္ခ်င္သြားတယ္ဟ
ဘာလို႔တံုးဗ်?
အဲ့ဒီ၀ိုင္းမွာ ဒိုင္ကိုင္ေနတဲ့သူက ကေလးေလးကြ အသံေလးစာစာ စာစာနဲ႔ ...သူနဲ႔ရိုက္ေနတဲ့ေကာင္ေတြအကုန္လံုးက တဖက္ျမိဳ႕ကဖဲသမားႀကီးေတြ ...အကုန္လံုးသူ႔အေဖေလာက္အရြယ္ေတြကိုး
ဟီးဟီး!
ဒိုင္လုပ္ေနတာ အမယ္.. ဒိုင္ရဲ႕ပိုက္ဆံပံုက ကိုးဆယ္တန္ေတြေလးဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ေတြေဖြးေဖြးလႈပ္ေနပီဆရာ.. အသားကုန္ႏိုင္ထားတာ.. သူ႔ထိုးသားေတြကလည္း ရံႈးမဲမဲပီးအသားကုန္ရိုက္ကုန္ပီ..
ဘာျပႆနာတက္ေနႀကတာတဲ့လဲ?
ျပႆနာက အသာထားဦး.. ငါအဲ့ဒီကေလးကို ေသခ်ာႀကည့္လို္က္ေတာ့ ငါတို႔အိမ္ေရွ႕က ေဒၚခင့္ေျမးေလးဟ ေအေဘးလူကျဖင့္ ၃တန္းလား၄တန္းလား အဲ့ဒီအရြယ္ေလးရွိေသးတာ
(အရက္၀ိုင္းထဲက နားေထာင္ေနတဲ့ လူေတြအကုန္လံုးက က်ေနာ့္အေႀကာင္းေျပာမွန္းရိပ္မိသြားေတာ့ ရယ္က်ဲက်ဲမ်က္နာေတြနဲ႔ ၀ိုင္းႀကည့္လာလို႔ "အဲ့တံုးက၅တန္းတက္ေနပါပီ" လို႔အတည္ျပဳေပးလိုက္ရတယ္)
... ... ... (က်ေနာ္ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ခပ္ယဲ့ယဲ့ေလးျပံဳးျပလိုက္မိတယ္)
ကဲ.. ေရာ့ေရာ့ ဒီေန႔အတြက္ေ၀စု (ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔သူကိုင္လာတဲ့အိတ္ထဲက ပလတ္စတစ္ပုလင္းေလးကိုထုတ္ပီးေပးတယ္)
... ... ... (က်ေနာ္လွမ္းမယူပဲ ေခါင္းခါတယ္)
အမယ္မယ္ .. ဘာလို႔တံုးဟ
မလိုေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္.. စိတ္သာရွင္ေစာဘုရားေဟာဆိုလား မမႀကီးရာ
ဟာဟ! အေျပာကေတာ့ ေရႊမန္း ဟုတ္ပါပီ ေသခ်ာတယ္ဆိုပီးတာပါပဲ ကိုင္း.. ဗိုက္ဆာပီ ငါႀကီးႀကီးရဲ႕လက္ရာ ေခါက္ဆြဲေလးသြားအုပ္လိုက္ဦးမယ္
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ထိုင္ရာကထပီး အိမ္ဖက္ကိုထြက္သြားတယ္။ အဘြားေရွ႕ေရာက္ေတာ့ တိုးတိုးတိုးတိုးနဲ႔ က်ေနာ့္ကိုလွမ္းႀကည့္ပီး ဘာေတြေျပာေနႀကတယ္မသိဘူး။ ၂ေယာက္သား တဟားဟားနဲ႔အူျမဴးေနႀကတယ္။
ခုနက သူလွမ္းေပးတဲ့ပုလင္းထဲကဟာေတြက မက္သာဒံုးအရည္ေတြပါဗ်ာ။ ဟီးရိုးအင္းစြဲတဲ့လူေတြကိုေပးတဲ့ေဆးတစ္မ်ိဳးေပါ့။ ေဆးျပတ္တဲ့ေ၀ဒနာက ခႏၶာကိုယ္ကိုဒုကၡေပးလို႔အလူးအလွိမ့္ခံရတာေတြကို အဲ့ဒီဟာက ကာေပးတာမ်ိဳးေလ။ မနက္ပိုင္းေသာက္ထားလိုက္ရင္တစ္ေနကုန္နီးပါး
အခံရခက္တဲ့ေ၀ဒနာေပ်ာက္ေနတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မေသာက္ခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်။ ဘယ္ခါမဆိုစိတ္သာလွ်င္အဓိကပဲ။ ခံစရာရွိျမန္ျမန္ခံလိုက္ေတာ့ ေ၀ဒနာက ျမန္ျမန္လႊင့္ပါးသြားတယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။ အဘြားနဲ႔စကားေျပာရင္း ေခါက္ဆြဲစားေနတဲ့မအင္ႀကင္းေမကိုဘာရယ္မဟုတ္ေငးႀကည့္
ေနရင္း ငူငိုင္ငိုင္လုပ္ေနရာက က်ေနာ့္ေရွ႕မွာထိုင္ေနတဲ့ ခ်ာတိတ္ေတြထဲက တစ္ေယာက္က စကားစလာလို႔ မ်က္နာခ်င္းျပန္ဆိုင္လိုက္တယ္။
ကိုဖိုးသက္
ေဟ!
ဟိုေန႔မနက္က ေသာ့ကိုဘယ္လိုဖြင့္သြားတာလဲဗ် ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ေသာ့ႀကီးကိုဗ်ာ.. က်ေနာ္တို႔ကလည္း ဘာသံမွကိုမႀကားလိုက္တာဟီးဟီး
.... ..... .....
ကိုေရႊဘ ေျပာသလိုပဲေနမယ္
အင္း.. ဘာေျပာလဲသူက?
ဒီမေအေဘးက ငတက္ျပား ေမွာ္ေအာင္ထားတာကြဆိုလား သူမဖြင့္တတ္တဲ့ေသာ့မရွိဘူးတဲ့ ဟုတ္လားအဲ့ဒါ
ခြီးငါကေသာ့ခေလာက္ေတြေလာက္ပဲ ဖြင့္တတ္တာပါ .. သူက သူ႔အေဖတရုတ္ႀကီးရဲ႕ မီးခံေသတၱာေတာင္ဖြင့္တတ္တယ္ သူကမွေဖာက္ထြင္း၀ိဇၨာအစစ္.. ေျပာရမယ္ဆို အိမ္တြင္းသူခိုးအႀကီးစားေပါ့ကြာ.. ငါ့ကိုေသာ့ဖြင့္နည္းေတြငယ္ငယ္ထဲကသင္ေပးတာလဲသူပဲဥစၥာ မယံုေမးႀကည့္ေလ
ဟားဟား!! ခင္ဗ်ားတို႔၂ေယာက္က ဟာသပါဗ်ာ
.... .... ....
ဒါနဲ႔ကိုဖိုးသက္က လက္ျမန္တယ္လို႔ႀကားဖူးတာ ဟိုေန႔က သင္းခ်ိဳင္းဇရပ္မယ္ ကိုေရႊဘ ထိုးသမွ်လိမ့္ခံေနရတယ္ေကာ
အဲ့ဒါ ငါေနမေကာင္းအားျပတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မို႔လို႔.. သာမန္အခ်ိန္ဆို အဲ့ဒီေနရာမွာ ဖင္ထိုင္က်သြားတာက သူျဖစ္သြားမွာေပါ့ ..ဒီလိုလူအိုႀကီးေလာက္မ်ားငါစာရင္းေတာင္မတို႔ဘူး ရွင္းသလား? သူကမိုက္တယ္ဆိုတဲ့နာမည္ပဲရွိေတာ့တာ လူကေသခါနီးေနပီမလား
ေဟ့ေရာင္.. ဘယ္သူလဲ ဖင္ထိုင္က်သြားမယ္ဆိုတာ?
အဲ့လိုလွမ္းေမးလိုက္သံႀကားလို႔လွည့္ႀကည့္လိုက္ေတာ့ ေဆာင္းတြင္းမနက္ေစာေစာစီးစီး အိမ္ေရွ႕ကနံျပားဖိုမွာ နံျပားရိုက္လာဟန္တူတဲ့ ေခၽြးေတြရႊဲေနတဲ့ကိုေရႊဘတစ္ေယာက္ ထံုးစံအတိုင္းစြပ္က်ယ္ေလးနဲ႔ ဗလျပလို႔လက္ပိုက္ပီးရပ္ေနတာေတြ႔လိုက္ရတယ္။
ထိုင္ေနတဲ့ခ်ာတိတ္ေတြအကုန္လံုး တခြိခြိနဲ႔ႀကိတ္ရယ္ေနႀကပီ။ ခုနက က်ေနာ္မစားခ်င္လို႔ ခံုေပၚတင္ထားတဲ့ ေခါက္ဆြဲပန္းကန္ကို ဆြဲယူပီး ေမာေမာနဲ႔တရွဴးရွဴးျမည္ေအာင္ယူစားေနတဲ့ ကိုေရႊဘမ်က္နာကိုေသခ်ာမႀကည့္ပဲ က်ဳပ္ဖာက်ဳပ္ဘယ္သူ႔ကိုေျပာေျပာေလ လို႔မႀကားတႀကားေျပာရင္း ေဆးေပါ့လိပ္ကိုမီးသတ္
လိုက္ရင္း ထထြက္လာခဲ့တယ္။
အဘြားနဲ႔စကားေျပာေနတဲ့ မအင္ႀကင္းေမကိုတစ္ခ်က္လွမ္းျပံဳးျပလိုက္ရင္း အိမ္အေပၚထပ္က က်ေနာ့္အခန္းဆီကိုတက္လာခဲ့တယ္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ အေသရိုက္ပိတ္ထားတဲ့ ျပဴတင္းေပါက္က ဖြင့္ထားလွ်က္သားျဖစ္ေနတာသတိထားမိတယ္။ ကုတင္ေပၚတက္ထိုင္လိုက္ရင္း ျပဴတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚေမွးတင္လို႔ ျခံေထာင့္က ၀ါးရံုအုပ္အုပ္ဆီကို ဘာရယ္မဟုတ္ပဲေငးရင္း ျငိမ္ေနလိုက္မိတယ္။ အဲ့ဒီ၀ါးရံုက ၀ါးကိုခုတ္ ၀ါးျခမ္းျပားေလးေတြနဲ႔ ေရာင္စံုဆီစိမ္စကၠဴေလး
ေတြ၀ယ္ပီး က်ေနာ္ "ခ်ိဳ႕" အတြက္ ယုန္ရုပ္ကေလးေတြလုပ္ေပးခဲ့ဖူးတာေပါ့။ အ၀ါနဲ႔အစိမ္းစပ္ႀကား ယုန္ရုပ္မီးပံုးေလးကိုင္ပီး သီတင္းကၽြတ္မီးထြန္းပြဲမွာ ဟိဟိဟိဟိနဲ႔ကေလးေပါက္စေလးလိုေပ်ာ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ဆရာမေလးရယ္ေလ။ ရုတ္တရက္ က်ေနာ့္ပုခံုးကို လာတို႔ထိသလိုခံစားရလို႔လွည့္ႀကည့္လိုက္ေတာ့ မအင္ႀကင္းေမျဖစ္ေနတယ္။
ကုတင္ေပၚတင္ပါးလႊဲထိုင္ထားရင္း က်ေနာ့္ပုခံုးကို လွမ္းပုတ္လာတာ။ က်ေနာ္စိတ္နဲ႔လူနဲ႔မကပ္ျဖစ္ေနေတာ့ကာ အနားကိုသူေရာက္လာမွန္းသတိမထားလိုက္မိဘူးဗ်။ ဘာစကားမွမဆိုျဖစ္ပဲ ျပဴတင္းေပါက္ကိုေက်ာေပးထားရင္း ျပံဳးျပေနမိတယ္။ မအင္ႀကင္းေမကလည္းဘာစကားမွမဆိုပဲ မ်က္၀န္းညိဳညိဳႀကီးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကိုစိုက္ႀကည့္ေန
ရင္းက က်ေနာ့္လက္တစ္ဖက္ကိုကိုင္ပီး ခပ္ဖြဖြေလးပြတ္လို႔ ႏွစ္သိမ့္ေနတယ္။ လိမၼာပါေတာ့လို႔ဆိုလိုခ်င္တာလားမသိဘူးရယ္။
ငါ့ေမာင္က တစ္မ်ိဳးပဲေနာ္..
ဘာကိုလဲ မမႀကီး?
သိဘူးဟ စိတ္ထားေျပာပါတယ္ တစ္မ်ိဳးေတာ့တစ္မ်ိဳး ငါလည္းမေျပာျပတတ္ဘူး
.... .... .... (သူဘာကိုဆိုလိုခ်င္မွန္း က်ေနာ္လည္းေသခ်ာမသိဘူး ဒါနဲ႔ပဲ မ်က္နာကို ျပံဳးတံု႔တံု႔လုပ္ေနလိုက္မိတယ္)
အဘြားကိုေတာ့ အေတာ္ခ်စ္သားေနာ္
က်ေနာ္မေသခင္.. သူတစ္ခုခုျဖစ္မွာပဲစိုးတာဗ်ာ
အဲ့ဒီအေျပာေလးေတြေႀကာင့္ပဲ လူႀကီးေတြက သဲသဲလႈပ္ေနရတာေနမယ္ ဟာဟ! လူလည္ေလး
မအင္ႀကင္းေမက ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ရင္း က်ေနာ့္ကိုေဘးတိုက္ဆြဲဖက္လိုက္ေတာ့ နဂိုက ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့အားမရွိသလိုျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ အလိုက္သင့္ေလးသူ႔ပုခံုးေပၚမ်က္နာအပ္မိသြားတယ္။
ခ်က္ခ်င္းျပန္မခြါမိသလို သူကလည္းျငိမ္ေနတယ္။ စကၠန္႔အနည္းငယ္ႀကာသြားသလားမသိဘူး။ မအင္ႀကင္းေမရဲ႕လက္ဖ၀ါးႏုႏုေလးတစ္ဖက္က သူ႔ပုခံုးေပၚပါးအပ္ထားတဲ့ က်ေနာ့္နဖူးျပင္ကို သာသာေလးပြတ္ေပးေနတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမယ္ ျငိမ္သက္ေအးခ်မ္းသြားသလိုပဲ။ သူက်ေနာ့္ကိုစကားေတြတတြတ္တြတ္ေျပာေနတာကိုလည္း
မႀကားေတာ့ဘူး။ သူ႔ခါးက်င္က်င္ေလးကိုသိုင္းဖက္လို႔ ျငိမ္သက္ေနမိတယ္။ ေနာက္ဆံုးက်ေနာ့္ကိုဆံုးမေနတာလားဘာလား မသိတဲ့ သူ႔စကားသံေတြရပ္သြားပီး ထြက္သက္၀င္သက္ခပ္ေႏြးေႏြးေလးက က်ေနာ့္နဖူးေပၚလာထိတာကိုခံစားလိုက္ရတယ္။ ေထြးအိတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားတစ္စံုက က်ေနာ့္နဖူးျပင္ေပၚဖိကပ္လို႔။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း
မအင္ႀကင္းေမရဲ႕ ေက်ာျပင္ကိုလက္၂ဖက္နဲ႔ယွက္ပီး ေပ်ာက္သြားမွာစိုးတဲ့အလား သိုင္းႀကံဳးဖက္ထားလိုက္မိတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အခန္း၀နားက လူရိပ္တစ္ခုျမင္လိုက္ရလို႔ ၂ေယာက္သား ထိတ္ကနဲ လန္႔ပီး လူခ်င္းခြါလိုက္ရတယ္။ ဘယ္သူမွန္းမျမင္လိုက္ရဘူး။ အိမ္ေအာက္ထပ္ကို ေလွကားကေနေျပးဆင္းသြားတဲ့ေျခသံနဲ႔အတူ အသံ၀ါ၀ါႀကီးနဲ႔ လႊမ္းမိုး သီခ်င္းတစ္ပိုင္းတစ္စကို ေအာ္ဆိုသြားသံႀကားလိုက္ရတယ္။
မမက .. သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္... လူကြယ္တိုင္း.. အနားနားကပ္ခါရယ္... တိတ္တိတ္ကေလးးးးး .... ခိုးခိုးပီးနမ္းတယ္.. မမကို... ေဟ.. အရမ္းခ်စ္တာပဲကြယ္.. အု ... အု.. အု
မအင္ႀကင္းေမကို လွမ္းႀကည့္လိုက္ေတာ့ ရွက္စိတ္ေႀကာင့္ နီရဲေနတဲ့ မ်က္နာေလးနဲ႔ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုတင္းတင္းကိုက္လို႔ ေခါင္းငံု႔ေနရွာတယ္။ ဘယ္သူရွိရမလဲဗ်ာ။ ကိုေရႊဘေပါ့။ က်ေနာ္လည္းမေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ခစ္ကနဲအသံထြက္ေအာင္ရယ္လိုုက္မိရင္း ေအာ္ဆဲလိုက္မိတယ္။
ေအေဘးႀကီးးး! လို႔
အဲ့ဒီတံုးက ငါတို႔ျမိဳ႕မွာ နာေရးတစ္ခုရွိပီဆို အသုဘအိမ္ေရွ႕မွာကနဖ်င္းထိုးပီး ဖဲ၀ိုင္းအႀကီးအက်ယ္ျဖစ္တဲ့ေခတ္ကိုးဟ
ေႀသာ္!
အနီးအနားတစ္၀ိုက္ျမိဳ႕ေတြက ဖဲသမားေတြအကုန္စုလာပီး (၇)ရက္ (၇)လီ ေန႔ေကာညပါ အသားကုန္ကစားႀကတဲ့ေခတ္၊ အသုဘရွင္ကလည္း အေကာက္ေငြေတြတနင့္တပိုးရေလေတာ့ကာ ေန႔ေကာညပါ အစားေသာက္ေတြကိုပထမတန္းစားေကၽြးေတာ့တာေပါ့ေလ
အာ၀ါေဒးပြဲလိုေပါ့..
ဒါေပါ့ အဲ့ဒီမွာကြာ ဒို႔ရပ္ကြက္ထဲက ေဒြးေလးဖိုးသံ ရဲ႕အသုဘျဖစ္ကေရာ.. ငါကဖဲသမားေပမယ့္ ရပ္ကြက္ထဲမွာႀကေတာ့ ကာလသားေခါင္းဆိုေတာ့ ၀င္ရိုက္လို႔မျဖစ္ဘူးရယ္
ဘာလို႔တံုးကိုေရႊဘ?
ရန္ပြဲေတြဘာေတြမျဖစ္ေအာင္ ထိန္းေပးရတာ..အဟန္႔ေပါ့.. အဲ့ဒီေခတ္က ဖဲ၀ိုင္းမွာ ဓားထိုးမႈေတြဘာေတြအင္မတန္ျဖစ္တာကိုး.. ဖဲ၀ိုင္းကရတဲ့အေကာက္ေငြေတြကိုလည္း အေပ်ာက္အရွမရွိသိမ္းပီး အိမ္ရွင္လက္ထဲထည့္ရ၊ အစားအေသာက္၊ေဆးကြမ္းဘာညာစီစဥ္ရတာထံုးစံေလ
အင္း..
အဲ့ဒီမွာတစ္ညသား ပိုက္က်ဴး(ဖိုက္က်ိဳး) ရွမ္းဖဲ၀ိုင္းတစ္ခုမွာ ျပႆနာေပၚေနသံႀကားလို႔ေျပးႀကည့္ေတာ့ ငါေတာ္ေတာ္ရယ္ခ်င္သြားတယ္ဟ
ဘာလို႔တံုးဗ်?
အဲ့ဒီ၀ိုင္းမွာ ဒိုင္ကိုင္ေနတဲ့သူက ကေလးေလးကြ အသံေလးစာစာ စာစာနဲ႔ ...သူနဲ႔ရိုက္ေနတဲ့ေကာင္ေတြအကုန္လံုးက တဖက္ျမိဳ႕ကဖဲသမားႀကီးေတြ ...အကုန္လံုးသူ႔အေဖေလာက္အရြယ္ေတြကိုး
ဟီးဟီး!
ဒိုင္လုပ္ေနတာ အမယ္.. ဒိုင္ရဲ႕ပိုက္ဆံပံုက ကိုးဆယ္တန္ေတြေလးဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ေတြေဖြးေဖြးလႈပ္ေနပီဆရာ.. အသားကုန္ႏိုင္ထားတာ.. သူ႔ထိုးသားေတြကလည္း ရံႈးမဲမဲပီးအသားကုန္ရိုက္ကုန္ပီ..
ဘာျပႆနာတက္ေနႀကတာတဲ့လဲ?
ျပႆနာက အသာထားဦး.. ငါအဲ့ဒီကေလးကို ေသခ်ာႀကည့္လို္က္ေတာ့ ငါတို႔အိမ္ေရွ႕က ေဒၚခင့္ေျမးေလးဟ ေအေဘးလူကျဖင့္ ၃တန္းလား၄တန္းလား အဲ့ဒီအရြယ္ေလးရွိေသးတာ
(အရက္၀ိုင္းထဲက နားေထာင္ေနတဲ့ လူေတြအကုန္လံုးက က်ေနာ့္အေႀကာင္းေျပာမွန္းရိပ္မိသြားေတာ့ ရယ္က်ဲက်ဲမ်က္နာေတြနဲ႔ ၀ိုင္းႀကည့္လာလို႔ "အဲ့တံုးက၅တန္းတက္ေနပါပီ" လို႔အတည္ျပဳေပးလိုက္ရတယ္)
Comments
Post a Comment