ကၽြန္ေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာမေလး ၁၈
အဲ့ဒီေန႔က စစ္ကိုင္းျမိဳ.ျပင္က ျခံ၀င္းတစ္ခုထဲကိုက်ေနာ္ ပန္းခ်ီဆရာမေလးကိုလိုက္ပို႔ခဲ့ပါတယ္။
သူ႔ေျခေထာက္နဲ႔လက္ေကာက္၀တ္ေတြမွာေတာ့ ပတ္တီးျဖဴျဖဴေလးေတြစည္းေႏွာင္လို႔ေပါ့။ တိုင္းရင္းေဆးခန္းတစ္ခုမွာအရင္၀င္ျပလိုက္ေသးတာကိုး။ တိုင္းရင္းေဆးဆရာစည္းေႏွာင္ေပးလိုက္တဲ့
ေဆးပတ္တီးေလးေတြေပါ့။ ကားေပၚကသူ႔ကို မ ခ်တာ၊ ေဆးခန္းထဲေပြ႔ပီးေခၚသြားတာေတြလုပ္ေတာ့ သူကေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုသြားခၽြန္ခၽြန္ေလးေတြနဲ႔ ကိုက္ထားရံုကလႊဲပီး ခပ္တည္တည္ပဲဗ်။
ေမႊးပ်ံ.တဲ့ရနံ႔ေလးေတြ၊ အိစက္တဲ့သူ႔ ကိုယ္လံုးေလးရဲ.အထိအေတြ႔ေတြေႀကာင့္ က်ေနာ့္မွာသာ ရင္ေတြတုန္ခဲ့ရတာေလ။ ေျခက်င္း၀တ္နဲ႔လက္ကို အေႀကာဆရာက ႏွိပ္နယ္ေပးေတာ့ မ်က္နာကေလး
ရွံဳ.မဲ့သြားပီး ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ေဘးမွာရွိေနတဲ့က်ေနာ့္ကို အတင္းဖက္ဖက္လာတာ ကိုသာယာေနခဲ့မိတာ ၀န္ခံပါရဲ.ဗ်ာ။
ေနာက္ဆံုးသူ႔အိမ္ကိုေရာက္သြားေတာ့မွ ျခံ၀င္းက်ယ္ႀကီးထဲမွာ အိမ္၂ေဆာင္ရွိေနတာရယ္၊ လူတစ္ေယာက္မွရွိမေနခဲ့တာရယ္ေႀကာင့္အံ့ႀသမိေသးတယ္။
သူ႔၀တ္ပံုစားပံုႀကည့္ကထဲက ဒီနယ္ကမဟုတ္မွန္း အေစာကထဲက ရိပ္မိပါတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ မရင္းႏွီးေသးတာရယ္၊ သူ႔အေနအထားက တမင္သက္သက္တစ္ခုခုကိုနာက်ည္းလို႔ ဒီေနရာမွာလာ
ေရွာင္ပုန္းေနတာ၊ တေလာကလံုးကို အဆိုးျမင္ေနတာေတြကိုက်ေနာ္ သေဘာေပါက္လို႔ဘာမွ မေမးခဲ့ပါဘူး။ ေမးလည္းေျပာမယ္မထင္ဘူးေလ။
သူ႔ကိုေပြ႔ခ်ီပီး သူညႊန္ျပတဲ့အတိုင္း ေတာင္ဆီးျဖဴပင္ေတြတန္းစီေနတဲ့ ျခံ၀င္းထဲက ၂ထပ္သစ္သားအေဆာင္ေလးေအာက္ထပ္ကို၀င္လာခဲ့တယ္။
ဧည့္ခန္းလိုလိုထင္ရတဲ့အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ အသင့္ေတြ႔ရတဲ့ကြပ္ပ်စ္ကေလးတစ္ခုေပၚကို အသာေလးခ်ေပးလိုက္ပီး ဟိုဟိုဒီဒီက်ေနာ္ေလွ်ာက္ႀကည့္ေနမိတယ္။ တစ္ခန္းလံုးပန္းခ်ီကားေတြ
နဲ႔ျပည့္ႏွက္ေနတာသတိထားမိတယ္။ ပန္းခ်ီေဆးအနံ႔၊ဓာတ္ဆီအနံ႔ေတြလိႈင္လြန္းတာေႀကာင့္ ျပဴတင္းေပါက္ေတြကိုလိုက္ဖြင့္လိုက္ေတာ့မွ ေလ၀င္ေလထြက္ေကာ၊အလင္းေရာင္ပါေကာင္းေကာင္း
ရသြားတယ္။
တစ္ခုခုစကားစဖို႔ျပင္လိုက္ပီး အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးကိုလွမ္းႀကည့္လိုက္ေတာ့ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာေခါင္းအံုးတစ္လံုးကိုမွီတြယ္ထားရင္း ေအးေအးလူလူေခြေခြေလးစာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ေနတာက်ေနာ့္
ကို ဖုတ္ေလတဲ့ငပိရွိတဲ့ပံုေတာင္မေပၚဘူးဆရာ။ ဘယ္လိုဟာေလးနဲ႔လာေတြ႔ေနမွန္းကိုမသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္းစကားစ
လို႔မတတ္ေတာ့လို႔ မီးဖိုခန္းလို႔ထင္ရတဲ့အေနာက္ဖက္ကို ၀င္ပီးႀကည့္လိုက္တယ္။ ဂက္စ္မီးဖို၊ အိုးေတြခြက္ေတြေတြ႔တာနဲ႔ အသာေလးျပန္ထြက္လာခဲ့ပီး... အိမ္ေရွ.မွာရပ္ထားတဲ့ကားနဲ႔ မလွမ္းမ
ကမ္းမွာရွိတဲ့ ေစ်းေလးတစ္ခုကိုထြက္လာခဲ့ပီး ၀ယ္စရာရွိတာေတြ၀င္၀ယ္ေနမိတယ္။
က်ေနာ္ထြက္သြားတာကို တစ္ခ်က္ေလာက္မ်က္လံုးလွန္ႀကည့္ေပမယ့္ ဘယ္လဲလို႔ မေမးသလို.. ခ်က္ျပဳတ္စရာေတြအိတ္ႀကီးအိတ္ငယ္နဲ႔ျပန္လာေတာ့လည္း ဘာမွကိုမေျပာဘူးဗ်။
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ၀င္ပီး ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ေန႔လည္စာကိုခ်က္ျပဳတ္ေနလိုက္မိတယ္။ ခ်က္ျပဳတ္ရင္း တအားပူအိုက္လာလို႔ က်ေနာ့္အင္းက်ီကိုခၽြတ္ထားလိုက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးႀကာလာေတာ့
ထမင္းေကာ ဟင္းေတြပါအဆင္သင့္စားလို႔ရတဲ့အေနအထားေရာက္လာပီ။ မီးဖိုထဲက ထမင္းစားပြဲေပၚမွာ ထမင္းေတြဟင္းေတြကိုခူးခပ္ပီးေတာ့မွ အင္းက်ီျပန္မ၀တ္ေတာ့ပဲ အေရွ.ခန္းကေက်း
ဇူးရွင္ေလးဆီထြက္လာခဲ့မိတယ္။
ထမင္းစားလို႔ရေနပီ!!
..... .... ..... .... .....
ဖတ္ေနတဲ့စာအုပ္ကိုလႊတ္ခ်ပီး က်ေနာ့္ကိုခပ္တည္တည္ေမာ့ႀကည့္ေနေတာ့ စိတ္ကမရွည္ေတာ့ပဲ ေခြေခြေလးလဲေနတဲ့ သူ႔ကိုက်ေနာ္ေကာက္ေပြ႔လိုက္ေတာ့ ေစြ႔ကနဲပါလာတယ္။ အ၀တ္မဲ့ေနတဲ့
က်ေနာ့္ရင္ဘတ္နဲ႔သူ႔မ်က္နာေလးအပ္မိသြားတဲ့အထိအေတြ႔ေႀကာင့္ က်ေနာ္ရွိန္းကနဲျဖစ္သြားေပမယ့္ ခပ္တည္တည္ပဲမီးဖိုခန္းဖက္ကို ေပြ႔ေခၚလာခဲ့ပီး ထမင္းစားပြဲမွာ ထိုင္ဖို႔ေသခ်ာေနရာခ်ထား
ေပးလိုက္တယ္။ ထမင္းစားပြဲေပၚက ဟင္းခြက္ေတြကိုျမင္ေတာ့ မ်က္နာကျပံဳးသလိုလိုတစ္ခ်က္ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ေယာက်္ားတန္မဲ့ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေတြခ်က္ျပဳတ္ထားပါလားဆိုတဲ့မ်က္နာေပး
မွန္းရိပ္မိတာေပါ့။ ပီးေတာ့မွ ခပ္တည္တည္ပဲ က်ေနာ္ခူးခပ္ေပးတဲ့အတိုင္း ေျဖးေျဖးခ်င္းစားေနတယ္။
ရင္ဘတ္ေပၚက ဟာက ဘာအဓိပၸါယ္လဲ !!
လုပ္ရကိုင္ရသယ္ရပိုးရလြန္းလို႔ဖတ္ဖတ္ေမာေနေတာ့ ဗိုက္တအားဆာဆာနဲ႔ ထမင္းကိုကုန္ပီးေလြးေနတဲ့က်ေနာ္ေမာ့ႀကည့္လိုက္ေတာ့ ထမင္းကိုပလုတ္ပေလာင္းစားေနရင္း က်ေနာ့္ရင္ဘတ္
ေပၚက တက္တူးကိုလွမ္းႀကည့္ပီးေမးေနတဲ့ သူမကိုခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖႏိုင္ပဲ ဟင္းခ်ိဳကိုတစ္ဇြန္းေလာက္ခပ္ေသာက္လိုက္ရေသးတယ္။ ပီးေတာ့မွ က်ေနာ့္ဘယ္ဖက္ရင္အံုေပၚက ရိုမန္စတိုင္
ထိုးထားတဲ့ RED.. ဆိုတဲ့မွင္ေႀကာင္စကားလံုးကို လက္နဲ႔ေထာက္ျပရင္း ..
ဒါလား?
အင္း ... ဘာအဓိပၸါယ္လဲ.. ေျပာျပလို႔ရမလား..
ဘာမွမဟုတ္ဘူး... အနီေရာင္ေပါ့..ဒါပဲေလ..
... .... ... ....
က်ေနာ္အမွန္ကိုမေျပာမွန္းရိပ္မိတဲ့ မ်က္နာေပးနဲ႔ျပံဳးပီး ထမင္းဆက္စားေနတယ္။
.... ..... ...... .....
.... ..... ..... ......
စားေသာက္လို႔ပီးေတာ့ သူ႔ကိုအိမ္ေရွ.ဖက္ျပန္ေပြ႔ေခၚလာခဲ့ပီးဆက္တီခံုတစ္ခုေပၚခ်ထားေပးလိုက္တယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ ေဆးေႀကာသန္႔စင္ပီးမွအိမ္ေရွ.ဖက္ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဟိုမိန္းမကိုလွမ္းႀကည့္လိုက္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ကထပီး ဘယ္လိုလဲထားမွန္းမသိဘူး.. မနက္ကအ၀တ္အစားေတြနဲ႔မ
ဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ေနရင္းအင္းက်ီပါးေလးနဲ႔ျဖစ္ေနပီး ထမီတစ္ပတ္ႏြမ္းေလးကို၀တ္ထားတယ္။ အင္းက်ီပါးပါးေလးေအာက္က အနက္ေရာင္ဘရာေလးက ထင္းေနသလိုပဲ။ မေကာင္းတတ္
တာနဲ႔ မ်က္နာကိုလႊဲလိုက္ရတယ္။ နံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ပန္းခ်ီကား တခ်ိဳ.ကိုလိုက္ပီးႀကည့္ေနမိတယ္။ တခ်ိဳ.ဟာေတြကဆြဲလက္စတန္းလန္း၊ တခ်ိဳ.ဟာေတြကဆြဲပီးလို႔ ပန္းခ်ီကားေအာက္ေထာင့္
မွာသူ႔နာမည္ထိုးထားတာကိုေတြ႔ရတယ္။ ပန္းခ်ီပညာကိုနည္းနည္းပါးပါး တီးေခါက္မိတဲ့ က်ေနာ္သူ႔လက္ရာေတြကိုႀကည့္လိုက္တာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကဆာရီရယ္လစ္ဇင္းစတိုင္ ျဖစ္ေနတာ
သတိထားလိုက္မိတယ္။ ဥပမာ..စစ္ကိုင္းတံတားႀကီးကို အေ၀းကေနျမင္ေနရတဲ့ဟန္ကို ဆြဲထားတာ.. တံတားႀကီးက ေပ်ာ့ျပဲျပဲ အိေထြးေထြးႀကီးယိုင္ထြက္ေနတယ္။ ဒါလီရဲ.နာရီ ဆိုတဲ့ကမၻာ
ေက်ာ္ပန္းခ်ီကားဟန္မ်ိဳးေပါ့။ သူ႔အေရွ.မွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ရင္း စီးကရက္တစ္လိပ္ေလာက္မီးျငွိပီးစကားစလိုက္တယ္..
မ ကသစ္နီက ဆာရီရယ္လစ္ဇင္း ဖက္အားသန္တယ္ေပါ့..ဟုတ္လား..
ဆတ္ကနဲေမာ့ႀကည့္လာပီး မ်က္လံုးကေလး၀ိုင္းစက္စက္နဲ႔က်ေနာ့္ကို အံ့ႀသတႀကီးေမာ့ႀကည့္လာတယ္။ ကသစ္နီ ဆိုတာသူ႔ပန္းခ်ီကားေထာင့္မွာက်ေနာ္ျမင္ခဲ့တာေလ။ ခုလိုပန္းခ်ီအေႀကာင္း
စကားစလိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းမ်က္နာအမူအရာက ေျပာင္းသြားပီဗ်။ ဘာသာရပ္တစ္ခုခုကို နားလည္ခံစားတတ္တဲ့လူအခ်င္းခ်င္းေတြ႔ပီဆိုတဲ့မ်က္နာမ်ိဳး။
အဟတ္! အဲ့လိုမႀကည့္ပါနဲ႔ဗ်ာ.. က်ေနာ္ဦးလြန္းျကြယ္ဆီမွာ ပံုျခစ္တာေလးဘာေလးနည္းနည္းသင္ဖူးတာပါ..
က်မက ဦးခင္ေမာင္ရင္တပည့္.. ရွင္ အခရိုင္းလစ္ ဆြဲဖူးလား
ဟားဟား.. ဆြဲဖူးပါဘူး အဲ့ေလာက္အဆင့္မရွိပါဘူးဗ်ာ..
က်ေနာ္က ၀ါသနာရွင္ပါ.. ပီကာဆိုနဲ႔ ဗန္ဂိုးရဲ.ပန္းခ်ီကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သူမ်ားကိုကူးဆြဲခိုင္းပီး အိမ္မွာသိမ္းထားတာဗ်.. အဟီး
ပီကာဆို? ရွင္က က်ဴးဘစ္ဇင္း ကိုႀကိဳက္လို႔လား
မဟုတ္ဘူးဗ်.. အသက္ရွင္ေနစဥ္မွာခ်မ္းသာ သြားတဲ့ရွားရွားပါးပါးပန္းခ်ီဆရာျဖစ္တာရယ္၊ စပိန္ဂစ္တာတီး၊ကဗ်ာစပ္တတ္တာရယ္..
အင္း!
အဓိက အခ်က္ကေတာ့ မိန္းမ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလးေတြအမ်ားႀကီးယူသြားတာကိုအားက်တာဗ်
ခစ္ခစ္.. ရွင္ကရယ္ရတယ္သိလား..
.... ..... ..... .....
.... ..... .... ......
ရယ္လိုက္တဲ့အရမ္းလွတဲ့ မ်က္နာဖူးဖူးေလးကိုႀကည့္ရင္း အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ကေလးေလးတစ္ေယာက္လိုခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာဗ်ာလို႔ ေတြးရင္း ပန္းခ်ီဆရာမေလးနဲ႔က်ေနာ္စကားေတြဆက္
ေျပာေနမိတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္မဟုတ္ေတာ့တဲ့က်ေနာ္ အေသအခ်ာသိလိုက္တာကေတာ့ ပိန္ပါးပါးျဖဴဆြတ္ဆြတ္ပန္းခ်ီဆရာမေလး ကို က်ေနာ္ တြယ္ျငွိခ်င္လာပီ
ဆိုတဲ့အခ်က္ပါပဲေလ။
သူ႔ေျခေထာက္နဲ႔လက္ေကာက္၀တ္ေတြမွာေတာ့ ပတ္တီးျဖဴျဖဴေလးေတြစည္းေႏွာင္လို႔ေပါ့။ တိုင္းရင္းေဆးခန္းတစ္ခုမွာအရင္၀င္ျပလိုက္ေသးတာကိုး။ တိုင္းရင္းေဆးဆရာစည္းေႏွာင္ေပးလိုက္တဲ့
ေဆးပတ္တီးေလးေတြေပါ့။ ကားေပၚကသူ႔ကို မ ခ်တာ၊ ေဆးခန္းထဲေပြ႔ပီးေခၚသြားတာေတြလုပ္ေတာ့ သူကေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုသြားခၽြန္ခၽြန္ေလးေတြနဲ႔ ကိုက္ထားရံုကလႊဲပီး ခပ္တည္တည္ပဲဗ်။
ေမႊးပ်ံ.တဲ့ရနံ႔ေလးေတြ၊ အိစက္တဲ့သူ႔ ကိုယ္လံုးေလးရဲ.အထိအေတြ႔ေတြေႀကာင့္ က်ေနာ့္မွာသာ ရင္ေတြတုန္ခဲ့ရတာေလ။ ေျခက်င္း၀တ္နဲ႔လက္ကို အေႀကာဆရာက ႏွိပ္နယ္ေပးေတာ့ မ်က္နာကေလး
ရွံဳ.မဲ့သြားပီး ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ေဘးမွာရွိေနတဲ့က်ေနာ့္ကို အတင္းဖက္ဖက္လာတာ ကိုသာယာေနခဲ့မိတာ ၀န္ခံပါရဲ.ဗ်ာ။
ေနာက္ဆံုးသူ႔အိမ္ကိုေရာက္သြားေတာ့မွ ျခံ၀င္းက်ယ္ႀကီးထဲမွာ အိမ္၂ေဆာင္ရွိေနတာရယ္၊ လူတစ္ေယာက္မွရွိမေနခဲ့တာရယ္ေႀကာင့္အံ့ႀသမိေသးတယ္။
သူ႔၀တ္ပံုစားပံုႀကည့္ကထဲက ဒီနယ္ကမဟုတ္မွန္း အေစာကထဲက ရိပ္မိပါတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ မရင္းႏွီးေသးတာရယ္၊ သူ႔အေနအထားက တမင္သက္သက္တစ္ခုခုကိုနာက်ည္းလို႔ ဒီေနရာမွာလာ
ေရွာင္ပုန္းေနတာ၊ တေလာကလံုးကို အဆိုးျမင္ေနတာေတြကိုက်ေနာ္ သေဘာေပါက္လို႔ဘာမွ မေမးခဲ့ပါဘူး။ ေမးလည္းေျပာမယ္မထင္ဘူးေလ။
သူ႔ကိုေပြ႔ခ်ီပီး သူညႊန္ျပတဲ့အတိုင္း ေတာင္ဆီးျဖဴပင္ေတြတန္းစီေနတဲ့ ျခံ၀င္းထဲက ၂ထပ္သစ္သားအေဆာင္ေလးေအာက္ထပ္ကို၀င္လာခဲ့တယ္။
ဧည့္ခန္းလိုလိုထင္ရတဲ့အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ အသင့္ေတြ႔ရတဲ့ကြပ္ပ်စ္ကေလးတစ္ခုေပၚကို အသာေလးခ်ေပးလိုက္ပီး ဟိုဟိုဒီဒီက်ေနာ္ေလွ်ာက္ႀကည့္ေနမိတယ္။ တစ္ခန္းလံုးပန္းခ်ီကားေတြ
နဲ႔ျပည့္ႏွက္ေနတာသတိထားမိတယ္။ ပန္းခ်ီေဆးအနံ႔၊ဓာတ္ဆီအနံ႔ေတြလိႈင္လြန္းတာေႀကာင့္ ျပဴတင္းေပါက္ေတြကိုလိုက္ဖြင့္လိုက္ေတာ့မွ ေလ၀င္ေလထြက္ေကာ၊အလင္းေရာင္ပါေကာင္းေကာင္း
ရသြားတယ္။
တစ္ခုခုစကားစဖို႔ျပင္လိုက္ပီး အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးကိုလွမ္းႀကည့္လိုက္ေတာ့ ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာေခါင္းအံုးတစ္လံုးကိုမွီတြယ္ထားရင္း ေအးေအးလူလူေခြေခြေလးစာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ေနတာက်ေနာ့္
ကို ဖုတ္ေလတဲ့ငပိရွိတဲ့ပံုေတာင္မေပၚဘူးဆရာ။ ဘယ္လိုဟာေလးနဲ႔လာေတြ႔ေနမွန္းကိုမသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္းစကားစ
လို႔မတတ္ေတာ့လို႔ မီးဖိုခန္းလို႔ထင္ရတဲ့အေနာက္ဖက္ကို ၀င္ပီးႀကည့္လိုက္တယ္။ ဂက္စ္မီးဖို၊ အိုးေတြခြက္ေတြေတြ႔တာနဲ႔ အသာေလးျပန္ထြက္လာခဲ့ပီး... အိမ္ေရွ.မွာရပ္ထားတဲ့ကားနဲ႔ မလွမ္းမ
ကမ္းမွာရွိတဲ့ ေစ်းေလးတစ္ခုကိုထြက္လာခဲ့ပီး ၀ယ္စရာရွိတာေတြ၀င္၀ယ္ေနမိတယ္။
က်ေနာ္ထြက္သြားတာကို တစ္ခ်က္ေလာက္မ်က္လံုးလွန္ႀကည့္ေပမယ့္ ဘယ္လဲလို႔ မေမးသလို.. ခ်က္ျပဳတ္စရာေတြအိတ္ႀကီးအိတ္ငယ္နဲ႔ျပန္လာေတာ့လည္း ဘာမွကိုမေျပာဘူးဗ်။
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ၀င္ပီး ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ေန႔လည္စာကိုခ်က္ျပဳတ္ေနလိုက္မိတယ္။ ခ်က္ျပဳတ္ရင္း တအားပူအိုက္လာလို႔ က်ေနာ့္အင္းက်ီကိုခၽြတ္ထားလိုက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးႀကာလာေတာ့
ထမင္းေကာ ဟင္းေတြပါအဆင္သင့္စားလို႔ရတဲ့အေနအထားေရာက္လာပီ။ မီးဖိုထဲက ထမင္းစားပြဲေပၚမွာ ထမင္းေတြဟင္းေတြကိုခူးခပ္ပီးေတာ့မွ အင္းက်ီျပန္မ၀တ္ေတာ့ပဲ အေရွ.ခန္းကေက်း
ဇူးရွင္ေလးဆီထြက္လာခဲ့မိတယ္။
ထမင္းစားလို႔ရေနပီ!!
..... .... ..... .... .....
ဖတ္ေနတဲ့စာအုပ္ကိုလႊတ္ခ်ပီး က်ေနာ့္ကိုခပ္တည္တည္ေမာ့ႀကည့္ေနေတာ့ စိတ္ကမရွည္ေတာ့ပဲ ေခြေခြေလးလဲေနတဲ့ သူ႔ကိုက်ေနာ္ေကာက္ေပြ႔လိုက္ေတာ့ ေစြ႔ကနဲပါလာတယ္။ အ၀တ္မဲ့ေနတဲ့
က်ေနာ့္ရင္ဘတ္နဲ႔သူ႔မ်က္နာေလးအပ္မိသြားတဲ့အထိအေတြ႔ေႀကာင့္ က်ေနာ္ရွိန္းကနဲျဖစ္သြားေပမယ့္ ခပ္တည္တည္ပဲမီးဖိုခန္းဖက္ကို ေပြ႔ေခၚလာခဲ့ပီး ထမင္းစားပြဲမွာ ထိုင္ဖို႔ေသခ်ာေနရာခ်ထား
ေပးလိုက္တယ္။ ထမင္းစားပြဲေပၚက ဟင္းခြက္ေတြကိုျမင္ေတာ့ မ်က္နာကျပံဳးသလိုလိုတစ္ခ်က္ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ေယာက်္ားတန္မဲ့ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေတြခ်က္ျပဳတ္ထားပါလားဆိုတဲ့မ်က္နာေပး
မွန္းရိပ္မိတာေပါ့။ ပီးေတာ့မွ ခပ္တည္တည္ပဲ က်ေနာ္ခူးခပ္ေပးတဲ့အတိုင္း ေျဖးေျဖးခ်င္းစားေနတယ္။
ရင္ဘတ္ေပၚက ဟာက ဘာအဓိပၸါယ္လဲ !!
လုပ္ရကိုင္ရသယ္ရပိုးရလြန္းလို႔ဖတ္ဖတ္ေမာေနေတာ့ ဗိုက္တအားဆာဆာနဲ႔ ထမင္းကိုကုန္ပီးေလြးေနတဲ့က်ေနာ္ေမာ့ႀကည့္လိုက္ေတာ့ ထမင္းကိုပလုတ္ပေလာင္းစားေနရင္း က်ေနာ့္ရင္ဘတ္
ေပၚက တက္တူးကိုလွမ္းႀကည့္ပီးေမးေနတဲ့ သူမကိုခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖႏိုင္ပဲ ဟင္းခ်ိဳကိုတစ္ဇြန္းေလာက္ခပ္ေသာက္လိုက္ရေသးတယ္။ ပီးေတာ့မွ က်ေနာ့္ဘယ္ဖက္ရင္အံုေပၚက ရိုမန္စတိုင္
ထိုးထားတဲ့ RED.. ဆိုတဲ့မွင္ေႀကာင္စကားလံုးကို လက္နဲ႔ေထာက္ျပရင္း ..
ဒါလား?
အင္း ... ဘာအဓိပၸါယ္လဲ.. ေျပာျပလို႔ရမလား..
ဘာမွမဟုတ္ဘူး... အနီေရာင္ေပါ့..ဒါပဲေလ..
... .... ... ....
က်ေနာ္အမွန္ကိုမေျပာမွန္းရိပ္မိတဲ့ မ်က္နာေပးနဲ႔ျပံဳးပီး ထမင္းဆက္စားေနတယ္။
.... ..... ...... .....
.... ..... ..... ......
စားေသာက္လို႔ပီးေတာ့ သူ႔ကိုအိမ္ေရွ.ဖက္ျပန္ေပြ႔ေခၚလာခဲ့ပီးဆက္တီခံုတစ္ခုေပၚခ်ထားေပးလိုက္တယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ ေဆးေႀကာသန္႔စင္ပီးမွအိမ္ေရွ.ဖက္ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဟိုမိန္းမကိုလွမ္းႀကည့္လိုက္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ကထပီး ဘယ္လိုလဲထားမွန္းမသိဘူး.. မနက္ကအ၀တ္အစားေတြနဲ႔မ
ဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ေနရင္းအင္းက်ီပါးေလးနဲ႔ျဖစ္ေနပီး ထမီတစ္ပတ္ႏြမ္းေလးကို၀တ္ထားတယ္။ အင္းက်ီပါးပါးေလးေအာက္က အနက္ေရာင္ဘရာေလးက ထင္းေနသလိုပဲ။ မေကာင္းတတ္
တာနဲ႔ မ်က္နာကိုလႊဲလိုက္ရတယ္။ နံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ပန္းခ်ီကား တခ်ိဳ.ကိုလိုက္ပီးႀကည့္ေနမိတယ္။ တခ်ိဳ.ဟာေတြကဆြဲလက္စတန္းလန္း၊ တခ်ိဳ.ဟာေတြကဆြဲပီးလို႔ ပန္းခ်ီကားေအာက္ေထာင့္
မွာသူ႔နာမည္ထိုးထားတာကိုေတြ႔ရတယ္။ ပန္းခ်ီပညာကိုနည္းနည္းပါးပါး တီးေခါက္မိတဲ့ က်ေနာ္သူ႔လက္ရာေတြကိုႀကည့္လိုက္တာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကဆာရီရယ္လစ္ဇင္းစတိုင္ ျဖစ္ေနတာ
သတိထားလိုက္မိတယ္။ ဥပမာ..စစ္ကိုင္းတံတားႀကီးကို အေ၀းကေနျမင္ေနရတဲ့ဟန္ကို ဆြဲထားတာ.. တံတားႀကီးက ေပ်ာ့ျပဲျပဲ အိေထြးေထြးႀကီးယိုင္ထြက္ေနတယ္။ ဒါလီရဲ.နာရီ ဆိုတဲ့ကမၻာ
ေက်ာ္ပန္းခ်ီကားဟန္မ်ိဳးေပါ့။ သူ႔အေရွ.မွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ရင္း စီးကရက္တစ္လိပ္ေလာက္မီးျငွိပီးစကားစလိုက္တယ္..
မ ကသစ္နီက ဆာရီရယ္လစ္ဇင္း ဖက္အားသန္တယ္ေပါ့..ဟုတ္လား..
ဆတ္ကနဲေမာ့ႀကည့္လာပီး မ်က္လံုးကေလး၀ိုင္းစက္စက္နဲ႔က်ေနာ့္ကို အံ့ႀသတႀကီးေမာ့ႀကည့္လာတယ္။ ကသစ္နီ ဆိုတာသူ႔ပန္းခ်ီကားေထာင့္မွာက်ေနာ္ျမင္ခဲ့တာေလ။ ခုလိုပန္းခ်ီအေႀကာင္း
စကားစလိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းမ်က္နာအမူအရာက ေျပာင္းသြားပီဗ်။ ဘာသာရပ္တစ္ခုခုကို နားလည္ခံစားတတ္တဲ့လူအခ်င္းခ်င္းေတြ႔ပီဆိုတဲ့မ်က္နာမ်ိဳး။
အဟတ္! အဲ့လိုမႀကည့္ပါနဲ႔ဗ်ာ.. က်ေနာ္ဦးလြန္းျကြယ္ဆီမွာ ပံုျခစ္တာေလးဘာေလးနည္းနည္းသင္ဖူးတာပါ..
က်မက ဦးခင္ေမာင္ရင္တပည့္.. ရွင္ အခရိုင္းလစ္ ဆြဲဖူးလား
ဟားဟား.. ဆြဲဖူးပါဘူး အဲ့ေလာက္အဆင့္မရွိပါဘူးဗ်ာ..
က်ေနာ္က ၀ါသနာရွင္ပါ.. ပီကာဆိုနဲ႔ ဗန္ဂိုးရဲ.ပန္းခ်ီကားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သူမ်ားကိုကူးဆြဲခိုင္းပီး အိမ္မွာသိမ္းထားတာဗ်.. အဟီး
ပီကာဆို? ရွင္က က်ဴးဘစ္ဇင္း ကိုႀကိဳက္လို႔လား
မဟုတ္ဘူးဗ်.. အသက္ရွင္ေနစဥ္မွာခ်မ္းသာ သြားတဲ့ရွားရွားပါးပါးပန္းခ်ီဆရာျဖစ္တာရယ္၊ စပိန္ဂစ္တာတီး၊ကဗ်ာစပ္တတ္တာရယ္..
အင္း!
အဓိက အခ်က္ကေတာ့ မိန္းမ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလးေတြအမ်ားႀကီးယူသြားတာကိုအားက်တာဗ်
ခစ္ခစ္.. ရွင္ကရယ္ရတယ္သိလား..
.... ..... ..... .....
.... ..... .... ......
ရယ္လိုက္တဲ့အရမ္းလွတဲ့ မ်က္နာဖူးဖူးေလးကိုႀကည့္ရင္း အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ကေလးေလးတစ္ေယာက္လိုခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာဗ်ာလို႔ ေတြးရင္း ပန္းခ်ီဆရာမေလးနဲ႔က်ေနာ္စကားေတြဆက္
ေျပာေနမိတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္မဟုတ္ေတာ့တဲ့က်ေနာ္ အေသအခ်ာသိလိုက္တာကေတာ့ ပိန္ပါးပါးျဖဴဆြတ္ဆြတ္ပန္းခ်ီဆရာမေလး ကို က်ေနာ္ တြယ္ျငွိခ်င္လာပီ
ဆိုတဲ့အခ်က္ပါပဲေလ။
Comments
Post a Comment