က်ေနာ့္ပီယာႏိုဆရာမေလး ၃၅
ေနာက္ဆံုးစာမ်က္နာေတြကိုလွန္ဖတ္ႀကည့္..ေမာင္.လို.အညိဳကငိုသံပါနဲ.ေျပာတယ္။
က်ေနာ္စာရြက္ေတြကိုခပ္ျမန္ျမန္လွန္ေနတံုး .. အညိဳကစကားေတြဆက္တိုက္ေျပာရင္း တဟီးဟီးငိုခ်လိုက္တယ္။ ၀င္နီအကုန္သိတယ္ေမာင္ရဲ.။ တမင္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားခဲ့တာတဲ့။
အို!! စိတ္ႏွလံုးျဖဴစင္တဲ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေလးေရ.. နင့္အစား ညိဳပဲေသသြားရင္ေကာင္းမယ္ေနာ္.. ညိဳကမွမိန္းမယုတ္..သူမ်ားခ်စ္သူကိုျမဳဆြယ္တဲ့မိန္းမ..တသက္လံုးယူႀကံဳးမရျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့တာ
လားသူငယ္ခ်င္းေလးရယ္.. ညိဳလည္းေသခ်င္ေနပါပီဟာ..ဟင့္ဟင့္!!
ငိုေနတဲ့အညိဳ.ကို က်ေနာ္မႀကည့္အားဘူး တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ.စာအုပ္ကိုတင္းတင္းဆုပ္ရင္း ဆရာမေလးရဲ.လက္ေရး၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ေလးေတြကိုဖတ္ေနမိတယ္။
.... .... ..... ..... .... ...... ......
အညိဳနဲ.ငါ့ခ်စ္သူတို.၂ေယာက္ကိုႀကည့္တာေတာ္ေတာ္ေလးအမူယာပ်က္ေနပါလား...နင္ဘာလုပ္မလဲမိ၀င္နီ??
ငါ့ကေလး ေလးကတကယ္ေတာ့ ေပါက္စေလးပါ..ပီးေတာ့သူလည္းေယာက်္ားတစ္ေယာက္ပဲ... ငါနဲ.ကင္းကြာခ်ိန္မွာမေတာ္တဆေတြျဖစ္ကုန္တယ္ေနမွာပါ...
သနားစရာေကာင္းလိုက္တာ... တခါတခါသူ.မ်က္နာကညိွဳးညွိဳးသြားရွာတယ္.. လိပ္ျပာမလံုျဖစ္ေနရွာတယ္.. ... ...
ညိဳကလည္း... သိကၡာရွိတဲ့မိန္းမပါ.. ငါသိပါတယ္.. အားလံုးကမေတာ္တဆျဖစ္ခဲ့တာေတြပါ.. ငါမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနမယ္.. ပိပိရိရိေပါ့... .... ...
ကေလး ေလးကငါ့ကိုေတာ္ေတာ္ခ်စ္ရွာတယ္.. ငါ့ကိုလက္ထပ္မွာပါ.. သူငယ္ခ်င္းအေပၚလည္း ငါအျပစ္မတင္လိုေတာ့ဘူး.. ၀မ္းေတာ့နည္းတယ္ဟာ.. ... ... ...
... .... .... ... .. .. ... ....
... .... ... ... .... .... ... .....
က်ေနာ္ဆက္ဖတ္လို.မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ အျမင္အာရံုေတြေ၀၀ါးကုန္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြသူ.အလိုလိုစီးက်လာတယ္။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလဗ်ာ။ တခ်ိန္လံုးနာနာက်င္က်င္နဲ.ေနထိုင္သြားခဲ့တဲ့က်ေနာ့္
ဆရာမေလးရာ။ အဲ့ဒီမနက္ကေကာ သူထြက္သြားခဲ့တာစိတ္ေျဖာင့္ခဲ့ရဲ.လားဗ်ာ။ သူ.အလစ္မွာက်ေနာ္နဲ.အညိဳဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ သူသိေနတာပဲ။ က်ေနာ္အသက္မရွိေတာ့တဲ့လူတစ္ေယာက္လို
မိႈင္ေငးေနမိတယ္။ တိတ္တဆိတ္ထပီးထြက္လာခဲ့တယ္။ အညိဳကေတာ့ တသိမ့္သိမ့္ရွိဳက္ရင္းက်န္ခဲ့တယ္။
အဲ့ဒီေန.ကက်ေနာ္အညိဳ.ကိုေနာက္ဆံုးေတြ.ခဲ့တဲ့ေန.ပဲဗ်။
က်ေနာ့္မွာဆရာမေလးရဲ.အုတ္ဂူေရွ.မွာေတာင္သြားမရပ္ရဲေတာ့ဘူး။ ဘ၀ကိုတျမည့္ျမည့္နာက်ည္းသြားေစတဲ့ အေႀကာင္းရင္းကိုသိလိုက္ရပီေလ။ ေသတဲ့အထိသိမ္းထားရေတာ့မယ့္အနာတရ
ေတြ။ က်ေနာ္နဲ.တန္တာက်ေနာ္ရခဲ့ပီေလ။
ေနာက္တေန.မနက္မွာ ဖဲႀကိဳးေလးေတြႀကဲထားတာနဲ.တူတဲ့လမ္းလိမ္လိမ္ေလးေတြရွိတဲ့တိတ္ဆိတ္လွပတဲ့ ေနခ်င့္စဖြယ္ျမိဳ.ကေလးကေနက်ေနာ္ထြက္ခြါခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ့္ေက်ာပိုးအိပ္အျပာေလးထဲမွာဂ်င္းပန္၃ထည္နဲ.တီရွပ္တခ်ိဳ.ပါတယ္။ ဂ်က္လန္ဒန္ရဲ. ပင္လယ္၀ံပုေလြဆိုတဲ့ ၀တၳဳတစ္အုပ္ပါတယ္။ အနက္ေရာင္ ႀသဂတ္စတင္းေဘာင္ရီယို တံဆိပ္ႏိုင္လြန္ႀကိဳးတပ္ထားတဲ့ စပိန္ဂစ္တာ နီညိဳေရာင္ေလးကို ေက်ာမွာလြယ္ထားတယ္။ ဂစ္တာရဲ.အတြင္းနံရံမွာ ဗလင္စီယာျမိဳ.မွဆရာႀကီး... ကိုယ္တိုင္စီရင္ေသာ GC-60 လက္လုပ္ဂစ္တာ
ဆိုတဲ့တံဆိပ္ေပၚမွာ သင့္ပီယာႏိုဆရာမေလး ၀င္နီလို.လက္မွတ္ကေလးထိုးထားတယ္။ ရင္ဘတ္ထဲမွာေတာ့တစ္ဘ၀စာ ေနာင္တေတြ၊ေျဖမဆည္ႏိုင္မႈေတြပါတယ္။ သေဘာၤႀကီးကဥႀသဆြဲေနပီ
လက္ရမ္းကိုမွီတြယ္ထားတဲ့က်ေနာ္ ေတာအုပ္မႈန္ျပျပေလးရွိရာ ဟိုးယူကလစ္၀င္းဖက္ကိုေငးႀကည့္ေနမိတယ္။ အန္တီေလး၊အညိဳ၊ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရေသာကာလမ်ား။ ဘယ္ဆီမသိတဲ့က်ေနာ့္ခရီး။
၀ိဥာဥ္ႏွင္းမႈန္တစ္စက္
အိပ္မက္ျမင္းခြါ(၁၃)
တစ္ေယာက္ထဲအတုံးအရံုးလဲသူ
ငါ့ကံႀကမၼာနဲ. ... ... လူ
(တာရာမင္းေ၀၏ေတေလမွတ္တိုင္ကဗ်ာမွ)
က်ေနာ္စာရြက္ေတြကိုခပ္ျမန္ျမန္လွန္ေနတံုး .. အညိဳကစကားေတြဆက္တိုက္ေျပာရင္း တဟီးဟီးငိုခ်လိုက္တယ္။ ၀င္နီအကုန္သိတယ္ေမာင္ရဲ.။ တမင္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားခဲ့တာတဲ့။
အို!! စိတ္ႏွလံုးျဖဴစင္တဲ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေလးေရ.. နင့္အစား ညိဳပဲေသသြားရင္ေကာင္းမယ္ေနာ္.. ညိဳကမွမိန္းမယုတ္..သူမ်ားခ်စ္သူကိုျမဳဆြယ္တဲ့မိန္းမ..တသက္လံုးယူႀကံဳးမရျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့တာ
လားသူငယ္ခ်င္းေလးရယ္.. ညိဳလည္းေသခ်င္ေနပါပီဟာ..ဟင့္ဟင့္!!
ငိုေနတဲ့အညိဳ.ကို က်ေနာ္မႀကည့္အားဘူး တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ.စာအုပ္ကိုတင္းတင္းဆုပ္ရင္း ဆရာမေလးရဲ.လက္ေရး၀ိုင္း၀ိုင္းစက္စက္ေလးေတြကိုဖတ္ေနမိတယ္။
.... .... ..... ..... .... ...... ......
အညိဳနဲ.ငါ့ခ်စ္သူတို.၂ေယာက္ကိုႀကည့္တာေတာ္ေတာ္ေလးအမူယာပ်က္ေနပါလား...နင္ဘာလုပ္မလဲမိ၀င္နီ??
ငါ့ကေလး ေလးကတကယ္ေတာ့ ေပါက္စေလးပါ..ပီးေတာ့သူလည္းေယာက်္ားတစ္ေယာက္ပဲ... ငါနဲ.ကင္းကြာခ်ိန္မွာမေတာ္တဆေတြျဖစ္ကုန္တယ္ေနမွာပါ...
သနားစရာေကာင္းလိုက္တာ... တခါတခါသူ.မ်က္နာကညိွဳးညွိဳးသြားရွာတယ္.. လိပ္ျပာမလံုျဖစ္ေနရွာတယ္.. ... ...
ညိဳကလည္း... သိကၡာရွိတဲ့မိန္းမပါ.. ငါသိပါတယ္.. အားလံုးကမေတာ္တဆျဖစ္ခဲ့တာေတြပါ.. ငါမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနမယ္.. ပိပိရိရိေပါ့... .... ...
ကေလး ေလးကငါ့ကိုေတာ္ေတာ္ခ်စ္ရွာတယ္.. ငါ့ကိုလက္ထပ္မွာပါ.. သူငယ္ခ်င္းအေပၚလည္း ငါအျပစ္မတင္လိုေတာ့ဘူး.. ၀မ္းေတာ့နည္းတယ္ဟာ.. ... ... ...
... .... .... ... .. .. ... ....
... .... ... ... .... .... ... .....
က်ေနာ္ဆက္ဖတ္လို.မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ အျမင္အာရံုေတြေ၀၀ါးကုန္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြသူ.အလိုလိုစီးက်လာတယ္။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလဗ်ာ။ တခ်ိန္လံုးနာနာက်င္က်င္နဲ.ေနထိုင္သြားခဲ့တဲ့က်ေနာ့္
ဆရာမေလးရာ။ အဲ့ဒီမနက္ကေကာ သူထြက္သြားခဲ့တာစိတ္ေျဖာင့္ခဲ့ရဲ.လားဗ်ာ။ သူ.အလစ္မွာက်ေနာ္နဲ.အညိဳဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ သူသိေနတာပဲ။ က်ေနာ္အသက္မရွိေတာ့တဲ့လူတစ္ေယာက္လို
မိႈင္ေငးေနမိတယ္။ တိတ္တဆိတ္ထပီးထြက္လာခဲ့တယ္။ အညိဳကေတာ့ တသိမ့္သိမ့္ရွိဳက္ရင္းက်န္ခဲ့တယ္။
အဲ့ဒီေန.ကက်ေနာ္အညိဳ.ကိုေနာက္ဆံုးေတြ.ခဲ့တဲ့ေန.ပဲဗ်။
က်ေနာ့္မွာဆရာမေလးရဲ.အုတ္ဂူေရွ.မွာေတာင္သြားမရပ္ရဲေတာ့ဘူး။ ဘ၀ကိုတျမည့္ျမည့္နာက်ည္းသြားေစတဲ့ အေႀကာင္းရင္းကိုသိလိုက္ရပီေလ။ ေသတဲ့အထိသိမ္းထားရေတာ့မယ့္အနာတရ
ေတြ။ က်ေနာ္နဲ.တန္တာက်ေနာ္ရခဲ့ပီေလ။
ေနာက္တေန.မနက္မွာ ဖဲႀကိဳးေလးေတြႀကဲထားတာနဲ.တူတဲ့လမ္းလိမ္လိမ္ေလးေတြရွိတဲ့တိတ္ဆိတ္လွပတဲ့ ေနခ်င့္စဖြယ္ျမိဳ.ကေလးကေနက်ေနာ္ထြက္ခြါခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ့္ေက်ာပိုးအိပ္အျပာေလးထဲမွာဂ်င္းပန္၃ထည္နဲ.တီရွပ္တခ်ိဳ.ပါတယ္။ ဂ်က္လန္ဒန္ရဲ. ပင္လယ္၀ံပုေလြဆိုတဲ့ ၀တၳဳတစ္အုပ္ပါတယ္။ အနက္ေရာင္ ႀသဂတ္စတင္းေဘာင္ရီယို တံဆိပ္ႏိုင္လြန္ႀကိဳးတပ္ထားတဲ့ စပိန္ဂစ္တာ နီညိဳေရာင္ေလးကို ေက်ာမွာလြယ္ထားတယ္။ ဂစ္တာရဲ.အတြင္းနံရံမွာ ဗလင္စီယာျမိဳ.မွဆရာႀကီး... ကိုယ္တိုင္စီရင္ေသာ GC-60 လက္လုပ္ဂစ္တာ
ဆိုတဲ့တံဆိပ္ေပၚမွာ သင့္ပီယာႏိုဆရာမေလး ၀င္နီလို.လက္မွတ္ကေလးထိုးထားတယ္။ ရင္ဘတ္ထဲမွာေတာ့တစ္ဘ၀စာ ေနာင္တေတြ၊ေျဖမဆည္ႏိုင္မႈေတြပါတယ္။ သေဘာၤႀကီးကဥႀသဆြဲေနပီ
လက္ရမ္းကိုမွီတြယ္ထားတဲ့က်ေနာ္ ေတာအုပ္မႈန္ျပျပေလးရွိရာ ဟိုးယူကလစ္၀င္းဖက္ကိုေငးႀကည့္ေနမိတယ္။ အန္တီေလး၊အညိဳ၊ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရေသာကာလမ်ား။ ဘယ္ဆီမသိတဲ့က်ေနာ့္ခရီး။
၀ိဥာဥ္ႏွင္းမႈန္တစ္စက္
အိပ္မက္ျမင္းခြါ(၁၃)
တစ္ေယာက္ထဲအတုံးအရံုးလဲသူ
ငါ့ကံႀကမၼာနဲ. ... ... လူ
(တာရာမင္းေ၀၏ေတေလမွတ္တိုင္ကဗ်ာမွ)
Comments
Post a Comment