အဝါေရာင္စိုက္ခင္း ၇
ကိုင္း! ျပန္စမယ္ဗ်ား
အမွန္က မေန႔ညကထဲက ေရးမလို႔ပဲ။ ဘယ္နားေရာက္ေနမွန္းမသိတာေလးေတြ ျပန္ဖတ္ရင္း မုဒ အသြင္းလြန္ရာက ခ်ာခ်ာလည္မူးပီး ေမွာက္သြားတာအဟီး ဟိုလူႀကီးကိုေပါ က်ေနာ့္ကို ႀကဴတာလူသိသြားလို႔ ရွက္ရမ္းရမ္းေနတာေတြ႔ႀကတယ္မလားဟီဟိ။
ကိုေဇာ္ဦး၊ကိုႀကပ္၊ကိုဆူပါေရခဲ၊ကိုေမာင္ေလး၊ကိုသရဲ.. ေနာက္ထပ္ က်ေနာ္နဲ႔မရင္းႏွီးေသးတဲ့ ကိုေပါလုနဲ႔ညီအကို အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္(သြားေတာ့မယ္လို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္) က်ေနာ္ျပန္လာပါပီလို႔ ႏႈတ္ဆက္တာ အရင္က ဒီေတာ့ပစ္မယ္ က်ေနာ္နဲ႔(ခုခါမွာေသသည္
ရွင္သည္မသိရေတာ့တဲ့) ပေရာ္ဖက္ဆာႀကီးတို႔၂ေယာက္ထဲ ေခ်ာက္တီးေခ်ာက္ခ်က္ႀကိတ္ေနရာကေနခုလို ကိုေဇာ္ဦးနဲ႔ကိုေပါလု ၀င္ေရာက္အားျဖည့္ေနတာေတြ႕ေတာ့ ၀မ္းသာတယ္ဗ်ာ။ ဆက္ဆြဲရေအာင္ေနာ္။
ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္စစခ်င္းေန႔ ေ၀လီေ၀လင္းမွာ အီေဖကိုယ္ေမာင္ခ်မ္း လက္ဆြဲအိတ္အနက္ေရာင္ေလးဆြဲ၊ေက်ာပိုးအိတ္အစိမ္းေရာင္ေလးလြယ္လို႔ ဘူတာရံုကိုဒိုးေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕။
မွတ္မွတ္ရရ ျပႆနာကတက္လိုက္ေသးတယ္။ ႀကိဳ၀ယ္ထားတဲ့ ရထားလက္မွတ္က လက္မွတ္ထုတ္ေပးတဲ့စက္မွာ ထုတ္မရဘူးဗ်ာ ခြီးး။ ဘာလို႔ထုတ္မရတာလဲဆိုေတာ့ အဲ့ဒီလက္မွတ္က ညီမေလး၀ယ္ထားေပးတာေလဟီး။ လက္မွတ္၀ယ္စဥ္က ပက္ဆံေပးထားတဲ့ ခရက္ဒစ္ကဒ္ကို စက္ထဲ
ထိုးထည့္လိုက္မွ လက္မွတ္ကထြက္လာတာမ်ိဳး၊ တျခားကဒ္နဲ႔ဆို လက္မွတ္ထုတ္မေပးဘူးတဲ့။ ကိုယ္ကလည္းမသိဘူးရယ္ေလ။ မနက္ေစာေစာစီးစီး ျပႆနာက အဲ့လိုစတက္ေတာ့တာ။ ညီမေလးက ဘာလို႔လက္မွတ္၀ယ္ေပးတာတံုးဆိုေတာ့ကာ ခင္ညားတို႔ညီေလးေမာင္ခ်မ္းက အဲ့ဒီတံုးက ငမြဲကိုး
(ခုလည္းထူးမျခားနားပါပဲဗ်ာ) သူက ကိုယ္ငမြဲမွန္းသိေနေတာ့ကာ သနားလို႔ရထားလက္မွတ္၀ယ္ေပးရွာတာပါ။ ဒါနဲ႔ခြက်ေနေတာ့ကာ မထူးပါဘူးကြာ ဆိုပီး ခ်က္ခ်င္းေနာက္ထပ္ရထားလက္မွတ္တစ္ေစာင္ေကာက္၀ယ္လိုက္ရတယ္။ (အဲဒီလက္မွတ္ဖိုးသူျပန္ေပးတယ္၊ကိုယ္ကလည္းေသာက္ရွက္မရွိေတာ့ ယူတာေပါ့ဟီးဟီး)
ေစာေစာစီးစီး ဘူပိတ္ခ်က္ေျပာပါတယ္။
လမ္းမွာလည္း ရထားေတြက ဟိုေျပာင္းဒီေျပာင္းနဲ႔ဆိုေတာ့ စိတ္က စႏိုးစေႏွာင့္နဲ႔ တယ္မႀကည္ခ်င္ဘူးဗ်ာ။ (ေနာက္ပိုင္းအႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္လာေတာ့မွ မ်က္စိမွိတ္ပီး စီးေတာင္ေရာက္ပါတယ္ျဖစ္လာတာဟိဟိ)
မနက္ခင္း၁၀နာရီေလာက္မွာ ညီမေလးရွိတဲ့ ေတာျမိဳ႕ေလးက ဘူတာရံုအိုေလးကို ရထားဆိုက္သြားတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိေနတာက အဲ့ဒီေန႔က ေနေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြးေလးေတြ ျဖာက်လို႔ ရာသီဥတုအင္မတန္သာယာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ထံုးစံအတိုင္းရထားက ဆက္ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္ညီမေလးကို ဘူတာရံုကေလးထဲမွာ ရွာႀကည့္တာ
မေတြ႔ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဘူတာအျပင္ဖက္ထြက္လာပီး အိတ္ေတြကို ခဏခ် စီးကရက္တစ္လိပ္ေလာက္ေကာက္ဖြာေနလိုက္တယ္။ ဟိုႀကည့္ဒီႀကည့္လုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ကုလားျဖဴအဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္က တကၠသိုလ္ကိုသြားခ်င္ရင္ ဒီေနရာမွာဆိုက္လာမယ့္ ဘတ္စ္ကားကို စီးရင္ေရာက္တယ္လို႔ (ဒီျမိဳ႕မွာက ႏိုင္ငံျခားသားဆိုရင္ ေက်ာင္းသားမွန္းအလိုလိုသိတာကိုး)
လာေျပာလို႔ ေခါင္းျငိမ့္ျပေနတံုး ဘတ္စ္ကားဆိုက္လာတယ္။ ဘတ္စ္ကားေပၚက ဂုဏ္သေရ ရွိအမ်ိဳးသမီးေလးက ခပ္တည္တည္နဲ႔ဆင္းလာတယ္ဗ်ိဳ႕။ ဂုဏ္သေရရွိ အမ်ိဳးသမီးေလးဆိုတာ ညီမေလးကိုေျပာတာပါ။ ၀တ္ထားစားထားတာေလးကိုႀကည့္ဦးေလဗ်ာ။ ကုတ္အင္းက်ီအနက္၊ေအာက္က စတိုင္ပင္န္အနက္၊ ေလဒီရွဴးနဲ႔ ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးရယ္။ ကိုင္းအနက္ေရာင္
နဲ႔ မ်က္မွန္အႀကည္ေလးပါတပ္ထားေတာ့ ေရလည္ဂိုက္ဂိုက္ေလးေပါ့။ မ်က္နာက မရယ္မျပံဳးနဲ႔ ခပ္တည္တည္ရယ္။ (စိတ္ထဲမယ္ေတာ့ ဒီေကာင္ငါ့ကို အိမ္ေရာက္ရင္ အေသအုပ္မွာလားမသိဘူး ဟီဟိ ဆိုပီး အူျမဴးေနမွာပါဗ်ာ မသိတာလိုက္လို႔ခြိ)
အမွန္က မေန႔ညကထဲက ေရးမလို႔ပဲ။ ဘယ္နားေရာက္ေနမွန္းမသိတာေလးေတြ ျပန္ဖတ္ရင္း မုဒ အသြင္းလြန္ရာက ခ်ာခ်ာလည္မူးပီး ေမွာက္သြားတာအဟီး ဟိုလူႀကီးကိုေပါ က်ေနာ့္ကို ႀကဴတာလူသိသြားလို႔ ရွက္ရမ္းရမ္းေနတာေတြ႔ႀကတယ္မလားဟီဟိ။
ကိုေဇာ္ဦး၊ကိုႀကပ္၊ကိုဆူပါေရခဲ၊ကိုေမာင္ေလး၊ကိုသရဲ.. ေနာက္ထပ္ က်ေနာ္နဲ႔မရင္းႏွီးေသးတဲ့ ကိုေပါလုနဲ႔ညီအကို အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္(သြားေတာ့မယ္လို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္) က်ေနာ္ျပန္လာပါပီလို႔ ႏႈတ္ဆက္တာ အရင္က ဒီေတာ့ပစ္မယ္ က်ေနာ္နဲ႔(ခုခါမွာေသသည္
ရွင္သည္မသိရေတာ့တဲ့) ပေရာ္ဖက္ဆာႀကီးတို႔၂ေယာက္ထဲ ေခ်ာက္တီးေခ်ာက္ခ်က္ႀကိတ္ေနရာကေနခုလို ကိုေဇာ္ဦးနဲ႔ကိုေပါလု ၀င္ေရာက္အားျဖည့္ေနတာေတြ႕ေတာ့ ၀မ္းသာတယ္ဗ်ာ။ ဆက္ဆြဲရေအာင္ေနာ္။
ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္စစခ်င္းေန႔ ေ၀လီေ၀လင္းမွာ အီေဖကိုယ္ေမာင္ခ်မ္း လက္ဆြဲအိတ္အနက္ေရာင္ေလးဆြဲ၊ေက်ာပိုးအိတ္အစိမ္းေရာင္ေလးလြယ္လို႔ ဘူတာရံုကိုဒိုးေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕။
မွတ္မွတ္ရရ ျပႆနာကတက္လိုက္ေသးတယ္။ ႀကိဳ၀ယ္ထားတဲ့ ရထားလက္မွတ္က လက္မွတ္ထုတ္ေပးတဲ့စက္မွာ ထုတ္မရဘူးဗ်ာ ခြီးး။ ဘာလို႔ထုတ္မရတာလဲဆိုေတာ့ အဲ့ဒီလက္မွတ္က ညီမေလး၀ယ္ထားေပးတာေလဟီး။ လက္မွတ္၀ယ္စဥ္က ပက္ဆံေပးထားတဲ့ ခရက္ဒစ္ကဒ္ကို စက္ထဲ
ထိုးထည့္လိုက္မွ လက္မွတ္ကထြက္လာတာမ်ိဳး၊ တျခားကဒ္နဲ႔ဆို လက္မွတ္ထုတ္မေပးဘူးတဲ့။ ကိုယ္ကလည္းမသိဘူးရယ္ေလ။ မနက္ေစာေစာစီးစီး ျပႆနာက အဲ့လိုစတက္ေတာ့တာ။ ညီမေလးက ဘာလို႔လက္မွတ္၀ယ္ေပးတာတံုးဆိုေတာ့ကာ ခင္ညားတို႔ညီေလးေမာင္ခ်မ္းက အဲ့ဒီတံုးက ငမြဲကိုး
(ခုလည္းထူးမျခားနားပါပဲဗ်ာ) သူက ကိုယ္ငမြဲမွန္းသိေနေတာ့ကာ သနားလို႔ရထားလက္မွတ္၀ယ္ေပးရွာတာပါ။ ဒါနဲ႔ခြက်ေနေတာ့ကာ မထူးပါဘူးကြာ ဆိုပီး ခ်က္ခ်င္းေနာက္ထပ္ရထားလက္မွတ္တစ္ေစာင္ေကာက္၀ယ္လိုက္ရတယ္။ (အဲဒီလက္မွတ္ဖိုးသူျပန္ေပးတယ္၊ကိုယ္ကလည္းေသာက္ရွက္မရွိေတာ့ ယူတာေပါ့ဟီးဟီး)
ေစာေစာစီးစီး ဘူပိတ္ခ်က္ေျပာပါတယ္။
လမ္းမွာလည္း ရထားေတြက ဟိုေျပာင္းဒီေျပာင္းနဲ႔ဆိုေတာ့ စိတ္က စႏိုးစေႏွာင့္နဲ႔ တယ္မႀကည္ခ်င္ဘူးဗ်ာ။ (ေနာက္ပိုင္းအႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္လာေတာ့မွ မ်က္စိမွိတ္ပီး စီးေတာင္ေရာက္ပါတယ္ျဖစ္လာတာဟိဟိ)
မနက္ခင္း၁၀နာရီေလာက္မွာ ညီမေလးရွိတဲ့ ေတာျမိဳ႕ေလးက ဘူတာရံုအိုေလးကို ရထားဆိုက္သြားတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိေနတာက အဲ့ဒီေန႔က ေနေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြးေလးေတြ ျဖာက်လို႔ ရာသီဥတုအင္မတန္သာယာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ထံုးစံအတိုင္းရထားက ဆက္ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္ညီမေလးကို ဘူတာရံုကေလးထဲမွာ ရွာႀကည့္တာ
မေတြ႔ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဘူတာအျပင္ဖက္ထြက္လာပီး အိတ္ေတြကို ခဏခ် စီးကရက္တစ္လိပ္ေလာက္ေကာက္ဖြာေနလိုက္တယ္။ ဟိုႀကည့္ဒီႀကည့္လုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ကုလားျဖဴအဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္က တကၠသိုလ္ကိုသြားခ်င္ရင္ ဒီေနရာမွာဆိုက္လာမယ့္ ဘတ္စ္ကားကို စီးရင္ေရာက္တယ္လို႔ (ဒီျမိဳ႕မွာက ႏိုင္ငံျခားသားဆိုရင္ ေက်ာင္းသားမွန္းအလိုလိုသိတာကိုး)
လာေျပာလို႔ ေခါင္းျငိမ့္ျပေနတံုး ဘတ္စ္ကားဆိုက္လာတယ္။ ဘတ္စ္ကားေပၚက ဂုဏ္သေရ ရွိအမ်ိဳးသမီးေလးက ခပ္တည္တည္နဲ႔ဆင္းလာတယ္ဗ်ိဳ႕။ ဂုဏ္သေရရွိ အမ်ိဳးသမီးေလးဆိုတာ ညီမေလးကိုေျပာတာပါ။ ၀တ္ထားစားထားတာေလးကိုႀကည့္ဦးေလဗ်ာ။ ကုတ္အင္းက်ီအနက္၊ေအာက္က စတိုင္ပင္န္အနက္၊ ေလဒီရွဴးနဲ႔ ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးရယ္။ ကိုင္းအနက္ေရာင္
နဲ႔ မ်က္မွန္အႀကည္ေလးပါတပ္ထားေတာ့ ေရလည္ဂိုက္ဂိုက္ေလးေပါ့။ မ်က္နာက မရယ္မျပံဳးနဲ႔ ခပ္တည္တည္ရယ္။ (စိတ္ထဲမယ္ေတာ့ ဒီေကာင္ငါ့ကို အိမ္ေရာက္ရင္ အေသအုပ္မွာလားမသိဘူး ဟီဟိ ဆိုပီး အူျမဴးေနမွာပါဗ်ာ မသိတာလိုက္လို႔ခြိ)
ဘတ္စ္ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ကားေမာင္းတဲ့ ဒရိုင္ဘာ(အမ်ိဳးသမီး)က နင္တို႔က ေမာင္ႏွမလား ဘာညာနဲ႔ေမးေနေသးတယ္။ ျမိဳ႕က ခပ္ေသးေသးရယ္ဆိုေတာ့ အခ်င္းခ်င္းလည္းရင္းႏွီးေနႀကတာလားဘာလားမသိဘူး။
ဘတ္စ္ကားစီးရတာလည္း ဘာမွမႀကာလိုက္ပါဘူး ငါးမိနစ္ဆယ္မိနစ္ေပါ့ ျမိဳ႕ထဲကိုျဖတ္ပီးတာနဲ႔ တကၠသိုလ္၀န္းဖက္ေရာက္လာတာပဲ၊ ညီမေလးတို႔ရပ္ကြက္ဖက္ကိုျဖတ္တာနဲ႔ ၂ေယာက္သားကားေပၚက ဆင္းလိုက္ႀကတယ္။ ဒရိုင္ဘာအမ်ိဳးသမီးက ဘိုင့္ရီ! ဒါလင္ ဘာညာနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ပီးဆက္ေမာင္းသြားတယ္။
ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ကေန သူ႔အိမ္ကိုေရာက္ဖို႔ ေတာပန္းရိုင္းေလးနီနီ၀ါ၀ါေလးေတြပြင့္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္၊ ေရစီးသံ တေဖ်ာေဖ်ာနဲ႔ ေျမာင္းကေလး၊ အနီေရာင္အုတ္ျကြပ္မိုး အိမ္ကေလးေတြကို ေကြ႕၀ိုက္ျဖတ္ေက်ာ္ပီးသြားရင္း က်ေနာ္ ငယ္ဘ၀ကိုျပန္ေရာက္သြားသလိုခံစားေနရတယ္။ လက္တစ္ဖက္က ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုဆြဲ၊ ေနာက္တစ္ဖက္က ညီမေလးကို
လက္တြဲထားရင္း အလိုလိုအူျမဴးလာတာဗ်။ ဟိုအရင္တစ္ခါကေတြ႕ခဲ့တဲ့ အ၀ါေရာင္စိုက္ခင္းေတြဆီသြားမယ္ေနာ္၊ ေတာင္ကုန္းေတြဖက္ကိုေကာသြားမွာမလား၊ ျမိဳ႕အျပင္ဖက္က ဆင္ေျခေလွ်ာလမ္းကေလးအတိုင္းထြက္ခ်သြားရင္ ဘြားကနဲေတြ႕ရမယ့္ သစ္ရြက္အနီအ၀ါေတြေျကြက်ေနတဲ့ ေတာအုပ္ေလးေတြဆီကိုေကာ သြားႀကမယ္ေနာ္ အစရွိသျဖင့္ က်ေနာ္က
အူျမဴးေနတဲ့ေလသံနဲ႔ တတြတ္တြတ္ေမးလာသေလာက္ သူကေတာ့ အင္း!အဲ! နဲ႔ က်ေနာ့္ကို မခ်ိဳမခ်ဥ္ႀကည့္ရင္း မပြင့္တပြင့္ရယ္။
အိမ္ေရာက္သြားေတာ့ တံခါးဖြင့္ပီး ၀င္၀င္ခ်င္းမွာကို လူက စိတ္ထဲသရိုးသရီျဖစ္ေနပီ (အုပ္ခ်င္ေနတာကိုေျပာပါတယ္ဟီး)
ဒါေပမယ့္ သူ႔ေဘာ္ဒါ ၂ေယာက္ကေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ ျပန္သြားပီလား ရွိေနေသးတာလား မေသခ်ာေလေတာ့ကာ ဘာမွမလုပ္ရဲေသးဘူး။ အေပၚဆံုးထပ္က သူ႔အိပ္ခန္းေလးထဲေရာက္ပီး အထုတ္အပိုးေတြခ်ပီးတဲ့ အထိ ဘာမွမလႈပ္ရွားျဖစ္ေသးဘူး။ တစ္အိမ္လံုးကလည္းတိတ္ဆိတ္ေနေတာ့ကာ ညီမေလးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြေကာ ျပန္သြားႀကပီလားလို႔ စကားစ
လိုက္ေတာ့ ဘာလုပ္မလို႔တံုး ဟြန္း တဲ့။ ထမင္းဟင္းေတြေႏြးထားမယ္၊ ေရခ်ိဳးခ်င္ေနတာမလား ျမန္ျမန္ခ်ိဳးေခ် ထမင္းစားမယ္ မနက္ကထဲက ဘာမွစားမလာတာ ဗိုက္ဆာလာတယ္မလား လို႔ ေျပာရင္း က်ေနာ့္ကို ေက်ာေပးလို႔ အိမ္ေနရင္းအ၀တ္အစားေတြလဲ ေနတယ္။ အေပၚက ကုတ္အင္းက်ီကိုခၽြတ္ ဂြမ္းခံအင္းက်ီလက္ရွည္ေလးနဲ႔လဲ၀တ္ပီးေတာ့၊ ေအာက္ကစတိုင္ပင္န္ကို
ခၽြတ္ခ်၊ ဗီရိုတံခါးကိုဆြဲဖြင့္ပီး အိမ္ေနရင္း၀တ္ဖို႔ ဂြမ္းခံေဘာင္းဘီအရွည္တစ္ထည္ကိုကုန္းကြကြေလး လွမ္းယူေနတာကို ႀကည့္ရင္းစိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ သူ႔ဟာက ေဘာင္းဘီရွည္ခၽြတ္ခ်ထားေတာ့(၀တ္ထားတဲ့အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးက ဂ်ီစတြင္းန္ဆိုေတာ့) ဖင္လံုးေျပာင္ေျပာင္ေလးနဲ႔ကုန္းျပထားသလိုျဖစ္ေနတာကိုး။ လူကေလးက ခါးေလးကသိမ္သေလာက္
ဖင္တံုးႀကီးက ထြားထြားႀကီး။ ထြားရတဲ့ႀကားထဲအသားအရည္က တင္းေျပာင္လြန္းတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ စဥ္းစားသာႀကည့္ေပေတာ့ဆရာတို႔ရာ။
က်ေနာ္တစ္ေယာက္ ေလရဲ႕အလ်င္နဲ႔အတူအဲ့ဒီဖင္တံုးႀကီး အေနာက္နားကို ၀ွစ္ကနဲေနေအာင္ေရာက္သြားေတာ့တာေပါ့။ ကုန္းကြကြမေခ်ာေလးရဲ႕ဖင္ေျပာင္ႀကီးကို လက္ဖ၀ါး၂ဖက္နဲ႔ပင့္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ဆတ္ကနဲခါးကိုမတ္လာတယ္။ ေဟ့လူ! ဆိုပီး က်ေနာ့္ကို တံေတာင္ဆစ္နဲ႔ ေနာက္ျပန္တြန္းထားရင္း ေရခ်ိဳးပါဆိုေန၊ ထမင္းေလးဘာေလးေတာ့
အရင္စားႀကရေအာင္ေလကြာတဲ့။ က်ေနာ္က သူ႔ဂုတ္ပိုးေလးကို အားရပါးရေမႊးႀကဴရင္း ခပ္ဖြဖြေလးမနာေအာင္ သြားနဲ႔ဖိကိုက္ရင္း ေဆာ့ကစားလိုက္တယ္။ လက္၂ဖက္ကလည္း ဂ်ိဳင္းေအာက္ကေနလွ်ိဳပီး ခ်ိဳဗူး၂ခုကို အင္းက်ီအေပၚကေန ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္တယ္။ အဲ့လိုအေနအထားကေန ေအာက္ကလည္း သူ႔ဖင္ေျပာင္ႀကီးကို ဖုထစ္ထစ္ျဖစ္စျပဳလာတဲ့ က်ေနာ့္
ဘတ္စ္ကားစီးရတာလည္း ဘာမွမႀကာလိုက္ပါဘူး ငါးမိနစ္ဆယ္မိနစ္ေပါ့ ျမိဳ႕ထဲကိုျဖတ္ပီးတာနဲ႔ တကၠသိုလ္၀န္းဖက္ေရာက္လာတာပဲ၊ ညီမေလးတို႔ရပ္ကြက္ဖက္ကိုျဖတ္တာနဲ႔ ၂ေယာက္သားကားေပၚက ဆင္းလိုက္ႀကတယ္။ ဒရိုင္ဘာအမ်ိဳးသမီးက ဘိုင့္ရီ! ဒါလင္ ဘာညာနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ပီးဆက္ေမာင္းသြားတယ္။
ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ကေန သူ႔အိမ္ကိုေရာက္ဖို႔ ေတာပန္းရိုင္းေလးနီနီ၀ါ၀ါေလးေတြပြင့္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္၊ ေရစီးသံ တေဖ်ာေဖ်ာနဲ႔ ေျမာင္းကေလး၊ အနီေရာင္အုတ္ျကြပ္မိုး အိမ္ကေလးေတြကို ေကြ႕၀ိုက္ျဖတ္ေက်ာ္ပီးသြားရင္း က်ေနာ္ ငယ္ဘ၀ကိုျပန္ေရာက္သြားသလိုခံစားေနရတယ္။ လက္တစ္ဖက္က ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုဆြဲ၊ ေနာက္တစ္ဖက္က ညီမေလးကို
လက္တြဲထားရင္း အလိုလိုအူျမဴးလာတာဗ်။ ဟိုအရင္တစ္ခါကေတြ႕ခဲ့တဲ့ အ၀ါေရာင္စိုက္ခင္းေတြဆီသြားမယ္ေနာ္၊ ေတာင္ကုန္းေတြဖက္ကိုေကာသြားမွာမလား၊ ျမိဳ႕အျပင္ဖက္က ဆင္ေျခေလွ်ာလမ္းကေလးအတိုင္းထြက္ခ်သြားရင္ ဘြားကနဲေတြ႕ရမယ့္ သစ္ရြက္အနီအ၀ါေတြေျကြက်ေနတဲ့ ေတာအုပ္ေလးေတြဆီကိုေကာ သြားႀကမယ္ေနာ္ အစရွိသျဖင့္ က်ေနာ္က
အူျမဴးေနတဲ့ေလသံနဲ႔ တတြတ္တြတ္ေမးလာသေလာက္ သူကေတာ့ အင္း!အဲ! နဲ႔ က်ေနာ့္ကို မခ်ိဳမခ်ဥ္ႀကည့္ရင္း မပြင့္တပြင့္ရယ္။
အိမ္ေရာက္သြားေတာ့ တံခါးဖြင့္ပီး ၀င္၀င္ခ်င္းမွာကို လူက စိတ္ထဲသရိုးသရီျဖစ္ေနပီ (အုပ္ခ်င္ေနတာကိုေျပာပါတယ္ဟီး)
ဒါေပမယ့္ သူ႔ေဘာ္ဒါ ၂ေယာက္ကေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ ျပန္သြားပီလား ရွိေနေသးတာလား မေသခ်ာေလေတာ့ကာ ဘာမွမလုပ္ရဲေသးဘူး။ အေပၚဆံုးထပ္က သူ႔အိပ္ခန္းေလးထဲေရာက္ပီး အထုတ္အပိုးေတြခ်ပီးတဲ့ အထိ ဘာမွမလႈပ္ရွားျဖစ္ေသးဘူး။ တစ္အိမ္လံုးကလည္းတိတ္ဆိတ္ေနေတာ့ကာ ညီမေလးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြေကာ ျပန္သြားႀကပီလားလို႔ စကားစ
လိုက္ေတာ့ ဘာလုပ္မလို႔တံုး ဟြန္း တဲ့။ ထမင္းဟင္းေတြေႏြးထားမယ္၊ ေရခ်ိဳးခ်င္ေနတာမလား ျမန္ျမန္ခ်ိဳးေခ် ထမင္းစားမယ္ မနက္ကထဲက ဘာမွစားမလာတာ ဗိုက္ဆာလာတယ္မလား လို႔ ေျပာရင္း က်ေနာ့္ကို ေက်ာေပးလို႔ အိမ္ေနရင္းအ၀တ္အစားေတြလဲ ေနတယ္။ အေပၚက ကုတ္အင္းက်ီကိုခၽြတ္ ဂြမ္းခံအင္းက်ီလက္ရွည္ေလးနဲ႔လဲ၀တ္ပီးေတာ့၊ ေအာက္ကစတိုင္ပင္န္ကို
ခၽြတ္ခ်၊ ဗီရိုတံခါးကိုဆြဲဖြင့္ပီး အိမ္ေနရင္း၀တ္ဖို႔ ဂြမ္းခံေဘာင္းဘီအရွည္တစ္ထည္ကိုကုန္းကြကြေလး လွမ္းယူေနတာကို ႀကည့္ရင္းစိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ သူ႔ဟာက ေဘာင္းဘီရွည္ခၽြတ္ခ်ထားေတာ့(၀တ္ထားတဲ့အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးက ဂ်ီစတြင္းန္ဆိုေတာ့) ဖင္လံုးေျပာင္ေျပာင္ေလးနဲ႔ကုန္းျပထားသလိုျဖစ္ေနတာကိုး။ လူကေလးက ခါးေလးကသိမ္သေလာက္
ဖင္တံုးႀကီးက ထြားထြားႀကီး။ ထြားရတဲ့ႀကားထဲအသားအရည္က တင္းေျပာင္လြန္းတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ စဥ္းစားသာႀကည့္ေပေတာ့ဆရာတို႔ရာ။
က်ေနာ္တစ္ေယာက္ ေလရဲ႕အလ်င္နဲ႔အတူအဲ့ဒီဖင္တံုးႀကီး အေနာက္နားကို ၀ွစ္ကနဲေနေအာင္ေရာက္သြားေတာ့တာေပါ့။ ကုန္းကြကြမေခ်ာေလးရဲ႕ဖင္ေျပာင္ႀကီးကို လက္ဖ၀ါး၂ဖက္နဲ႔ပင့္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ဆတ္ကနဲခါးကိုမတ္လာတယ္။ ေဟ့လူ! ဆိုပီး က်ေနာ့္ကို တံေတာင္ဆစ္နဲ႔ ေနာက္ျပန္တြန္းထားရင္း ေရခ်ိဳးပါဆိုေန၊ ထမင္းေလးဘာေလးေတာ့
အရင္စားႀကရေအာင္ေလကြာတဲ့။ က်ေနာ္က သူ႔ဂုတ္ပိုးေလးကို အားရပါးရေမႊးႀကဴရင္း ခပ္ဖြဖြေလးမနာေအာင္ သြားနဲ႔ဖိကိုက္ရင္း ေဆာ့ကစားလိုက္တယ္။ လက္၂ဖက္ကလည္း ဂ်ိဳင္းေအာက္ကေနလွ်ိဳပီး ခ်ိဳဗူး၂ခုကို အင္းက်ီအေပၚကေန ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္တယ္။ အဲ့လိုအေနအထားကေန ေအာက္ကလည္း သူ႔ဖင္ေျပာင္ႀကီးကို ဖုထစ္ထစ္ျဖစ္စျပဳလာတဲ့ က်ေနာ့္
ဒံုးပ်ံ(မတင္းမေပ်ာ့) နဲ႔ ၃-၄ခ်က္ေလာက္ ကပ္ေညွာင့္ကေလးေညွာင့္လိုက္ရင္း
"ေဟ့ေအး! ထမင္းဆာဘူး ဒီဟာပဲဆာတယ္" လို႔ ခၽြဲပ်စ္ပ်စ္ေလးညဳတုတုသံနဲ႔ေျပာလိုက္မိတယ္
xxxxxx xxxxxx xxxxxxxx
ညီအကိုတို႔ နက္ဖန္မွဆက္မယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္စာမရိုက္တာလနဲ႔ခ်ီသြားလို႔လားမသိဘူး မနည္းရိုက္ေနရတယ္။ ခြင့္လႊတ္ႀကပါ။ က်ေနာ့္ပို႔စ္ေတြ ခင္ဗ်ားတိုု႔ ဖတ္ခဲ့တာ သတိထားမိမွာပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ တိုႏွံ႔ႏွံ႔ေလးေတြ မေရးခဲ့ပါဘူး။ ဖတ္ရတဲ့သူေတြ အားရေစခ်င္တာ ေစတနာပါ။
ခုဟာက မနည္းကို အားတင္းပီး ရိုက္ေနရတယ္။ စာမေရးတာႀကာရင္ အဲ့လိုပဲျဖစ္တတ္လားမသိဘူး။ ေဆာရီးဗ်ာ။
"ေဟ့ေအး! ထမင္းဆာဘူး ဒီဟာပဲဆာတယ္" လို႔ ခၽြဲပ်စ္ပ်စ္ေလးညဳတုတုသံနဲ႔ေျပာလိုက္မိတယ္
xxxxxx xxxxxx xxxxxxxx
ညီအကိုတို႔ နက္ဖန္မွဆက္မယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္စာမရိုက္တာလနဲ႔ခ်ီသြားလို႔လားမသိဘူး မနည္းရိုက္ေနရတယ္။ ခြင့္လႊတ္ႀကပါ။ က်ေနာ့္ပို႔စ္ေတြ ခင္ဗ်ားတိုု႔ ဖတ္ခဲ့တာ သတိထားမိမွာပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ တိုႏွံ႔ႏွံ႔ေလးေတြ မေရးခဲ့ပါဘူး။ ဖတ္ရတဲ့သူေတြ အားရေစခ်င္တာ ေစတနာပါ။
ခုဟာက မနည္းကို အားတင္းပီး ရိုက္ေနရတယ္။ စာမေရးတာႀကာရင္ အဲ့လိုပဲျဖစ္တတ္လားမသိဘူး။ ေဆာရီးဗ်ာ။
Comments
Post a Comment