ကၽြန္ေတာ့ သူနာျပဳဆရာမေလး ၄၃
ျပင္းျပင္းထန္ထန္ရြာက်ေနတဲ့မိုးေပါက္ေတြႀကားထဲက ျမစ္ဆိပ္ေရစပ္နားမွာက်ေနာ္ရပ္ေနခဲ့တယ္။
ေလကလည္းအကာအကြယ္မဲ့ေနတဲ့ ေရျပင္ကိုျဖတ္ပီးတိုက္ခတ္လာေတာ့ တ၀ွီး၀ွီးနဲ.ဆူညံေနတယ္။ က်ေနာ့္ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့လူအုပ္ႀကီးက ဆူညံေအာ္ဟစ္ပီးရႈပ္ေထြးေနပီ။ မူလတန္းေက်ာင္း
သားေက်ာင္းသူေလးေတြပါတဲ့ငွက္ကူးတို.ေလွကေလးကို လိႈင္းထေနတဲ့ျမစ္ျပင္အလယ္မွာမိုးေတြသည္းသည္းမဲမဲႀကားထဲ ဟိုဖက္ကမ္းကဒီဖက္ကိုကူးလာတဲ့ပဲ့ေထာင္စက္ေလွက ျဖတ္တိုက္လိုက္
တယ္တဲ့။ က်ေနာ့္အနီေလး မပါေလာက္ပါဘူး။ သူကငွက္ကူးတို.နဲ.လာတာမွမဟုတ္တာ။ အျမဲတမ္း စက္ေလွစီးေနႀကပဲ။ ခုစက္ေလွေတာင္ကမ္းကပ္လာေနပီ။ စိတ္ကိုပူလိုက္ရတာ က်ေနာ့္သတို.
သမီးေလးဘယ္မွာလဲဗ်ာ။
.... ...... ....... .......
.... ...... ....... .......
စက္ေလွေပၚမွာ..
စိုရႊဲခ်မ္းတုန္ေႀကာက္လန္.ေနရွာတဲ့ကေလးေလးေတြအမ်ားႀကီးပါလာတယ္။ ပီးေတာ့စက္ေလွေမာင္းတဲ့ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ရယ္..ေစ်းလာေရာင္းဟန္တူတဲ့ကုန္စိမ္းသည္ အေဒၚႀကီး၃ေယာက္
ရယ္ပဲပါလာတယ္။
... ...... ...... ........
... ...... ...... ........
လူအုပ္ႀကီးက ကေလးေတြကိုစက္ေလွေပၚကသယ္ခ်ေပးေနတံုး.. အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ကစီကနဲငိုႀကီးခ်က္မနဲ.ေအာ္လိုက္သံကိုမပီ၀ိုးတ၀ါးက်ေနာ္ႀကားလိုက္ရတယ္။
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေပ်ာက္ေနတယ္!! ကယ္ႀကပါဦးရွင္... ေရထဲက ကေလးေတြကိုစက္ေလွေပၚကဆင္းဆယ္တဲ့ နာ့စ္မေလးတစ္ေယာက္ျပန္ေပၚမလာပဲေပ်ာက္ေနပါတယ္...
..... ..... .... .....
နာ့စ္မေလး!! ဘယ္သူ.ကိုေျပာေနတာလဲဗ်ာ... သူနာျပဳဆရာမေလး..က်ေနာ့္သူနာျပဳဆရာမေလးကိုေျပာေနတာလား။ ေအာ္ဟစ္ငုိယိုေနတဲ့အေဒၚႀကီးဆီ က်ေနာ္တိုးကပ္ပီး မိုးသံေတြႀကားထဲ
မွာေအာ္ဟစ္ပီးေမးေနမိတယ္။
အေဒၚေျပာတဲ့ နာ့စ္မေလးဆိုတာ ေညာင္ပင္ဆိပ္အတက္နားမွာေနတဲ့ သူနာျပဳဆရာမေလးလား။
အီးဟီးဟီး.. ဟုတ္တယ္ေတာ့္..ဟုတ္တယ္!
.... ..... .... ......
.... ..... ... ......
ဘုရားသခင္! ဒါဟာအဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ လုပ္ဇတ္ႀကီးပါဗ်ာ။ ျပဇတ္ထဲက အကြက္ေတြပါ။ ယုတၳိမရွိပါဘူး။ လူကုန္သြားတဲ့စက္ေလွေပၚ မိုးေတြစိုရႊဲေနတဲ့က်ေနာ္လႊားကနဲခုန္တက္လိုက္တယ္။
စက္ေလွပဲ့ပိုင္းက ႀကိဳးဆြဲပီးႏႈိးရတဲ့ အဂ်ၤင္ကိုဆြဲပီး စက္ႏိႈးလိုက္တယ္။ ခုနကလူအုပ္ထဲကလူတခ်ိဳ.စက္ေလွေပၚ ခုန္တက္လာတာျမင္လိုက္ရတယ္။ မႊတ္ေနေအာင္လည္ေနတဲ့ ပန္ကာဒလက္
ေရထဲျမဳပ္ေအာင္ ခ်လိုက္ပီး ရွပ္တန္းကိုဆြဲယမ္းပီး ကမ္းကခြာလိုက္တယ္။ ပီးတာနဲ. စက္ကိုလီဗာကုန္တင္ပီး ေရလယ္ဖက္ဦးတည္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္အေနာက္မွာ တျခားစက္ေလွေတြ၃-၄
စီးကမ္းကခြါပီးအျပင္းလိုက္လာႀကတာသတိထားမိတယ္။ ေရလည္ေရာက္သြားေတာ့ စက္ကိုထိုးရပ္လိုက္တယ္။
ဒီနားတ၀ိုက္ဆိုတာေသခ်ာတယ္!! လို.က်ေနာ္နဲ.ပါလာတဲ့ လူေတြထဲကတစ္ေယာက္က လက္ညွိဳးညႊန္ပီးျပတဲ့ဖက္ျမစ္ေရျပင္ေပၚကို က်ေနာ္ပုဆိုးကိုခၽြတ္ခ်၊တိုက္ပံုျမန္ျမန္ဆြဲခၽြတ္
ပလိုက္ပီးခုန္ဆင္းလိုက္တယ္။ ေရထဲမွာငုတ္လိုက္၊ ပတ္ခ်ာလည္ကူးခတ္ရင္းရွာလိုက္ က်ေနာ္ဟာအရူးတစ္ေကာင္လိုျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ေဘးေရျပင္က်ယ္ေပၚမွာ စက္ေလွေတြအမ်ားႀကီး
ေရာက္လာပီး လူေတြတစ္ေယာက္ပီးတစ္ေယာက္ ေရထဲခုန္ဆင္းလာႀကတာေတြ.ေနရတယ္။
ဖိုးသက္!! သူငယ္ခ်င္းသတိထား.. လို.က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ. ေအာ္သံကိုမပီ၀ိုးတ၀ါးႀကားေနရတယ္။
နတ္က်သလိုတုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ေရေအာက္ကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ ငုတ္လွ်ိဳးပီး အနီေလးကိုရွာေနမိတယ္။ ျမစ္ေရျပင္အျမင့္တက္ဆံုးအခ်ိန္မွာေတာင္ ဧရာ၀တီကိုလက္ဗလာျဖတ္
ကူးဖူးပီး ေရသူရဲလို.နာမည္ေပးခံရဖူးတဲ့က်ေနာ္ လိႈင္းထေနတဲ့ ေရျပင္ေပၚမွာျမဳပ္ေခ်ေပၚေခ်နဲ.ေမာစျပဳလာပီ။ တခ်က္တခ်က္ျကြက္တက္ခ်င္လာသလိုပဲ၊ ဒါေပမယ့္ေရထဲကေနျပန္မတက္ႏိုင္
ဘူး။ အနီေလး..အနီေလး.. က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့သူနာျပဳဆရာမေလး.. ရွာလို.လဲမေတြ.ဘူးေကာဗ်ာ။ ဘယ္သူမွရွာလို.မေတြ.ေသးဘူးလား။ လုပ္ႀကပါဗ်ာ။ က်ေနာ္သူမရွိရင္ ေသတာနဲ.အတူတူပဲမို.
ကယ္ေပးႀကပါဗ်ာ။ မေတြ.ႀကေသးဘူးလားဗ်ိဳ.။
..... ..... ..... ......
..... ..... ..... ......
က်ေနာ့္ေျခေတြလက္ေတြလႈပ္ရွားရတာေႏွးေကြးလာသလိုပဲ။ ဘယ္ဖက္ေျခသလံုးက က်ဥ္တက္လာပီ။ တခါတခါေရထဲငုတ္လိုက္ရင္ သတိလႊတ္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။ တခ်က္တခ်က္
လည္း ေရထဲမွာ၀ိုးတ၀ါးအရိပ္ေတြေပၚေပၚလာပီး ေရျပင္ေပၚျပန္ေပၚႏိုင္ေအာင္မနည္းႀကိဳးစားေနရတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ေရငုတ္လိုက္တာေတာ္ေတာ္ေလးႀကာသြားတယ္ဗ်ာ။ မ်က္စိထဲမွာ အနီေလးရယ္ပံု.ပံု.ရယ္ျပံဳးပီးႀကည့္ေနတာကိုျမင္လာသလိုလို၊ေဟာက်ေနာ့္ေဖေဖနဲ.ေမေမဂစ္တာနဲ.တေယာတြဲပီး သီခ်င္းေတြတီးခတ္ေနတာျမင္လာျပန္ပီ၊ ဟာ..ကိုေရႊဘပါလား..တစ္ခုခုကို
သေဘာက်တဲ့အခါတိုင္း ေမွးေနတဲ့မ်က္လံုးေတြပိတ္သြားတဲ့အထိျပံဳးခ်ိဳေနတဲ့ က်ေနာ့္အကိုႀကီးကိုျမင္မိျပန္ပီ။ အသက္ရွဴခ်င္လြန္းလို. က်ေနာ့္အဆုတ္ေတြေပါက္ကြဲမတတ္ျဖစ္လာတယ္။ ေရျပင္ေပၚျပန္တက္ဖို. က်ေနာ့္ေျခေထာက္ေတြကို ခတ္ႀကည့္တာမရဘူးဗ်ာ။ ခဲေတြဆြဲထားသလိုေလးလံေနတာပဲ။ က်ေနာ္ဘာျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာက်ေနာ္သိေနသလိုလိုပဲ... အနီကေလးဘာ
မွမပူနဲ.အကိုလာေနပီ... အကိုအရမ္းေမာတယ္ကြာ..အသက္ရွဴလို.မရေတာ့ဘူး။ ပံု.ေလးေရ! ေမာင္ မရေတာ့ဘူးသိလား။
...... ....... ...... .......
...... ....... ...... .......
တစစႏွစ္ျမဳပ္ေနတဲ့က်ေနာ္ ဗလံုးဗေထြးေရထဲမွာေအာ္ဟစ္ေနမိတယ္ဗ်ာ။ ေနာက္ဆံုးမွာက်ေနာ္သိလိုက္တာကေတာ့ ေလာကႀကီးဟာေမွာင္ပိန္းသြားပီဆိုတာပါပဲ။
ေလကလည္းအကာအကြယ္မဲ့ေနတဲ့ ေရျပင္ကိုျဖတ္ပီးတိုက္ခတ္လာေတာ့ တ၀ွီး၀ွီးနဲ.ဆူညံေနတယ္။ က်ေနာ့္ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့လူအုပ္ႀကီးက ဆူညံေအာ္ဟစ္ပီးရႈပ္ေထြးေနပီ။ မူလတန္းေက်ာင္း
သားေက်ာင္းသူေလးေတြပါတဲ့ငွက္ကူးတို.ေလွကေလးကို လိႈင္းထေနတဲ့ျမစ္ျပင္အလယ္မွာမိုးေတြသည္းသည္းမဲမဲႀကားထဲ ဟိုဖက္ကမ္းကဒီဖက္ကိုကူးလာတဲ့ပဲ့ေထာင္စက္ေလွက ျဖတ္တိုက္လိုက္
တယ္တဲ့။ က်ေနာ့္အနီေလး မပါေလာက္ပါဘူး။ သူကငွက္ကူးတို.နဲ.လာတာမွမဟုတ္တာ။ အျမဲတမ္း စက္ေလွစီးေနႀကပဲ။ ခုစက္ေလွေတာင္ကမ္းကပ္လာေနပီ။ စိတ္ကိုပူလိုက္ရတာ က်ေနာ့္သတို.
သမီးေလးဘယ္မွာလဲဗ်ာ။
.... ...... ....... .......
.... ...... ....... .......
စက္ေလွေပၚမွာ..
စိုရႊဲခ်မ္းတုန္ေႀကာက္လန္.ေနရွာတဲ့ကေလးေလးေတြအမ်ားႀကီးပါလာတယ္။ ပီးေတာ့စက္ေလွေမာင္းတဲ့ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ရယ္..ေစ်းလာေရာင္းဟန္တူတဲ့ကုန္စိမ္းသည္ အေဒၚႀကီး၃ေယာက္
ရယ္ပဲပါလာတယ္။
... ...... ...... ........
... ...... ...... ........
လူအုပ္ႀကီးက ကေလးေတြကိုစက္ေလွေပၚကသယ္ခ်ေပးေနတံုး.. အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ကစီကနဲငိုႀကီးခ်က္မနဲ.ေအာ္လိုက္သံကိုမပီ၀ိုးတ၀ါးက်ေနာ္ႀကားလိုက္ရတယ္။
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေပ်ာက္ေနတယ္!! ကယ္ႀကပါဦးရွင္... ေရထဲက ကေလးေတြကိုစက္ေလွေပၚကဆင္းဆယ္တဲ့ နာ့စ္မေလးတစ္ေယာက္ျပန္ေပၚမလာပဲေပ်ာက္ေနပါတယ္...
..... ..... .... .....
နာ့စ္မေလး!! ဘယ္သူ.ကိုေျပာေနတာလဲဗ်ာ... သူနာျပဳဆရာမေလး..က်ေနာ့္သူနာျပဳဆရာမေလးကိုေျပာေနတာလား။ ေအာ္ဟစ္ငုိယိုေနတဲ့အေဒၚႀကီးဆီ က်ေနာ္တိုးကပ္ပီး မိုးသံေတြႀကားထဲ
မွာေအာ္ဟစ္ပီးေမးေနမိတယ္။
အေဒၚေျပာတဲ့ နာ့စ္မေလးဆိုတာ ေညာင္ပင္ဆိပ္အတက္နားမွာေနတဲ့ သူနာျပဳဆရာမေလးလား။
အီးဟီးဟီး.. ဟုတ္တယ္ေတာ့္..ဟုတ္တယ္!
.... ..... .... ......
.... ..... ... ......
ဘုရားသခင္! ဒါဟာအဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ လုပ္ဇတ္ႀကီးပါဗ်ာ။ ျပဇတ္ထဲက အကြက္ေတြပါ။ ယုတၳိမရွိပါဘူး။ လူကုန္သြားတဲ့စက္ေလွေပၚ မိုးေတြစိုရႊဲေနတဲ့က်ေနာ္လႊားကနဲခုန္တက္လိုက္တယ္။
စက္ေလွပဲ့ပိုင္းက ႀကိဳးဆြဲပီးႏႈိးရတဲ့ အဂ်ၤင္ကိုဆြဲပီး စက္ႏိႈးလိုက္တယ္။ ခုနကလူအုပ္ထဲကလူတခ်ိဳ.စက္ေလွေပၚ ခုန္တက္လာတာျမင္လိုက္ရတယ္။ မႊတ္ေနေအာင္လည္ေနတဲ့ ပန္ကာဒလက္
ေရထဲျမဳပ္ေအာင္ ခ်လိုက္ပီး ရွပ္တန္းကိုဆြဲယမ္းပီး ကမ္းကခြာလိုက္တယ္။ ပီးတာနဲ. စက္ကိုလီဗာကုန္တင္ပီး ေရလယ္ဖက္ဦးတည္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္အေနာက္မွာ တျခားစက္ေလွေတြ၃-၄
စီးကမ္းကခြါပီးအျပင္းလိုက္လာႀကတာသတိထားမိတယ္။ ေရလည္ေရာက္သြားေတာ့ စက္ကိုထိုးရပ္လိုက္တယ္။
ဒီနားတ၀ိုက္ဆိုတာေသခ်ာတယ္!! လို.က်ေနာ္နဲ.ပါလာတဲ့ လူေတြထဲကတစ္ေယာက္က လက္ညွိဳးညႊန္ပီးျပတဲ့ဖက္ျမစ္ေရျပင္ေပၚကို က်ေနာ္ပုဆိုးကိုခၽြတ္ခ်၊တိုက္ပံုျမန္ျမန္ဆြဲခၽြတ္
ပလိုက္ပီးခုန္ဆင္းလိုက္တယ္။ ေရထဲမွာငုတ္လိုက္၊ ပတ္ခ်ာလည္ကူးခတ္ရင္းရွာလိုက္ က်ေနာ္ဟာအရူးတစ္ေကာင္လိုျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ေဘးေရျပင္က်ယ္ေပၚမွာ စက္ေလွေတြအမ်ားႀကီး
ေရာက္လာပီး လူေတြတစ္ေယာက္ပီးတစ္ေယာက္ ေရထဲခုန္ဆင္းလာႀကတာေတြ.ေနရတယ္။
ဖိုးသက္!! သူငယ္ခ်င္းသတိထား.. လို.က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ. ေအာ္သံကိုမပီ၀ိုးတ၀ါးႀကားေနရတယ္။
နတ္က်သလိုတုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ေရေအာက္ကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ ငုတ္လွ်ိဳးပီး အနီေလးကိုရွာေနမိတယ္။ ျမစ္ေရျပင္အျမင့္တက္ဆံုးအခ်ိန္မွာေတာင္ ဧရာ၀တီကိုလက္ဗလာျဖတ္
ကူးဖူးပီး ေရသူရဲလို.နာမည္ေပးခံရဖူးတဲ့က်ေနာ္ လိႈင္းထေနတဲ့ ေရျပင္ေပၚမွာျမဳပ္ေခ်ေပၚေခ်နဲ.ေမာစျပဳလာပီ။ တခ်က္တခ်က္ျကြက္တက္ခ်င္လာသလိုပဲ၊ ဒါေပမယ့္ေရထဲကေနျပန္မတက္ႏိုင္
ဘူး။ အနီေလး..အနီေလး.. က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့သူနာျပဳဆရာမေလး.. ရွာလို.လဲမေတြ.ဘူးေကာဗ်ာ။ ဘယ္သူမွရွာလို.မေတြ.ေသးဘူးလား။ လုပ္ႀကပါဗ်ာ။ က်ေနာ္သူမရွိရင္ ေသတာနဲ.အတူတူပဲမို.
ကယ္ေပးႀကပါဗ်ာ။ မေတြ.ႀကေသးဘူးလားဗ်ိဳ.။
..... ..... ..... ......
..... ..... ..... ......
က်ေနာ့္ေျခေတြလက္ေတြလႈပ္ရွားရတာေႏွးေကြးလာသလိုပဲ။ ဘယ္ဖက္ေျခသလံုးက က်ဥ္တက္လာပီ။ တခါတခါေရထဲငုတ္လိုက္ရင္ သတိလႊတ္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။ တခ်က္တခ်က္
လည္း ေရထဲမွာ၀ိုးတ၀ါးအရိပ္ေတြေပၚေပၚလာပီး ေရျပင္ေပၚျပန္ေပၚႏိုင္ေအာင္မနည္းႀကိဳးစားေနရတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ေရငုတ္လိုက္တာေတာ္ေတာ္ေလးႀကာသြားတယ္ဗ်ာ။ မ်က္စိထဲမွာ အနီေလးရယ္ပံု.ပံု.ရယ္ျပံဳးပီးႀကည့္ေနတာကိုျမင္လာသလိုလို၊ေဟာက်ေနာ့္ေဖေဖနဲ.ေမေမဂစ္တာနဲ.တေယာတြဲပီး သီခ်င္းေတြတီးခတ္ေနတာျမင္လာျပန္ပီ၊ ဟာ..ကိုေရႊဘပါလား..တစ္ခုခုကို
သေဘာက်တဲ့အခါတိုင္း ေမွးေနတဲ့မ်က္လံုးေတြပိတ္သြားတဲ့အထိျပံဳးခ်ိဳေနတဲ့ က်ေနာ့္အကိုႀကီးကိုျမင္မိျပန္ပီ။ အသက္ရွဴခ်င္လြန္းလို. က်ေနာ့္အဆုတ္ေတြေပါက္ကြဲမတတ္ျဖစ္လာတယ္။ ေရျပင္ေပၚျပန္တက္ဖို. က်ေနာ့္ေျခေထာက္ေတြကို ခတ္ႀကည့္တာမရဘူးဗ်ာ။ ခဲေတြဆြဲထားသလိုေလးလံေနတာပဲ။ က်ေနာ္ဘာျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာက်ေနာ္သိေနသလိုလိုပဲ... အနီကေလးဘာ
မွမပူနဲ.အကိုလာေနပီ... အကိုအရမ္းေမာတယ္ကြာ..အသက္ရွဴလို.မရေတာ့ဘူး။ ပံု.ေလးေရ! ေမာင္ မရေတာ့ဘူးသိလား။
...... ....... ...... .......
...... ....... ...... .......
တစစႏွစ္ျမဳပ္ေနတဲ့က်ေနာ္ ဗလံုးဗေထြးေရထဲမွာေအာ္ဟစ္ေနမိတယ္ဗ်ာ။ ေနာက္ဆံုးမွာက်ေနာ္သိလိုက္တာကေတာ့ ေလာကႀကီးဟာေမွာင္ပိန္းသြားပီဆိုတာပါပဲ။
Comments
Post a Comment