နတ္သမီးပုံျပင္ ၁၆
ႏိုးတစ္၀က္ေပ်ာ္တစ္၀က္နဲ႔ေ၀ဒနာခံေနရတဲ့က်ေနာ္တစ္ေယာက္ စကားသံေတြႀကားတစ္ခ်က္မႀကားတစ္ခ်က္။
မ်က္လံုးဖြင့္ႀကည့္လိုက္ေတာ့ ေန႔လားညလားမကြဲျပားဘူး။ လူတစ္ကိုယ္လံုးလည္း ကိုက္ခဲပူေလာင္ေနသလိုပဲ။ အိပ္ယာေပၚဟိုဖက္ဒီဖက္လူးလွိမ့္လိုက္တိုင္း တခၽြင္ခၽြင္ျမည္သံကထြက္ထြက္လာတယ္။ အဲ့ဒီျမည္သံေတြကဘယ္ကထြက္သလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ေျခက်င္း၀တ္ကထြက္ေနတာပါ။
အခန္းျပဴတင္းေပါက္ကို အျပင္ဖက္ကေန ၂တစ္လက္မ သစ္သားေခ်ာင္းနဲ႔ႀကက္ေျခခတ္အေသရိုက္ပိတ္ထားတဲ့အျပင္ က်ေနာ့္ကိုသံႀကိဳးနဲ႔ေျခေထာက္မွာပတ္ပီး ေသာ့ခတ္ထားႀကတယ္ေလ။ သံႀကိဳးေတာင္ရိုးရိုးသံႀကိဳးမထင္ေလနဲ႔။ က်ေနာ့္ဦးရီးေတာ္တစ္ေယာက္က ဆင္၄-၅ေကာင္ပိုင္ေလ
ေတာ့ကာ က်ေနာ့္ကိုဖမ္းမိတယ္ႀကားေတာ့ ၀မ္းသာအားရလာပို႔သြားတဲ့ ဆင္ေတြထူးခတ္တဲ့အခါသံုးတဲ့ဆင္ခ်ည္တဲ့သံႀကိဳး။ ဒါေႀကာင့္နည္းနည္းေလးေရႊ႕လိုက္ရင္ကို တခၽြင္ခၽြင္ျမည္သံထြက္ေနတာ။ ဒီေလာက္လုပ္ထားတာေတာင္ အားမရေသးဘူး အခန္းတံခါး၀တည့္တည့္မွာ ရပ္ကြက္ထဲက
လူငယ္ေတြ၃-၄ေယာက္ေလာက္ကို ကင္းခ်ထားတယ္။ ခုလည္း ကိုေရႊဘနဲ႔ ခ်ာတိတ္၂ေကာင္ အခန္းေပါက္၀မွာ က်ေနာ့္အိမ္က စီစဥ္ေပးထားဟန္တူတဲ့ မီးေသြးမီးဖိုေလးနံေဘးမွာ မီးလႈံရင္း ဆတ္သားေျခာက္ဖုတ္ေလးျမံဳ႕လိုက္၊ဂ်င္းသုတ္ေလး၀ါးလိုက္၊ ေရေႏြးခါးေလးတဖူးဖူးမႈတ္ေသာက္လိုက္
လုပ္ရင္း ေလပန္းအာလူးဖုတ္ရင္း ကင္းေစာင့္ေနႀကတယ္။ ပက္လက္လွန္အိပ္ေနရာက ထထိုင္လိုက္ေတာ့ သံႀကိဳးခ်င္းခတ္မိသံခၽြင္ကနဲျမည္သြားတာမို႔ အခန္းေပါက္၀ကလူေတြ က်ေနာ့္ကိုလွမ္းႀကည့္လာႀကတယ္။
ကိုေရႊဘ...
ဘာလဲ ဘိန္းစားေလး?
ေဆးလိပ္တစ္ဖြာေလာက္တိုက္ပါဗ်ာ
ဘိန္းေကာရွဴခ်င္ေသးလား?
လုပ္ပါဗ်ာ.. တစ္ဖြာေလာက္ ေဆးေပါ့လိပ္ကေလးတစ္တိုေလာက္ျဖစ္ျဖစ္တိုက္ပါ
မ်က္နာငယ္ေလးနဲ႔ေတာင္းဆိုေနတဲ့ က်ေနာ့္ကိုႀကည့္ရင္း သူဖြာလက္စဖင္စီခံထိခါနီး ေဆးေပါ့လိပ္တိုကို အနားက ခ်ာတိတ္တစ္ေကာင္ရဲ႕လက္ထဲ သြားေပးလိုက္စမ္းဆိုတဲ့အမူအရာနဲ႔ ထည့္လိုက္တယ္။
ေဆးလိပ္တစ္ဖြာေလာက္ဖြာႀကည့္လိုက္တာ ေသာက္လို႔မေကာင္းဘူးရယ္။ ခါးသက္ေနတာပဲ။ အသာေလး အိပ္ယာေပၚပက္လက္လွန္ျပန္လွဲခ်လိုက္ရင္း ျငိမ္ေနလိုက္တယ္။ ကိုေရႊဘတို႔စကား၀ိုင္းက ေလသံေတြကိုႀကားတစ္ခ်က္မႀကားတစ္ခ်က္။
တစ္ခါက ဗမာေျပေရာက္ခါစ ဗမာစကားမတတ္တတတ္တရုတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ပြဲသြားႀကည့္တယ္ဆိုပါေတာ့ကြာ
ကိုေရႊဘတို႔ အတယ္ႀကီးလိုေပါ့ ဟုတ္လား?
အဲ့မွာပြဲက ဘာဇာတ္ကေနလဲဆိုေတာ့ကာ ရွင္ေမႊးလြန္းနဲ႔မင္းနႏၵာဇာတ္.. ထံုးစံအတိုင္း မင္းနႏၵာက ငမိုးရိပ္မိေခ်ာင္းႀကီးစီးပီးတစ္ဖက္ကမ္းက ရွင္ေမႊးလြန္းဆီလာရင္း ဇာတ္သိမ္းေတာ့ မင္းတို႔သိတဲ့အတိုင္းေသတယ္မလားကြ
အင္း ဟုတ္တယ္ေလ
ဇာတ္သိမ္းခန္းလည္းပီးေကာ တရုတ္ႀကီးက မပီကလာပီကာနဲ႔ထေျပာေကာတဲ့
ဘာေျပာတာတဲ့လဲဗ်?
စုန္ကင္းလည္းစိတယ္ ဆန္ပန္လည္းစိတယ္ မစီးပူး... မီးေခ်ာင္းသြားစီးလယ္ မီးေမးရိုးေလး ေစလာပဲေကာင္းဒယ္တဲ့
ဘာအဓိပၸါယ္လဲကိုေရႊဘ
ေႀသာ္.. စုန္ကင္းဆိုတာ တံုကင္းေလွ ဆန္ပန္ဆိုတာ သမၺာန္ကိုေျပာတာ .. တံုကင္းရွိတယ္သမၺာန္ရွိတယ္အဲ့ဒါေတြမစီးပဲ မိေခ်ာင္းသြားစီးမွေတာ့ ေသပါေစေကာင္းတယ္လို႔ေျပာတာေလ
ဟားဟား
ငါ့ေကာင္ေတြ.. ငါမင္းတို႔ကိုေျပာမယ္ ေလာကမွာေပ်ာ္စရာေတြ မိုက္စရာေတြအကုန္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ ဘိန္းေတာ့မစားေလနဲ႔ ဟိုေခြးမသားလိုျဖစ္လိမ့္မယ္ ဟုတ္ပီလား မိေခ်ာင္းမစီးနဲ႔ ေသလိမ့္မယ္ဟ
ကိုေရႊဘရဲ႕မႀကားတႀကားရိသဲ့သဲ့ေျပာသံနဲ႔က်န္တဲ့လူေတြရဲ႕ရယ္သံေတြကိုမႀကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ပီး ေစာင္ကိုေခါင္းျမီးျခံဳလိုက္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။
xxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxx
မနက္ေ၀လီေ၀လင္းအခ်ိန္ေလာက္မွာ က်ေနာ့္ေ၀ဒနာေတြတစ္ႀကိမ္ထပ္ေပၚလာျပန္လို႔ လန္႔ႏိႈးလာျပန္တယ္ဗ်ာ။ အခန္းအျပင္ဖက္ကိုအကဲခတ္လိုက္ေတာ့ ကိုေရႊဘတို႔အဖြဲ႕ ဂြမ္းကပ္ကိုယ္စီျခံဳလို႔ေဟာက္သံေပးရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနႀကတယ္။ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲမွာ အ၀ါေရာင္ေတာက္ေတာက္
ေတြကိုျမင္ေနျပန္ပီ။ က်ေနာ့္ေခါင္းရင္းက နံရံမွာ ကပ္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေလးကို ၀ိုးတ၀ါးအလင္းေရာင္မွာ ေငးႀကည့္ေနမိတယ္။ ျမစ္ကမ္းပါးကေနေရထဲကိုကိုင္းက်ေနတဲ့ ကုကၠိဳပင္ႀကီးေပၚမွာ တက္ထိုင္ထားတဲ့ ဆံႏြယ္ခက္ခက္ႀကီးေတြကိုပု၀ါအျဖဴေလးနဲ႔အုပ္ပီးခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့စတိုင္ေလးနဲ႔ျပံဳးစိစိမ်က္နာေလး
နံေဘးမွာ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္လိုေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ဟန္နဲ႔ က်ေနာ္ရယ္။ က်ေနာ္နဲ႔က်ေနာ့္ရူပေဗဒဆရာမေလး "ေဒၚခင္ခ်ိဳေမ"ေပါ့။ ဓာတ္ပံုေလးကိုဆြဲျဖဳတ္လိုက္ေတာ့ ဓာတ္ပံုကိုညွပ္ထားတဲ့ ကလစ္ကေလးက ေထာက္ကနဲျပဳတ္က်လာတယ္။ ၀မ္းသာအားရကလစ္ကေလးကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ပီး
ခပ္သြက္သြက္ကေလး သြားနဲ႔ကိုက္ပီးေျဖာင့္လိုက္တယ္။ထိပ္ကိုျပားျပားေလးျဖစ္သြားေအာင္ သြားနဲ႔ႀကိတ္ပီးကိုက္တယ္။ ပီးတာနဲ႔ ေျခက်င္း၀တ္က သံႀကိဳးနဲ႔တြဲခတ္ထားတဲ့ ေႀကးေသာ့ခေလာက္အ၀ါထဲကို ကလစ္နဲ႔ထည့္ပီးဟိုလွည့္ဒီလွည့္ကလိလိုက္တယ္။
ေျခသံမထြက္ေအာင္ ေျခဖ်ားေထာက္ပီးနင္းရင္း အိပ္ေနတဲ့လူေတြကို ေက်ာ္ခြထြက္လာခဲ့တယ္။
ဒီအတိုင္းထြက္သြားလို႔မျဖစ္ေသးဘူးဗ်။ ေဆး၀ယ္ဖို႔ က်ေနာ့္မွာ ပိုက္ဆံနဲ႔တူတာရယ္လို႔ တစ္ျပားမွမက်န္ေတာ့ဘူးမလား။ အသာအယာေလး ဘုရားခန္းထဲကမွန္ဗီရိုနားကို ကပ္လာခဲ့မိတယ္။ မနက္လင္းစအလင္းေရာင္မွာ ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ေနရပီမို႔ အဖိုးတန္တဲ့ပစၥည္းဘာရွိမလဲလို႔အေလာတႀကီးရွာေဖြေနမိတယ္။
ငယ္ငယ္က က်ေနာ္အတန္းစဥ္တိုင္းပထမရပီဆို အဘိုးနဲ႔အဘြားက ဆုခ်ထားခဲ့တဲ့ ဒဂၤါးျပားေတြႏွစ္အလိုက္အစီအစဥ္အတိုင္း ေထာင္လွ်က္ကေလးေတြထည့္ထားတာကိုေတြ႔ေတာ့ အသာေလးမွန္တံခါးကိုဟပီး သိမ္းႀကံဳးယူေနမိတယ္။ အကုန္လံုးရပီဆိုေတာ့မွ ခပ္သြက္သြက္ကေလး ပုဆိုးခါးပံုစထဲထည့္လိုက္ရင္း
လွည့္ထြက္လိုက္ေတာ့ ရင္ထဲထိတ္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဘုရားဘုရား!
အဘြား.. က်ေနာ့္အဘြား ဘုရားရွိခိုးမလို႔ထလာဟန္တူတဲ့က်ေနာ့္အဘြား။ ပု၀ါပိုင္းေလးကို ႀကမ္းျပင္ေပၚခ်ခင္းထားရင္း ဒူးကေလးတုပ္လို႔ က်ေနာ့္ကိုေငးေနရွာတာ။ မ်က္နာကလည္း ေတာင္းပန္ေနတဲ့ဟန္နဲ႔။ လက္အုပ္ကေလးခ်ီပီး(ဘုရားကိုရွိခိုးေနတာမဟုတ္ဘူး) က်ံဳ႕က်ံဳ႕ကေလး။
ငယ္ငယ္ကထဲက က်ေနာ့္ကို မ်က္နာတစ္ခ်က္အညွိဳးမခံခဲ့တဲ့အဘြား။ က်မေျမးက သူ႔အဘိုးထက္သာမယ့္ေကာင္လို႔ ႀကဴးရင့္ခဲ့ဖူးေလသူႀကီး။ တစ္နယ္လံုးက မယ္မယ္ခင္ဆိုရင္ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ခ်စ္ေႀကာက္ရိုေသခဲ့ရသူႀကီး။ ဘ၀မွာ အေရးကိစၥႀကံဳရေလတိုင္း မယ္မယ္ေရကယ္ေတာ္မူပါလို႔ အေျပးေရာက္လာတတ္တဲ့
လူေတြကို အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ေထြးေပြ႕ပီးကယ္ႏိုင္သေလာက္ကယ္တတ္သူလို႔နာမည္ႀကီးတဲ့အဘြားႀကီး။ ခုေတာ့ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ပီး လက္အုပ္ကေလးခ်ီလို႔သနားစဖြယ္ေလး။
၀ေရာ.. ၀ုန္း!
က်ေနာ့္ခါးပံုစထဲက ဒဂၤါးျပားေတြႀကမ္းျပင္ေပၚကိုထြက္က်ကုန္တာဆူညံပြက္ေလာက္ရိုက္သြားတယ္။ အဘြားကို အတင္းဆြဲထူမ လိုက္လို႔ ခါးပံုစေျပက်သြားတာကိုး။
အဘြားကို ဖက္ပီးဘာမွမေျပာပဲ ရင္ခြင္ထဲမွာ ေခါင္းကိုတိုးေခြ႕ထားရင္းျငိမ္ေနမိတယ္။ ခဏႀကာေတာ့ အဘြားကို ဖက္ထားရာက ခြာလိုက္ရင္း ႀကမ္းျပင္ေပၚျပဳတ္က်ေနတာေတြ တစ္ခုခ်င္းျပန္ေကာက္ပီးမွန္ဗီရိုထဲျပန္ထည့္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ကိုေငးႀကည့္ေနဆဲအဘြားကိုတစ္ခ်က္ျပံဳးျပလိုက္ရင္း က်ေနာ့္အိပ္ခန္းဖက္ကို
တစ္လွမ္းခ်င္းအားတင္းပီး ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ အဘြားမ်က္ကြယ္ေရာက္သြားမွ တင္းထားတဲ့စိတ္ကိုေလွ်ာ့ခ်လိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္ပူေတြေပါက္ကနဲေပါက္ကနဲပဲ။
က်ေနာ့္ကုတင္ေပၚျပန္ေရာက္လာေတာ့ အခန္းေပါက္၀ကေကာက္လာတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္တစ္လိပ္ကိုဖြာရင္း နံရံကိုခပ္ေလွ်ာေလွ်ာမွီထားလွ်က္က ခုနက က်ေနာ္ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ တခါက ဓာတ္ပံုေလးကိုေငးရင္း ဘယ္ဆီမွာလဲဆရာမေလးရာလို႔တိုးတိုးေလးျမည္တမ္းေရရြတ္မိေနတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ျခံ၀ိုင္းထဲမွာ ေနပူစာလံႈရင္း ေခြးေျခပုေလးေတြနဲ႔၀ိုင္းဖြဲ႕ထိုင္ေနႀကတဲ့လူတစ္စု စကားစျမည္ေျပာေနႀကတယ္။
မနက္ခင္း၈နာရီေလာက္ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္ကတည္ခင္းဧည့္ခံထားတဲ့ ဆန္ေခါက္ဆြဲအရည္ေဖ်ာ္တစ္ပန္းကန္စီကို တရႊတ္ရႊတ္နဲ႔စားႀကေသာက္ႀကရင္းေပါ့ေလ။ ပဲတီခ်ဥ္နံ႔ေမႊးေတးေတးနဲ႔အသားဖတ္ေတြဗလပြအျပင္ နံနံပင္အုပ္ထားေတာ့ ပထမတန္းစားျဖစ္ေနဟန္တူတဲ့
ေခါက္ဆြဲပန္းကန္ကိုက်ေနာ္ ျမင္တာနဲ႔ ရင္ဘတ္ထဲမွာပ်ိဳ႕တက္လာပီး အန္ခ်င္လာလို႔မ်က္နာလႊဲထားရတယ္။ ဘာမွကိုစားခ်င္စိတ္မွမရွိတာဗ်ာ။ လက္ႀကားညွပ္ထားတဲ့ေဆးေပါ့လိပ္ကေလးကိုပဲဖိဖြာရင္း ဟိုေငးဒီေငး ငူငူငိုင္ငိုင္ႀကီးလုပ္ေနမိတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္တို႔ျခံ
ထဲကို စက္ဘီးဘဲလ္သံကလင္ကလင္ေပးပီး အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္၀င္လာတာေတြ႕လို႔လွမ္းႀကည့္လိုက္ေတာ့ မအင္ႀကင္းေမတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္။ ရင္ကြဲဆြယ္တာအနက္ေရာင္ကေလးနဲ႔ေအာက္က ထမီအနီရဲရဲေလး၀တ္ထားပီး ဆံပင္တြန္႔တြန္႔ေလးေတြကိုဖားလ်ားခ်ထား
တဲ့ဟန္ပန္ကေလးက က်က္သေရရွိပါ့လို႔ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။ အိမ္ေပါက္၀ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ လက္ဖက္ရည္အခ်ိဳေလးျမံဳ႕လိုက္ ဆစ္ကလက္ေလးဖြာလိုက္နဲ႔ ျငိမ့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္အဘြားက ဆရာမေလး.. ေခါက္ဆြဲသံုးေဆာင္ပါဦး လို႔လွမ္းေအာ္တာကို ဟုတ္ကဲ့ႀကီးႀကီး
လို႔ျပန္ေျဖရင္း က်ေနာ့္ေဘးနားက ေခြးေျခတစ္လံုးကိုဆြဲယူပီး၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ ကိုေရႊဘအမိန္႔နဲ႔ က်ေနာ့္ကို လံုျခံဳေရးယူထားတဲ့ ၀ိုင္းဖြဲ႕ထိုင္ေနတဲ့ရပ္ကြက္ထဲက ခ်ာတိတ္ေတြ ခုနကဟိုေျပာဒီေျပာအာလူးဖုတ္ေနတာျငိမ္က်သြားပီး မအင္ႀကင္းေမကို မသိမသာအကဲခတ္ေနႀကတယ္။
မ်က္လံုးဖြင့္ႀကည့္လိုက္ေတာ့ ေန႔လားညလားမကြဲျပားဘူး။ လူတစ္ကိုယ္လံုးလည္း ကိုက္ခဲပူေလာင္ေနသလိုပဲ။ အိပ္ယာေပၚဟိုဖက္ဒီဖက္လူးလွိမ့္လိုက္တိုင္း တခၽြင္ခၽြင္ျမည္သံကထြက္ထြက္လာတယ္။ အဲ့ဒီျမည္သံေတြကဘယ္ကထြက္သလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ေျခက်င္း၀တ္ကထြက္ေနတာပါ။
အခန္းျပဴတင္းေပါက္ကို အျပင္ဖက္ကေန ၂တစ္လက္မ သစ္သားေခ်ာင္းနဲ႔ႀကက္ေျခခတ္အေသရိုက္ပိတ္ထားတဲ့အျပင္ က်ေနာ့္ကိုသံႀကိဳးနဲ႔ေျခေထာက္မွာပတ္ပီး ေသာ့ခတ္ထားႀကတယ္ေလ။ သံႀကိဳးေတာင္ရိုးရိုးသံႀကိဳးမထင္ေလနဲ႔။ က်ေနာ့္ဦးရီးေတာ္တစ္ေယာက္က ဆင္၄-၅ေကာင္ပိုင္ေလ
ေတာ့ကာ က်ေနာ့္ကိုဖမ္းမိတယ္ႀကားေတာ့ ၀မ္းသာအားရလာပို႔သြားတဲ့ ဆင္ေတြထူးခတ္တဲ့အခါသံုးတဲ့ဆင္ခ်ည္တဲ့သံႀကိဳး။ ဒါေႀကာင့္နည္းနည္းေလးေရႊ႕လိုက္ရင္ကို တခၽြင္ခၽြင္ျမည္သံထြက္ေနတာ။ ဒီေလာက္လုပ္ထားတာေတာင္ အားမရေသးဘူး အခန္းတံခါး၀တည့္တည့္မွာ ရပ္ကြက္ထဲက
လူငယ္ေတြ၃-၄ေယာက္ေလာက္ကို ကင္းခ်ထားတယ္။ ခုလည္း ကိုေရႊဘနဲ႔ ခ်ာတိတ္၂ေကာင္ အခန္းေပါက္၀မွာ က်ေနာ့္အိမ္က စီစဥ္ေပးထားဟန္တူတဲ့ မီးေသြးမီးဖိုေလးနံေဘးမွာ မီးလႈံရင္း ဆတ္သားေျခာက္ဖုတ္ေလးျမံဳ႕လိုက္၊ဂ်င္းသုတ္ေလး၀ါးလိုက္၊ ေရေႏြးခါးေလးတဖူးဖူးမႈတ္ေသာက္လိုက္
လုပ္ရင္း ေလပန္းအာလူးဖုတ္ရင္း ကင္းေစာင့္ေနႀကတယ္။ ပက္လက္လွန္အိပ္ေနရာက ထထိုင္လိုက္ေတာ့ သံႀကိဳးခ်င္းခတ္မိသံခၽြင္ကနဲျမည္သြားတာမို႔ အခန္းေပါက္၀ကလူေတြ က်ေနာ့္ကိုလွမ္းႀကည့္လာႀကတယ္။
ကိုေရႊဘ...
ဘာလဲ ဘိန္းစားေလး?
ေဆးလိပ္တစ္ဖြာေလာက္တိုက္ပါဗ်ာ
ဘိန္းေကာရွဴခ်င္ေသးလား?
လုပ္ပါဗ်ာ.. တစ္ဖြာေလာက္ ေဆးေပါ့လိပ္ကေလးတစ္တိုေလာက္ျဖစ္ျဖစ္တိုက္ပါ
မ်က္နာငယ္ေလးနဲ႔ေတာင္းဆိုေနတဲ့ က်ေနာ့္ကိုႀကည့္ရင္း သူဖြာလက္စဖင္စီခံထိခါနီး ေဆးေပါ့လိပ္တိုကို အနားက ခ်ာတိတ္တစ္ေကာင္ရဲ႕လက္ထဲ သြားေပးလိုက္စမ္းဆိုတဲ့အမူအရာနဲ႔ ထည့္လိုက္တယ္။
ေဆးလိပ္တစ္ဖြာေလာက္ဖြာႀကည့္လိုက္တာ ေသာက္လို႔မေကာင္းဘူးရယ္။ ခါးသက္ေနတာပဲ။ အသာေလး အိပ္ယာေပၚပက္လက္လွန္ျပန္လွဲခ်လိုက္ရင္း ျငိမ္ေနလိုက္တယ္။ ကိုေရႊဘတို႔စကား၀ိုင္းက ေလသံေတြကိုႀကားတစ္ခ်က္မႀကားတစ္ခ်က္။
တစ္ခါက ဗမာေျပေရာက္ခါစ ဗမာစကားမတတ္တတတ္တရုတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ပြဲသြားႀကည့္တယ္ဆိုပါေတာ့ကြာ
ကိုေရႊဘတို႔ အတယ္ႀကီးလိုေပါ့ ဟုတ္လား?
အဲ့မွာပြဲက ဘာဇာတ္ကေနလဲဆိုေတာ့ကာ ရွင္ေမႊးလြန္းနဲ႔မင္းနႏၵာဇာတ္.. ထံုးစံအတိုင္း မင္းနႏၵာက ငမိုးရိပ္မိေခ်ာင္းႀကီးစီးပီးတစ္ဖက္ကမ္းက ရွင္ေမႊးလြန္းဆီလာရင္း ဇာတ္သိမ္းေတာ့ မင္းတို႔သိတဲ့အတိုင္းေသတယ္မလားကြ
အင္း ဟုတ္တယ္ေလ
ဇာတ္သိမ္းခန္းလည္းပီးေကာ တရုတ္ႀကီးက မပီကလာပီကာနဲ႔ထေျပာေကာတဲ့
ဘာေျပာတာတဲ့လဲဗ်?
စုန္ကင္းလည္းစိတယ္ ဆန္ပန္လည္းစိတယ္ မစီးပူး... မီးေခ်ာင္းသြားစီးလယ္ မီးေမးရိုးေလး ေစလာပဲေကာင္းဒယ္တဲ့
ဘာအဓိပၸါယ္လဲကိုေရႊဘ
ေႀသာ္.. စုန္ကင္းဆိုတာ တံုကင္းေလွ ဆန္ပန္ဆိုတာ သမၺာန္ကိုေျပာတာ .. တံုကင္းရွိတယ္သမၺာန္ရွိတယ္အဲ့ဒါေတြမစီးပဲ မိေခ်ာင္းသြားစီးမွေတာ့ ေသပါေစေကာင္းတယ္လို႔ေျပာတာေလ
ဟားဟား
ငါ့ေကာင္ေတြ.. ငါမင္းတို႔ကိုေျပာမယ္ ေလာကမွာေပ်ာ္စရာေတြ မိုက္စရာေတြအကုန္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ ဘိန္းေတာ့မစားေလနဲ႔ ဟိုေခြးမသားလိုျဖစ္လိမ့္မယ္ ဟုတ္ပီလား မိေခ်ာင္းမစီးနဲ႔ ေသလိမ့္မယ္ဟ
ကိုေရႊဘရဲ႕မႀကားတႀကားရိသဲ့သဲ့ေျပာသံနဲ႔က်န္တဲ့လူေတြရဲ႕ရယ္သံေတြကိုမႀကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ပီး ေစာင္ကိုေခါင္းျမီးျခံဳလိုက္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။
xxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxx
မနက္ေ၀လီေ၀လင္းအခ်ိန္ေလာက္မွာ က်ေနာ့္ေ၀ဒနာေတြတစ္ႀကိမ္ထပ္ေပၚလာျပန္လို႔ လန္႔ႏိႈးလာျပန္တယ္ဗ်ာ။ အခန္းအျပင္ဖက္ကိုအကဲခတ္လိုက္ေတာ့ ကိုေရႊဘတို႔အဖြဲ႕ ဂြမ္းကပ္ကိုယ္စီျခံဳလို႔ေဟာက္သံေပးရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနႀကတယ္။ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲမွာ အ၀ါေရာင္ေတာက္ေတာက္
ေတြကိုျမင္ေနျပန္ပီ။ က်ေနာ့္ေခါင္းရင္းက နံရံမွာ ကပ္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေလးကို ၀ိုးတ၀ါးအလင္းေရာင္မွာ ေငးႀကည့္ေနမိတယ္။ ျမစ္ကမ္းပါးကေနေရထဲကိုကိုင္းက်ေနတဲ့ ကုကၠိဳပင္ႀကီးေပၚမွာ တက္ထိုင္ထားတဲ့ ဆံႏြယ္ခက္ခက္ႀကီးေတြကိုပု၀ါအျဖဴေလးနဲ႔အုပ္ပီးခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့စတိုင္ေလးနဲ႔ျပံဳးစိစိမ်က္နာေလး
နံေဘးမွာ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္လိုေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ဟန္နဲ႔ က်ေနာ္ရယ္။ က်ေနာ္နဲ႔က်ေနာ့္ရူပေဗဒဆရာမေလး "ေဒၚခင္ခ်ိဳေမ"ေပါ့။ ဓာတ္ပံုေလးကိုဆြဲျဖဳတ္လိုက္ေတာ့ ဓာတ္ပံုကိုညွပ္ထားတဲ့ ကလစ္ကေလးက ေထာက္ကနဲျပဳတ္က်လာတယ္။ ၀မ္းသာအားရကလစ္ကေလးကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ပီး
ခပ္သြက္သြက္ကေလး သြားနဲ႔ကိုက္ပီးေျဖာင့္လိုက္တယ္။ထိပ္ကိုျပားျပားေလးျဖစ္သြားေအာင္ သြားနဲ႔ႀကိတ္ပီးကိုက္တယ္။ ပီးတာနဲ႔ ေျခက်င္း၀တ္က သံႀကိဳးနဲ႔တြဲခတ္ထားတဲ့ ေႀကးေသာ့ခေလာက္အ၀ါထဲကို ကလစ္နဲ႔ထည့္ပီးဟိုလွည့္ဒီလွည့္ကလိလိုက္တယ္။
ေျခသံမထြက္ေအာင္ ေျခဖ်ားေထာက္ပီးနင္းရင္း အိပ္ေနတဲ့လူေတြကို ေက်ာ္ခြထြက္လာခဲ့တယ္။
ဒီအတိုင္းထြက္သြားလို႔မျဖစ္ေသးဘူးဗ်။ ေဆး၀ယ္ဖို႔ က်ေနာ့္မွာ ပိုက္ဆံနဲ႔တူတာရယ္လို႔ တစ္ျပားမွမက်န္ေတာ့ဘူးမလား။ အသာအယာေလး ဘုရားခန္းထဲကမွန္ဗီရိုနားကို ကပ္လာခဲ့မိတယ္။ မနက္လင္းစအလင္းေရာင္မွာ ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ေနရပီမို႔ အဖိုးတန္တဲ့ပစၥည္းဘာရွိမလဲလို႔အေလာတႀကီးရွာေဖြေနမိတယ္။
ငယ္ငယ္က က်ေနာ္အတန္းစဥ္တိုင္းပထမရပီဆို အဘိုးနဲ႔အဘြားက ဆုခ်ထားခဲ့တဲ့ ဒဂၤါးျပားေတြႏွစ္အလိုက္အစီအစဥ္အတိုင္း ေထာင္လွ်က္ကေလးေတြထည့္ထားတာကိုေတြ႔ေတာ့ အသာေလးမွန္တံခါးကိုဟပီး သိမ္းႀကံဳးယူေနမိတယ္။ အကုန္လံုးရပီဆိုေတာ့မွ ခပ္သြက္သြက္ကေလး ပုဆိုးခါးပံုစထဲထည့္လိုက္ရင္း
လွည့္ထြက္လိုက္ေတာ့ ရင္ထဲထိတ္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဘုရားဘုရား!
အဘြား.. က်ေနာ့္အဘြား ဘုရားရွိခိုးမလို႔ထလာဟန္တူတဲ့က်ေနာ့္အဘြား။ ပု၀ါပိုင္းေလးကို ႀကမ္းျပင္ေပၚခ်ခင္းထားရင္း ဒူးကေလးတုပ္လို႔ က်ေနာ့္ကိုေငးေနရွာတာ။ မ်က္နာကလည္း ေတာင္းပန္ေနတဲ့ဟန္နဲ႔။ လက္အုပ္ကေလးခ်ီပီး(ဘုရားကိုရွိခိုးေနတာမဟုတ္ဘူး) က်ံဳ႕က်ံဳ႕ကေလး။
ငယ္ငယ္ကထဲက က်ေနာ့္ကို မ်က္နာတစ္ခ်က္အညွိဳးမခံခဲ့တဲ့အဘြား။ က်မေျမးက သူ႔အဘိုးထက္သာမယ့္ေကာင္လို႔ ႀကဴးရင့္ခဲ့ဖူးေလသူႀကီး။ တစ္နယ္လံုးက မယ္မယ္ခင္ဆိုရင္ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ခ်စ္ေႀကာက္ရိုေသခဲ့ရသူႀကီး။ ဘ၀မွာ အေရးကိစၥႀကံဳရေလတိုင္း မယ္မယ္ေရကယ္ေတာ္မူပါလို႔ အေျပးေရာက္လာတတ္တဲ့
လူေတြကို အျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ေထြးေပြ႕ပီးကယ္ႏိုင္သေလာက္ကယ္တတ္သူလို႔နာမည္ႀကီးတဲ့အဘြားႀကီး။ ခုေတာ့ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ပီး လက္အုပ္ကေလးခ်ီလို႔သနားစဖြယ္ေလး။
၀ေရာ.. ၀ုန္း!
က်ေနာ့္ခါးပံုစထဲက ဒဂၤါးျပားေတြႀကမ္းျပင္ေပၚကိုထြက္က်ကုန္တာဆူညံပြက္ေလာက္ရိုက္သြားတယ္။ အဘြားကို အတင္းဆြဲထူမ လိုက္လို႔ ခါးပံုစေျပက်သြားတာကိုး။
အဘြားကို ဖက္ပီးဘာမွမေျပာပဲ ရင္ခြင္ထဲမွာ ေခါင္းကိုတိုးေခြ႕ထားရင္းျငိမ္ေနမိတယ္။ ခဏႀကာေတာ့ အဘြားကို ဖက္ထားရာက ခြာလိုက္ရင္း ႀကမ္းျပင္ေပၚျပဳတ္က်ေနတာေတြ တစ္ခုခ်င္းျပန္ေကာက္ပီးမွန္ဗီရိုထဲျပန္ထည့္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ကိုေငးႀကည့္ေနဆဲအဘြားကိုတစ္ခ်က္ျပံဳးျပလိုက္ရင္း က်ေနာ့္အိပ္ခန္းဖက္ကို
တစ္လွမ္းခ်င္းအားတင္းပီး ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ အဘြားမ်က္ကြယ္ေရာက္သြားမွ တင္းထားတဲ့စိတ္ကိုေလွ်ာ့ခ်လိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္ပူေတြေပါက္ကနဲေပါက္ကနဲပဲ။
က်ေနာ့္ကုတင္ေပၚျပန္ေရာက္လာေတာ့ အခန္းေပါက္၀ကေကာက္လာတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္တစ္လိပ္ကိုဖြာရင္း နံရံကိုခပ္ေလွ်ာေလွ်ာမွီထားလွ်က္က ခုနက က်ေနာ္ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ တခါက ဓာတ္ပံုေလးကိုေငးရင္း ဘယ္ဆီမွာလဲဆရာမေလးရာလို႔တိုးတိုးေလးျမည္တမ္းေရရြတ္မိေနတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ျခံ၀ိုင္းထဲမွာ ေနပူစာလံႈရင္း ေခြးေျခပုေလးေတြနဲ႔၀ိုင္းဖြဲ႕ထိုင္ေနႀကတဲ့လူတစ္စု စကားစျမည္ေျပာေနႀကတယ္။
မနက္ခင္း၈နာရီေလာက္ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္ကတည္ခင္းဧည့္ခံထားတဲ့ ဆန္ေခါက္ဆြဲအရည္ေဖ်ာ္တစ္ပန္းကန္စီကို တရႊတ္ရႊတ္နဲ႔စားႀကေသာက္ႀကရင္းေပါ့ေလ။ ပဲတီခ်ဥ္နံ႔ေမႊးေတးေတးနဲ႔အသားဖတ္ေတြဗလပြအျပင္ နံနံပင္အုပ္ထားေတာ့ ပထမတန္းစားျဖစ္ေနဟန္တူတဲ့
ေခါက္ဆြဲပန္းကန္ကိုက်ေနာ္ ျမင္တာနဲ႔ ရင္ဘတ္ထဲမွာပ်ိဳ႕တက္လာပီး အန္ခ်င္လာလို႔မ်က္နာလႊဲထားရတယ္။ ဘာမွကိုစားခ်င္စိတ္မွမရွိတာဗ်ာ။ လက္ႀကားညွပ္ထားတဲ့ေဆးေပါ့လိပ္ကေလးကိုပဲဖိဖြာရင္း ဟိုေငးဒီေငး ငူငူငိုင္ငိုင္ႀကီးလုပ္ေနမိတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ္တို႔ျခံ
ထဲကို စက္ဘီးဘဲလ္သံကလင္ကလင္ေပးပီး အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္၀င္လာတာေတြ႕လို႔လွမ္းႀကည့္လိုက္ေတာ့ မအင္ႀကင္းေမတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတယ္။ ရင္ကြဲဆြယ္တာအနက္ေရာင္ကေလးနဲ႔ေအာက္က ထမီအနီရဲရဲေလး၀တ္ထားပီး ဆံပင္တြန္႔တြန္႔ေလးေတြကိုဖားလ်ားခ်ထား
တဲ့ဟန္ပန္ကေလးက က်က္သေရရွိပါ့လို႔ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။ အိမ္ေပါက္၀ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ လက္ဖက္ရည္အခ်ိဳေလးျမံဳ႕လိုက္ ဆစ္ကလက္ေလးဖြာလိုက္နဲ႔ ျငိမ့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္အဘြားက ဆရာမေလး.. ေခါက္ဆြဲသံုးေဆာင္ပါဦး လို႔လွမ္းေအာ္တာကို ဟုတ္ကဲ့ႀကီးႀကီး
လို႔ျပန္ေျဖရင္း က်ေနာ့္ေဘးနားက ေခြးေျခတစ္လံုးကိုဆြဲယူပီး၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ ကိုေရႊဘအမိန္႔နဲ႔ က်ေနာ့္ကို လံုျခံဳေရးယူထားတဲ့ ၀ိုင္းဖြဲ႕ထိုင္ေနတဲ့ရပ္ကြက္ထဲက ခ်ာတိတ္ေတြ ခုနကဟိုေျပာဒီေျပာအာလူးဖုတ္ေနတာျငိမ္က်သြားပီး မအင္ႀကင္းေမကို မသိမသာအကဲခတ္ေနႀကတယ္။
Comments
Post a Comment