နတ္သမီးပုံျပင္ ၁၃
မိုးေပါက္ေတြက တေ၀ါေ၀ါနဲ႔ ဇရပ္အိုႀကီးရဲ႕ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ႕ေနတဲ့သြပ္ျပားအမိုးေတြကို ဆူညံပြက္ေလာရိုက္သြားေအာင္ရြာခ်ေနတယ္။
တခ်ိဳ႕ေနရာမွာ အမုိးမလံုေတာ့ မိုးေရေပါက္ေတြက ဇရပ္သံမံတလင္းေပၚကို ယိုက်လာလို႔ ဂုန္နီအိတ္အခင္းေပၚမွာ ေခြေနတဲ့က်ေနာ္ ေရမစိုေအာင္ဟိုေရႊ႕ဒီေရႊ႕လုပ္ပီးေနရာေျပာင္းေနရတယ္။ ဇရပ္အိုႀကီးရဲ႕ေထာင့္တစ္ေနရာကြက္ကြက္ကေလးေလာက္မွာပဲ မိုးလံုတာမို႔ဂုန္နီအိတ္ကို
ခ်ခင္းလိုက္ရင္း လွဲအိပ္ခ်လိုက္မိျပန္တယ္။ ေဆာင္းလယ္ကာလႀကီးကို ခုလိုမိုးႀကီးလာေလေတာ့ အလိုလိုကမွ ေသေလာက္ေအာင္ေအးတဲ့ က်ေနာ္တို႔ျမိဳ႕ကေလးက မိုးေတြေလေတြႀကားထဲ မႈန္ျပာရီမိႈင္းေနေတာ့တာေပါ့ေလ။ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီထဲထိစိမ့္ေအာင္ကိုေအးေနတာဗ်။ တရုတ္ျပည္ျဖစ္
ဂြမ္းခံဂ်ာကင္အနီေရာင္ေလးတစ္ထည္ထဲနဲ႔ဒီလိုရာသီဥတုကို အံတုေနရာ ခိုက္ခိုက္တုန္လာတယ္။ အေရာင္မေပၚေတာ့တဲ့ညစ္ေထးေထးဂ်င္းေဘာင္းဘီ အေရွ႕အိတ္ကပ္ထဲကို လက္ႏိႈက္ပီး ျပန္ထုတ္လိုက္ေတာ့ ပင္နင္ဆီလင္ပုလင္းေလးပါလာတယ္။ အဲ့ဒီပုလင္းထဲမွာ အျဖဴေရာင္အမႈန္႔ေတြ
တစ္၀က္နီးပါးက်န္ေသးတယ္။ နည္းနည္းေတာ့တင္မွျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေတြး ေတြးမိလိုက္တာနဲ႔ ဂ်ာကင္အတြင္းအိတ္ထဲက ပလတ္စတစ္အႀကည္အိတ္နဲ႔ထုတ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြ က်ေနာ့္လက္ထဲေရာက္သြားပီ။
အပ္၊ျပြန္၊ပလတ္စတစ္ခြက္အေသးတစ္ခု၊ပတ္တီးအလိပ္... တစ္ခုခ်င္းစီထုတ္ပီး ဂုန္နီအိတ္ေပၚျဖန္႔ခင္းလိုက္တယ္။
အားလံုးအသင့္ျပင္ပီးမွ ဟိုပစၥည္းကို အရည္ေဖ်ာ္ဖို႔ေရလိုေနမွန္းသတိထားလိုက္မိတယ္။ မိုးရြာေနတာပဲဟာ ေရရွာစရာမလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေရအစိုမခံႏိုင္ဘူးရယ္။ မိုးကတအားသည္းေနတာဗ်။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲစဥ္းစားစမ္း။ ေခါင္မိုးအေပါက္ေတြကေနယိုက်လာတဲ့မိုးေရေတြကဇရပ္
ႀကမ္းျပင္သံမံတလင္းေပၚမွာ အိုင္ေနတာေတြ႔လိုက္တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အကြက္လိုက္ႀကီးအိုင္ထြန္းေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ယိုက်ေနတဲ့မိုးေရေတြ စင္မွာစိုးေတာ့ အနားမကပ္ရဲဘူး။ ေရေတြက တျဖန္းျဖန္းျမည္သံေပးပီး ေဘးကိုစင္ေနတာကိုး။ ရုတ္တရက္ အဲ့ဒီေရအိုင္နဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာ
ရွိတဲ့ ေပါင္လယ္အျမင့္ေလာက္ရွိတဲ့အုတ္ခံုကို ေရမစင္ေအာင္ အကာအကြယ္ယူထားလိုက္တယ္။ ဒီအုတ္ခံုက ဇရပ္ထဲမွာဘာေႀကာင့္ရွိေနတယ္ထင္လဲဗ်? အင္း.. သရဏဂံုတင္တဲ့အခမ္းအနားႀကရင္ လူေသအေခါင္းကိုတင္ထားတတ္တဲ့အုတ္ခံုေလ။ က်ေနာ္ခုေရာက္ေနတာ ယူကလစ္ေတာသုႆန္
ထဲကဇရပ္ထဲမွာေလ။ သင္းခ်ိဳင္းအလယ္.. ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေညာင္ေထာက္ပင္ႀကီး ေအာက္က ဇရပ္အိုႀကီးက ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ့္အိမ္ေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္ကထြက္ေျပးလာပီး ဒီထဲမွာ က်ေနာ္ခို ေနတာ ၂ပတ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိေနပီ။
အုတ္ခံုကို အကာအကြယ္ယူပီးတာနဲ႔ လက္ထဲက ပတ္တီးလိပ္ကိုျဖည္ခ်လိုက္တယ္။ အနားစတစ္ဖက္ကို ကိုင္ထားရင္း ပတ္တီးလိပ္မေျပ႕တေျပကို ေရအိုင္ထဲလွမ္းပစ္လိုက္ေတာ့ ကြက္တိေရာက္သြားတယ္။
ေရေတြရႊဲနစ္သြားေတာ့ မွအသာေလးဆြဲယူလိုက္ရင္း ေရႏူးေနတဲ့ပတ္တီးလိပ္ကိုခြက္ထဲ ညွစ္ခ်လိုက္ေတာ့မွ လိုခ်င္တဲ့ေရပမာဏကို ရသြားေကာ။ ခပ္သြက္သြက္ကေလး လုပ္စရာရွိတာေတြဆက္လုပ္လိုက္တယ္။
xxxxxxxx xxxxxxxx xxxxxxxxxx
ကိစၥပီးသြားေတာ့ က်ေနာ္ အိုေကသြားတယ္။
ဘာမွမလုပ္ခင္က ေဆးယင္းထ ေနေတာ့ မေတြးမိသမွ်ေတြ ခုမွအေတြးထဲ၀င္ေရာက္စျပဳလာတယ္။ ငါဟာ ဘယ္ဘ၀ေရာက္ဘယ္အေျခေနမ်ိဳးေရာက္သြားခဲ့ပီလဲဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳးကေနစေတြးမိတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္မအင္ႀကင္းေမနဲ႔လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးျဖစ္ခဲ့တာေတြခင္ဗ်ားတို႔ကိုေျပာျပခဲ့တယ္မလား။
အဲ့ဒီကိစၥေတြျဖစ္ပီးတဲ့ေနာက္တေန႔က စပီး က်ေနာ္တို႔ ရဲ႕ "တာမား" ႀကီး အေရာင္းအ၀ယ္ျပန္စတယ္ဆိုပါေတာ့။ အဲ့ဒီကေန ဇာတ္လမ္းျပန္စလိုက္တာ ေနာက္ထပ္၂လေလာက္အတြင္း ခုအေျခေနထိေရာက္သြားတယ္။ မူးယစ္ေဆးကိုရွဴရိႈက္ရံုအဆင့္ကေန ေဆးထိုးအပ္သံုးတဲ့အဆင့္ထိေရာက္သြား
ပီေလ။ မူးယစ္ေဆးမွာက လစ္မစ္ဆိုတာ လုပ္ေလတက္ေလဗ်။ တစ္ခါလုပ္တစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ကေန တစ္ေန႔ကို တစ္စိတ္.. အဲ့ဒီကေန.. တစ္ပိုင္း တေျဖးေျဖးအဆင့္တက္လာလိုက္တာ ေငြေႀကးကုန္က်မႈကတအားမ်ား၊ ဘယ္ေလာက္ရွဴရွဴမ၀သလိုလိုအဆင့္ထိေရာက္လာတာကေန.. ေနာက္ဆံုးအဆင့္
ဗိေႏၶာဆရာ အဆင့္ထိေရာက္လာပီ။ ဆိုလိုတာက တစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ေလာက္ကို အရည္ေဖ်ာ္ပီးထိုးထည့္ လိုက္တာဟာ တစ္စိတ္ေလာက္အေငြ႕ရွဴတာထက္ပိုထိတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ျမန္ျမန္ေသတယ္။ ဘာဆိုဘာမွမလုပ္ဘူးတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို အခုက်ေနာ္ထိုးသေလာက္ ေကာက္ထိုးေပးလိုက္
ရင္ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ျဖဴလန္ပီးေသသြားႏိုင္တယ္။ (ဥပမာေျပာရရင္ "ဒိုး" ဇာတ္ကားထဲက ဒုတိယဇာတ္လိုက္ေသတာ အဲ့ဒီအခ်က္ပဲ။ ေဆးျပတ္ပီး လူေကာင္းျဖစ္ပီးသား အေျခေနကေန စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ သာမန္လုပ္ေနႀကပမာဏအတိုင္းအပ္သြားကိုင္လိုက္တာ အိုဗာဒို႔စ္နဲ႔ခ်က္ခ်င္းေရွာကေရာ) က်ေနာ္လည္း
အဲ့လိုျဖစ္တာ၂ခါတိတိရွိသြားပီဗ်။ သိပ္မႀကာေတာ့ပါဘူး။ တခ်ိန္မဟုတ္တခ်ိန္အသက္ပါမွာေသခ်ာေနပါပီေလ။ ပထမတစ္ခါက က်ေနာ့္ေဘာ္ဒါ ဖိုးေတ ရဲ႕အိပ္ခန္းထဲမွာျဖစ္တာ သူ႔ေရွ႕တင္မို႔လို႔ ခ်က္ခ်င္း အိမ္သံုးဆားကိုေကာက္ေဖ်ာ္ပီး ထိုးေပးလိုက္လို႔သတိျပန္လည္လာတာ။ ဒုတိယတစ္ေခါက္က
ျမိဳ႕အစြန္ေတာအုပ္ထဲမွာ ေဆးသမားအုပ္စုတစ္စုနဲ႔ျခံဳထဲမွာ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ထိုးေပးေနႀကရင္း ကိုယ့္အလွည့္မွာ လက္ေမာင္းက အပ္မႏႈတ္ရေသးခင္ေမွ်ာကနဲျဖစ္သြားတာပဲသိလိုက္တယ္။ သတိရလာေတာ့ က်ေနာ့္ကို ဆင္ႀကယ္ရာဘာဖိနပ္နဲ႔ ပါးေတြနားေတြရိုက္ပီး အတင္းလႈပ္ႏိႈးေနႀကမွန္းသိေတာ့
တယ္။ ကံေကာင္းေနေသးလို႔အသက္မပါေသးတာေပါ့။ ခုလိုတစ္ေယာက္ထဲလုပ္တာကေတာ့ ျဖစ္ပီဆို အေသပဲ။ အနားမွာေျဖေပးမည့္လူမွမရွိတာကိုး။
တေျဖးေျဖးနဲ႔ မိုက္တြင္းနက္သထက္နက္လာခဲ့လိုက္တာ ခုဆို က်ေနာ့္အိမ္ကလည္း အကုန္သိသြားလို႔ ဘိန္းျဖတ္ေဆးရံုတင္မယ္အလုပ္မွာ ထြက္ေျပးေနရတဲ့အဆင့္ေရာက္လာတယ္ဆိုပါေတာ့။
ထြက္ေျပးတာေတာင္ရိုးရိုးမဟုတ္ဘူး။ အဘြားရဲ႕ဗီရိုထဲက ႏို႔ေျခာက္မႈန္႕ဗူး၄-၅ဗူးထဲက တစ္ဗူးကိုခိုးပီးေျပးလာဗ်။ အဲ့ဒီလက္တိုဂ်င္ႏို႔မႈန္႔ဗူးထဲမွာ ဘာေတြပါလာသလဲဆိုေတာ့ အဘြားရဲ႕ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ အတြင္းပစၥည္းတခ်ိဳ႕ေပါ့။ ေရႊဘီးတို႔၊ေဒါင္းဘယက္တို႔၊ဒဂၤါးျပားတို႔အဲ့လိုအဖိုးတန္တဲ့ဟာေတြ။ က်ေနာ့္
စာရိတၱပ်က္ခ်က္က သူခိုးသူ၀ွက္အဆင့္ထိေရာက္သြားပီေကာေလ။ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲဘာဆိုဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ မူးယစ္ေဆးပီးရင္း မူးယစ္ေဆးဆိုတာခ်ည္းပဲ။ နဂိုကထဲက မိုက္တိမိုက္ကန္းေကာင္ရယ္ဆိုေတာ့ ျမန္ျမန္ေသေအးတာပဲဆိုတဲ့ စိတ္ကလည္းရွိေနမင့္ကိုးဗ်။
တခ်ိဳ႕ေနရာမွာ အမုိးမလံုေတာ့ မိုးေရေပါက္ေတြက ဇရပ္သံမံတလင္းေပၚကို ယိုက်လာလို႔ ဂုန္နီအိတ္အခင္းေပၚမွာ ေခြေနတဲ့က်ေနာ္ ေရမစိုေအာင္ဟိုေရႊ႕ဒီေရႊ႕လုပ္ပီးေနရာေျပာင္းေနရတယ္။ ဇရပ္အိုႀကီးရဲ႕ေထာင့္တစ္ေနရာကြက္ကြက္ကေလးေလာက္မွာပဲ မိုးလံုတာမို႔ဂုန္နီအိတ္ကို
ခ်ခင္းလိုက္ရင္း လွဲအိပ္ခ်လိုက္မိျပန္တယ္။ ေဆာင္းလယ္ကာလႀကီးကို ခုလိုမိုးႀကီးလာေလေတာ့ အလိုလိုကမွ ေသေလာက္ေအာင္ေအးတဲ့ က်ေနာ္တို႔ျမိဳ႕ကေလးက မိုးေတြေလေတြႀကားထဲ မႈန္ျပာရီမိႈင္းေနေတာ့တာေပါ့ေလ။ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီထဲထိစိမ့္ေအာင္ကိုေအးေနတာဗ်။ တရုတ္ျပည္ျဖစ္
ဂြမ္းခံဂ်ာကင္အနီေရာင္ေလးတစ္ထည္ထဲနဲ႔ဒီလိုရာသီဥတုကို အံတုေနရာ ခိုက္ခိုက္တုန္လာတယ္။ အေရာင္မေပၚေတာ့တဲ့ညစ္ေထးေထးဂ်င္းေဘာင္းဘီ အေရွ႕အိတ္ကပ္ထဲကို လက္ႏိႈက္ပီး ျပန္ထုတ္လိုက္ေတာ့ ပင္နင္ဆီလင္ပုလင္းေလးပါလာတယ္။ အဲ့ဒီပုလင္းထဲမွာ အျဖဴေရာင္အမႈန္႔ေတြ
တစ္၀က္နီးပါးက်န္ေသးတယ္။ နည္းနည္းေတာ့တင္မွျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေတြး ေတြးမိလိုက္တာနဲ႔ ဂ်ာကင္အတြင္းအိတ္ထဲက ပလတ္စတစ္အႀကည္အိတ္နဲ႔ထုတ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြ က်ေနာ့္လက္ထဲေရာက္သြားပီ။
အပ္၊ျပြန္၊ပလတ္စတစ္ခြက္အေသးတစ္ခု၊ပတ္တီးအလိပ္... တစ္ခုခ်င္းစီထုတ္ပီး ဂုန္နီအိတ္ေပၚျဖန္႔ခင္းလိုက္တယ္။
အားလံုးအသင့္ျပင္ပီးမွ ဟိုပစၥည္းကို အရည္ေဖ်ာ္ဖို႔ေရလိုေနမွန္းသတိထားလိုက္မိတယ္။ မိုးရြာေနတာပဲဟာ ေရရွာစရာမလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေရအစိုမခံႏိုင္ဘူးရယ္။ မိုးကတအားသည္းေနတာဗ်။ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲစဥ္းစားစမ္း။ ေခါင္မိုးအေပါက္ေတြကေနယိုက်လာတဲ့မိုးေရေတြကဇရပ္
ႀကမ္းျပင္သံမံတလင္းေပၚမွာ အိုင္ေနတာေတြ႔လိုက္တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ အကြက္လိုက္ႀကီးအိုင္ထြန္းေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ယိုက်ေနတဲ့မိုးေရေတြ စင္မွာစိုးေတာ့ အနားမကပ္ရဲဘူး။ ေရေတြက တျဖန္းျဖန္းျမည္သံေပးပီး ေဘးကိုစင္ေနတာကိုး။ ရုတ္တရက္ အဲ့ဒီေရအိုင္နဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာ
ရွိတဲ့ ေပါင္လယ္အျမင့္ေလာက္ရွိတဲ့အုတ္ခံုကို ေရမစင္ေအာင္ အကာအကြယ္ယူထားလိုက္တယ္။ ဒီအုတ္ခံုက ဇရပ္ထဲမွာဘာေႀကာင့္ရွိေနတယ္ထင္လဲဗ်? အင္း.. သရဏဂံုတင္တဲ့အခမ္းအနားႀကရင္ လူေသအေခါင္းကိုတင္ထားတတ္တဲ့အုတ္ခံုေလ။ က်ေနာ္ခုေရာက္ေနတာ ယူကလစ္ေတာသုႆန္
ထဲကဇရပ္ထဲမွာေလ။ သင္းခ်ိဳင္းအလယ္.. ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေညာင္ေထာက္ပင္ႀကီး ေအာက္က ဇရပ္အိုႀကီးက ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ့္အိမ္ေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္ကထြက္ေျပးလာပီး ဒီထဲမွာ က်ေနာ္ခို ေနတာ ၂ပတ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိေနပီ။
အုတ္ခံုကို အကာအကြယ္ယူပီးတာနဲ႔ လက္ထဲက ပတ္တီးလိပ္ကိုျဖည္ခ်လိုက္တယ္။ အနားစတစ္ဖက္ကို ကိုင္ထားရင္း ပတ္တီးလိပ္မေျပ႕တေျပကို ေရအိုင္ထဲလွမ္းပစ္လိုက္ေတာ့ ကြက္တိေရာက္သြားတယ္။
ေရေတြရႊဲနစ္သြားေတာ့ မွအသာေလးဆြဲယူလိုက္ရင္း ေရႏူးေနတဲ့ပတ္တီးလိပ္ကိုခြက္ထဲ ညွစ္ခ်လိုက္ေတာ့မွ လိုခ်င္တဲ့ေရပမာဏကို ရသြားေကာ။ ခပ္သြက္သြက္ကေလး လုပ္စရာရွိတာေတြဆက္လုပ္လိုက္တယ္။
xxxxxxxx xxxxxxxx xxxxxxxxxx
ကိစၥပီးသြားေတာ့ က်ေနာ္ အိုေကသြားတယ္။
ဘာမွမလုပ္ခင္က ေဆးယင္းထ ေနေတာ့ မေတြးမိသမွ်ေတြ ခုမွအေတြးထဲ၀င္ေရာက္စျပဳလာတယ္။ ငါဟာ ဘယ္ဘ၀ေရာက္ဘယ္အေျခေနမ်ိဳးေရာက္သြားခဲ့ပီလဲဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳးကေနစေတြးမိတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္မအင္ႀကင္းေမနဲ႔လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးျဖစ္ခဲ့တာေတြခင္ဗ်ားတို႔ကိုေျပာျပခဲ့တယ္မလား။
အဲ့ဒီကိစၥေတြျဖစ္ပီးတဲ့ေနာက္တေန႔က စပီး က်ေနာ္တို႔ ရဲ႕ "တာမား" ႀကီး အေရာင္းအ၀ယ္ျပန္စတယ္ဆိုပါေတာ့။ အဲ့ဒီကေန ဇာတ္လမ္းျပန္စလိုက္တာ ေနာက္ထပ္၂လေလာက္အတြင္း ခုအေျခေနထိေရာက္သြားတယ္။ မူးယစ္ေဆးကိုရွဴရိႈက္ရံုအဆင့္ကေန ေဆးထိုးအပ္သံုးတဲ့အဆင့္ထိေရာက္သြား
ပီေလ။ မူးယစ္ေဆးမွာက လစ္မစ္ဆိုတာ လုပ္ေလတက္ေလဗ်။ တစ္ခါလုပ္တစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ကေန တစ္ေန႔ကို တစ္စိတ္.. အဲ့ဒီကေန.. တစ္ပိုင္း တေျဖးေျဖးအဆင့္တက္လာလိုက္တာ ေငြေႀကးကုန္က်မႈကတအားမ်ား၊ ဘယ္ေလာက္ရွဴရွဴမ၀သလိုလိုအဆင့္ထိေရာက္လာတာကေန.. ေနာက္ဆံုးအဆင့္
ဗိေႏၶာဆရာ အဆင့္ထိေရာက္လာပီ။ ဆိုလိုတာက တစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္ေလာက္ကို အရည္ေဖ်ာ္ပီးထိုးထည့္ လိုက္တာဟာ တစ္စိတ္ေလာက္အေငြ႕ရွဴတာထက္ပိုထိတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ျမန္ျမန္ေသတယ္။ ဘာဆိုဘာမွမလုပ္ဘူးတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို အခုက်ေနာ္ထိုးသေလာက္ ေကာက္ထိုးေပးလိုက္
ရင္ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ျဖဴလန္ပီးေသသြားႏိုင္တယ္။ (ဥပမာေျပာရရင္ "ဒိုး" ဇာတ္ကားထဲက ဒုတိယဇာတ္လိုက္ေသတာ အဲ့ဒီအခ်က္ပဲ။ ေဆးျပတ္ပီး လူေကာင္းျဖစ္ပီးသား အေျခေနကေန စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ သာမန္လုပ္ေနႀကပမာဏအတိုင္းအပ္သြားကိုင္လိုက္တာ အိုဗာဒို႔စ္နဲ႔ခ်က္ခ်င္းေရွာကေရာ) က်ေနာ္လည္း
အဲ့လိုျဖစ္တာ၂ခါတိတိရွိသြားပီဗ်။ သိပ္မႀကာေတာ့ပါဘူး။ တခ်ိန္မဟုတ္တခ်ိန္အသက္ပါမွာေသခ်ာေနပါပီေလ။ ပထမတစ္ခါက က်ေနာ့္ေဘာ္ဒါ ဖိုးေတ ရဲ႕အိပ္ခန္းထဲမွာျဖစ္တာ သူ႔ေရွ႕တင္မို႔လို႔ ခ်က္ခ်င္း အိမ္သံုးဆားကိုေကာက္ေဖ်ာ္ပီး ထိုးေပးလိုက္လို႔သတိျပန္လည္လာတာ။ ဒုတိယတစ္ေခါက္က
ျမိဳ႕အစြန္ေတာအုပ္ထဲမွာ ေဆးသမားအုပ္စုတစ္စုနဲ႔ျခံဳထဲမွာ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ထိုးေပးေနႀကရင္း ကိုယ့္အလွည့္မွာ လက္ေမာင္းက အပ္မႏႈတ္ရေသးခင္ေမွ်ာကနဲျဖစ္သြားတာပဲသိလိုက္တယ္။ သတိရလာေတာ့ က်ေနာ့္ကို ဆင္ႀကယ္ရာဘာဖိနပ္နဲ႔ ပါးေတြနားေတြရိုက္ပီး အတင္းလႈပ္ႏိႈးေနႀကမွန္းသိေတာ့
တယ္။ ကံေကာင္းေနေသးလို႔အသက္မပါေသးတာေပါ့။ ခုလိုတစ္ေယာက္ထဲလုပ္တာကေတာ့ ျဖစ္ပီဆို အေသပဲ။ အနားမွာေျဖေပးမည့္လူမွမရွိတာကိုး။
တေျဖးေျဖးနဲ႔ မိုက္တြင္းနက္သထက္နက္လာခဲ့လိုက္တာ ခုဆို က်ေနာ့္အိမ္ကလည္း အကုန္သိသြားလို႔ ဘိန္းျဖတ္ေဆးရံုတင္မယ္အလုပ္မွာ ထြက္ေျပးေနရတဲ့အဆင့္ေရာက္လာတယ္ဆိုပါေတာ့။
ထြက္ေျပးတာေတာင္ရိုးရိုးမဟုတ္ဘူး။ အဘြားရဲ႕ဗီရိုထဲက ႏို႔ေျခာက္မႈန္႕ဗူး၄-၅ဗူးထဲက တစ္ဗူးကိုခိုးပီးေျပးလာဗ်။ အဲ့ဒီလက္တိုဂ်င္ႏို႔မႈန္႔ဗူးထဲမွာ ဘာေတြပါလာသလဲဆိုေတာ့ အဘြားရဲ႕ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ အတြင္းပစၥည္းတခ်ိဳ႕ေပါ့။ ေရႊဘီးတို႔၊ေဒါင္းဘယက္တို႔၊ဒဂၤါးျပားတို႔အဲ့လိုအဖိုးတန္တဲ့ဟာေတြ။ က်ေနာ့္
စာရိတၱပ်က္ခ်က္က သူခိုးသူ၀ွက္အဆင့္ထိေရာက္သြားပီေကာေလ။ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲဘာဆိုဘာမွမရွိေတာ့ဘူး။ မူးယစ္ေဆးပီးရင္း မူးယစ္ေဆးဆိုတာခ်ည္းပဲ။ နဂိုကထဲက မိုက္တိမိုက္ကန္းေကာင္ရယ္ဆိုေတာ့ ျမန္ျမန္ေသေအးတာပဲဆိုတဲ့ စိတ္ကလည္းရွိေနမင့္ကိုးဗ်။
Comments
Post a Comment