နတ္သမီးပုံျပင္ ၁၁
မမီမီခိုင္နဲ႔သူ႔မိဘေတြကို ႏႈတ္ဆက္ပီး မအင္ႀကင္းေမကိုစက္ဘီးနဲ႔တင္လို႔ ျခံအျပင္ဖက္ကိုနင္းထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ မိုးကအေတာ္ခ်ဳပ္သြားပီ။
စက္ဘီးကယ္ရီယာေပၚေစြ႔ကနဲ တင္ပါးလႊဲတက္ထိုင္လာတဲ့ မမႀကီးက တစ္လမ္းလံုးတိတ္ဆိတ္ပီး ဘာမွစကားမဆိုဘူး။ က်ေနာ္လည္းစကားကို မေျပာရဲသလို အာေစးမိထားတယ္။ သစ္ေတာ၀င္းထဲက မမႀကီးတို႔အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာေတာ့ စက္ဘီးဘရိတ္အုပ္ပီး ခြလွ်က္နဲ႔ေျခေထာက္
ေထာက္ပီးရပ္ေပးလိုက္တယ္။ စက္ဘီးေပၚက အသာအယာဆင္းသြားတဲ့ မမႀကီးက က်ေနာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္စကားေတာင္မဆိုပဲ အိမ္ေရွ႕တံခါးမႀကီးကို ခတ္ထားတဲ့ေသာ့ခေလာက္ကိုဖြင့္ေနတယ္။ အိမ္ျပန္ရမလားစဥ္းစားမိေပမယ့္ ခုနကထဲက တိတ္တဆိတ္ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ က်ေနာ္ဇေ၀
ဇ၀ါနဲ႔ စက္ဘီးေပၚက မဆင္းပဲ ဒီတိုင္းႀကီးတန္းလန္းျဖစ္ေနတယ္။ ဟိုေကာင္ ေအာင္ေအာင္ တစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနပီလားမသိဘူးဗ်။ ခပ္တည္တည္နဲ႔စက္ဘီးကို ေဒါက္ေထာက္ပီးေထာင္ထားခဲ့ရင္း အိမ္ထဲလွမ္း၀င္သြားလိုက္တယ္။ ေဖ်ာက္ကနဲမီးခလုတ္ဖြင့္သံနဲ႔အတူ ေလးေပမီးေခ်ာင္း
ေတြလင္းထိန္သြားေတာ့ အိမ္ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းထဲမွာ အူေႀကာင္ေႀကာင္နဲ႔ ခါးေထာက္လွ်က္ရပ္ရင္း မမႀကီးကို လွမ္းႀကည့္လိုက္မိတယ္။ ဖ်တ္ကနဲလွမ္းႀကည့္လာတဲ့ မမႀကီးရဲ႕မ်က္နာက စူပုပ္ပုပ္ျဖစ္ေနသလိုထင္ရတာမို႔ လန္႔ေတာင္သြားတယ္ဗ်ာ။
ဟိုေကာင္ ေအာင္ေအာင္ ျပန္ေရာက္ေနပီလားမသိဘူးေနာ္ မမႀကီး
(ေျခာက္ကပ္ကပ္အသံနဲ႔ စကားစ လိုက္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အိမ္ႀကီးထဲမွာ က်ေနာ့္အသံက ဟိန္းထြက္သြားတယ္)
ဘယ္သိမလဲ.. သိခ်င္ရင္ သူ႔အခန္းထဲသြားတက္ႀကည့္ေပါ့
(ဆူေအာင့္ေအာင့္အသံနဲ႔ ျပန္ေျဖရင္း မီးဖိုခန္းဖက္ကိုေဇာင့္ေဇာင့္ေဇာင့္ေဇာင့္နဲ႔ထြက္သြားတဲ့ မမႀကီးရဲ႕ေနာက္ပိုင္းကိုေငးႀကည့္ရင္း စိတ္ယားသလိုျဖစ္စျပဳလာပီ)
ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲ အိမ္အေပၚထပ္ကိုေျပးတက္လာခဲ့မိတယ္။
ေအာင္ေအာင့္အခန္းေပါက္၀ေရာက္ေတာ့ အခန္းထဲမွာဘယ္သူမွရွိမေနဘူး။ ဟိုမေအေဘးေလးက ဘယ္သြားေသေနျပန္ပီလဲမသိဘူးဗ်။ ေအာင္ေအာင္ဆိုတဲ့ အေကာင္ကလည္း ခပ္ေတေတအေကာင္ရယ္။ မူးယစ္ေဆးတင္ပဲလားဆိုေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အသုဘအိမ္တကာလည္ပီးဖဲလိုက္ခ်တဲ့ေသာက္
က်င့္ေလးပါ အဆစ္ပါေသးတာကိုး။ အသုဘရွိလို႔ကေတာ့ မိုးအလင္းဖဲ၀ိုင္းမသိမ္းမခ်င္းေက်ာက္ခ်ပီးရိုက္ေတာ့တာမ်ိဳး။ ဒါေႀကာင့္လဲ က်ေနာ္နဲ႔ေဘာ္ဒါျဖစ္ေနတာေနမယ္ဗ်။ ဒီအခ်ိန္ထဲ အိမ္ျပန္မအိပ္ေသးပံုေပါက္ေတာ့ တစ္ေနရာရာမွာ ၀ိုင္းေကာင္းေနပီထင္တယ္။ ေအာင္ေအာင့္အိပ္ခန္း၀ကေနျပန္လွည့္
ထြက္လာေတာ့ ေန႔ခင္းက အိမ္အေပၚထပ္မွာ မမႀကီးနဲ႔ပြဲႀကမ္းခဲ့တဲ့ေနရာကိုတစ္ခ်က္လွမ္းႀကည့္ပီး ေသြးေတြကဆူေ၀လာျပန္တယ္။ က်ေနာ္အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ မ၀ေသးဘူးဗ်။ ထပ္ပီး ေရကုန္ေရခမ္းထပ္လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ မမႀကီးရဲ႕ကုိယ္လံုးကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ကိုေျပာျပခဲ့သလိုပဲ စိတ္ႀကိဳက္သာလုပ္
ဘာမွမမႈဘူးဆိုတဲ့ ဟာမ်ိဳးႀကီးေလ။ ခက္တာက က်ေနာ္ဘယ္လိုျပန္စရမလဲမသိဘူးဗ်။ ေန႔လည္တံုးကေတာ့ ဒီလိုပဲလမ္းခင္းေပးတယ္ဆိုေပမယ့္ သူစိတ္ပါေနခဲ့တာကိုး။ ခုေနသြားပီးစတာအေရးမႀကီးဘူး ပါးထခ်မွဟုတ္ေပ့ျဖစ္ေနမယ္။ ပီးေတာ့ ဘယ္ကေနဘယ္လိုစရမလဲဆိုတာေတြးလို႔ကိုမရဘူး။
မမႀကီးကို က်ေနာ္ထပ္အုပ္ခ်င္ေသးလို႔ ဆိုပီးသြားေျပာလို႔လဲမျဖစ္ဘူးေလ။ ဖူးးးးးးးး ခက္တယ္ဗ်ာ။ ဟိုေတြးဒီေတြး ေတြးရင္း ေလာင္ကတီး စျပဳလာျပန္ပီ။ ၀တ္ထားတဲ့ ကခ်င္ပုဆိုးေအာက္က လိင္တံကလည္း ရုန္းထလာလို႔နည္းနည္းေငါထြက္ခ်င္လာတယ္။
ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႔ အိမ္ေအာက္ထပ္ကိုျပန္ဆင္းလာပီး ဧည့္ခန္းက ဆက္တီခံုတစ္ခုမွာ ထိုင္ပီး ငူတူတူလုပ္ေနမိတယ္။
မီးဖိုခန္းနဲ႔တြဲလွ်က္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ေရေဆးသံ၊သြားတိုက္သံတခ်ိဳ႕ႀကားရပီး ခဏေနေတာ့ မအင္ႀကင္းေမ ဧည့္ခန္းထဲျပန္၀င္လာတာေတြ႔လိုက္ရတယ္။ မ်က္ေမွာင္က်ံဳပီး က်ေနာ့္ကိုတစ္ခ်က္ေမးဆတ္ျပရင္း ခပ္တည္တည္နဲ႔ အိမ္အေပၚထပ္ကိုတက္သြားျပန္ပီဗ်။ ေနာက္ထပ္မိနစ္၂၀ေလာက္ ဒီတိုင္းပဲဆက္
ထိုင္ေနရင္း အူသလိုေႀကာင္သလိုနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ကေထာင္ထားတဲ့ စက္ဘီးကိုအိမ္ထဲသြင္း၊ တံခါးမႀကီးကို ကလန္႔ထိုး၊ အိမ္ေအာက္ထပ္က မီးေခ်ာင္းေတြကိုပိတ္လိုက္ပီး ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ပဲ အေပၚထပ္ကို ေျခသံေဖာ့ေဖာ့ေလးနင္းလို႔ တက္လာခဲ့တယ္။ အိမ္အေပၚထပ္နံရံေပၚက မီးေခ်ာင္းခလုတ္ေတြကိုပါ ပိတ္
ပစ္လိုက္ေတာ့ ေမွာင္ပိန္းသြားတယ္။ မမႀကီးရဲ႕ အိပ္ခန္းထဲက မီးေရာင္က အေမွာင္ထဲကို ထိုးထြက္ေနတယ္။ အသာအယာကပ္သြားလိုက္ေတာ့ တံခါးမပိတ္ထားပဲ လက္တစ္၀ါးစာေလာက္ဟထားမွန္းေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အသက္ကိုျပင္းျပင္းမရွဴရဲပဲ အိပ္ခန္းတံခါးကိုအသာေလးဆြဲဖြင့္လိုက္မိတယ္။ သစ္သားတံခါး
မို႔အတန္ငယ္ေဟာင္းေနတဲ့ ပတၱာကေန အသံထြက္လာတယ္။
ကၽြိ!
ျပဴတင္းေပါက္နားက မွန္တင္ခံုေရွ႕ ခံုကေလးေပၚမွာ ထိုင္ေနရင္း ေနာက္ေစ့နားမွာစည္းေႏွာင္ထားတဲ့ ဆံပင္ေတြကိုေျဖခ်၊ ဘီးက်ဲက်ဲတစ္ခုနဲ႔ဖီးသင္ေနတဲ့ မအင္ႀကင္းေမက ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ဟန္နဲ႔ ေနာက္ျပန္လွည့္မလာပဲ မွန္ထဲကေနတဆင့္က်ေနာ့္ကို စိုက္ႀကည့္ေနတယ္ဗ်။
ခါးတိုအင္းက်ီအျဖဴေလးနဲ႔ေယာဂီထမီအစား ေယာက်္ား၀တ္ရွပ္အစိမ္းရင့္ေရာင္လက္ရွည္နဲ႔ အိပ္ေနရင္း ထမီအ၀ါေရာင္အႏြမ္းေလးကိုလဲပီးသား မအင္ႀကင္းေမပံုစံက ခ်စ္စဖြယ္ေလး၊ သနပ္ခါးေရက်ဲေလးေတြက ပ်က္ျပယ္စျပဳထားေတာ့ ဟိုတစ္ကြက္ဒီတစ္ကြက္မ်က္နာေပၚက်န္ေနတာကကို တစ္မ်ိဳေလးရယ္။
ဒိန္းတလိန္းနတ္ပူးသလိုျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ တုန္တုန္ရီရီနဲ႔တစ္လွမ္းခ်င္းတိုးကပ္သြားမိပီ။
စက္ဘီးကယ္ရီယာေပၚေစြ႔ကနဲ တင္ပါးလႊဲတက္ထိုင္လာတဲ့ မမႀကီးက တစ္လမ္းလံုးတိတ္ဆိတ္ပီး ဘာမွစကားမဆိုဘူး။ က်ေနာ္လည္းစကားကို မေျပာရဲသလို အာေစးမိထားတယ္။ သစ္ေတာ၀င္းထဲက မမႀကီးတို႔အိမ္ေရွ႕ေရာက္လာေတာ့ စက္ဘီးဘရိတ္အုပ္ပီး ခြလွ်က္နဲ႔ေျခေထာက္
ေထာက္ပီးရပ္ေပးလိုက္တယ္။ စက္ဘီးေပၚက အသာအယာဆင္းသြားတဲ့ မမႀကီးက က်ေနာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္စကားေတာင္မဆိုပဲ အိမ္ေရွ႕တံခါးမႀကီးကို ခတ္ထားတဲ့ေသာ့ခေလာက္ကိုဖြင့္ေနတယ္။ အိမ္ျပန္ရမလားစဥ္းစားမိေပမယ့္ ခုနကထဲက တိတ္တဆိတ္ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ က်ေနာ္ဇေ၀
ဇ၀ါနဲ႔ စက္ဘီးေပၚက မဆင္းပဲ ဒီတိုင္းႀကီးတန္းလန္းျဖစ္ေနတယ္။ ဟိုေကာင္ ေအာင္ေအာင္ တစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနပီလားမသိဘူးဗ်။ ခပ္တည္တည္နဲ႔စက္ဘီးကို ေဒါက္ေထာက္ပီးေထာင္ထားခဲ့ရင္း အိမ္ထဲလွမ္း၀င္သြားလိုက္တယ္။ ေဖ်ာက္ကနဲမီးခလုတ္ဖြင့္သံနဲ႔အတူ ေလးေပမီးေခ်ာင္း
ေတြလင္းထိန္သြားေတာ့ အိမ္ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းထဲမွာ အူေႀကာင္ေႀကာင္နဲ႔ ခါးေထာက္လွ်က္ရပ္ရင္း မမႀကီးကို လွမ္းႀကည့္လိုက္မိတယ္။ ဖ်တ္ကနဲလွမ္းႀကည့္လာတဲ့ မမႀကီးရဲ႕မ်က္နာက စူပုပ္ပုပ္ျဖစ္ေနသလိုထင္ရတာမို႔ လန္႔ေတာင္သြားတယ္ဗ်ာ။
ဟိုေကာင္ ေအာင္ေအာင္ ျပန္ေရာက္ေနပီလားမသိဘူးေနာ္ မမႀကီး
(ေျခာက္ကပ္ကပ္အသံနဲ႔ စကားစ လိုက္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အိမ္ႀကီးထဲမွာ က်ေနာ့္အသံက ဟိန္းထြက္သြားတယ္)
ဘယ္သိမလဲ.. သိခ်င္ရင္ သူ႔အခန္းထဲသြားတက္ႀကည့္ေပါ့
(ဆူေအာင့္ေအာင့္အသံနဲ႔ ျပန္ေျဖရင္း မီးဖိုခန္းဖက္ကိုေဇာင့္ေဇာင့္ေဇာင့္ေဇာင့္နဲ႔ထြက္သြားတဲ့ မမႀကီးရဲ႕ေနာက္ပိုင္းကိုေငးႀကည့္ရင္း စိတ္ယားသလိုျဖစ္စျပဳလာပီ)
ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲ အိမ္အေပၚထပ္ကိုေျပးတက္လာခဲ့မိတယ္။
ေအာင္ေအာင့္အခန္းေပါက္၀ေရာက္ေတာ့ အခန္းထဲမွာဘယ္သူမွရွိမေနဘူး။ ဟိုမေအေဘးေလးက ဘယ္သြားေသေနျပန္ပီလဲမသိဘူးဗ်။ ေအာင္ေအာင္ဆိုတဲ့ အေကာင္ကလည္း ခပ္ေတေတအေကာင္ရယ္။ မူးယစ္ေဆးတင္ပဲလားဆိုေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အသုဘအိမ္တကာလည္ပီးဖဲလိုက္ခ်တဲ့ေသာက္
က်င့္ေလးပါ အဆစ္ပါေသးတာကိုး။ အသုဘရွိလို႔ကေတာ့ မိုးအလင္းဖဲ၀ိုင္းမသိမ္းမခ်င္းေက်ာက္ခ်ပီးရိုက္ေတာ့တာမ်ိဳး။ ဒါေႀကာင့္လဲ က်ေနာ္နဲ႔ေဘာ္ဒါျဖစ္ေနတာေနမယ္ဗ်။ ဒီအခ်ိန္ထဲ အိမ္ျပန္မအိပ္ေသးပံုေပါက္ေတာ့ တစ္ေနရာရာမွာ ၀ိုင္းေကာင္းေနပီထင္တယ္။ ေအာင္ေအာင့္အိပ္ခန္း၀ကေနျပန္လွည့္
ထြက္လာေတာ့ ေန႔ခင္းက အိမ္အေပၚထပ္မွာ မမႀကီးနဲ႔ပြဲႀကမ္းခဲ့တဲ့ေနရာကိုတစ္ခ်က္လွမ္းႀကည့္ပီး ေသြးေတြကဆူေ၀လာျပန္တယ္။ က်ေနာ္အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ မ၀ေသးဘူးဗ်။ ထပ္ပီး ေရကုန္ေရခမ္းထပ္လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ မမႀကီးရဲ႕ကုိယ္လံုးကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ကိုေျပာျပခဲ့သလိုပဲ စိတ္ႀကိဳက္သာလုပ္
ဘာမွမမႈဘူးဆိုတဲ့ ဟာမ်ိဳးႀကီးေလ။ ခက္တာက က်ေနာ္ဘယ္လိုျပန္စရမလဲမသိဘူးဗ်။ ေန႔လည္တံုးကေတာ့ ဒီလိုပဲလမ္းခင္းေပးတယ္ဆိုေပမယ့္ သူစိတ္ပါေနခဲ့တာကိုး။ ခုေနသြားပီးစတာအေရးမႀကီးဘူး ပါးထခ်မွဟုတ္ေပ့ျဖစ္ေနမယ္။ ပီးေတာ့ ဘယ္ကေနဘယ္လိုစရမလဲဆိုတာေတြးလို႔ကိုမရဘူး။
မမႀကီးကို က်ေနာ္ထပ္အုပ္ခ်င္ေသးလို႔ ဆိုပီးသြားေျပာလို႔လဲမျဖစ္ဘူးေလ။ ဖူးးးးးးးး ခက္တယ္ဗ်ာ။ ဟိုေတြးဒီေတြး ေတြးရင္း ေလာင္ကတီး စျပဳလာျပန္ပီ။ ၀တ္ထားတဲ့ ကခ်င္ပုဆိုးေအာက္က လိင္တံကလည္း ရုန္းထလာလို႔နည္းနည္းေငါထြက္ခ်င္လာတယ္။
ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႔ အိမ္ေအာက္ထပ္ကိုျပန္ဆင္းလာပီး ဧည့္ခန္းက ဆက္တီခံုတစ္ခုမွာ ထိုင္ပီး ငူတူတူလုပ္ေနမိတယ္။
မီးဖိုခန္းနဲ႔တြဲလွ်က္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ေရေဆးသံ၊သြားတိုက္သံတခ်ိဳ႕ႀကားရပီး ခဏေနေတာ့ မအင္ႀကင္းေမ ဧည့္ခန္းထဲျပန္၀င္လာတာေတြ႔လိုက္ရတယ္။ မ်က္ေမွာင္က်ံဳပီး က်ေနာ့္ကိုတစ္ခ်က္ေမးဆတ္ျပရင္း ခပ္တည္တည္နဲ႔ အိမ္အေပၚထပ္ကိုတက္သြားျပန္ပီဗ်။ ေနာက္ထပ္မိနစ္၂၀ေလာက္ ဒီတိုင္းပဲဆက္
ထိုင္ေနရင္း အူသလိုေႀကာင္သလိုနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ကေထာင္ထားတဲ့ စက္ဘီးကိုအိမ္ထဲသြင္း၊ တံခါးမႀကီးကို ကလန္႔ထိုး၊ အိမ္ေအာက္ထပ္က မီးေခ်ာင္းေတြကိုပိတ္လိုက္ပီး ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ပဲ အေပၚထပ္ကို ေျခသံေဖာ့ေဖာ့ေလးနင္းလို႔ တက္လာခဲ့တယ္။ အိမ္အေပၚထပ္နံရံေပၚက မီးေခ်ာင္းခလုတ္ေတြကိုပါ ပိတ္
ပစ္လိုက္ေတာ့ ေမွာင္ပိန္းသြားတယ္။ မမႀကီးရဲ႕ အိပ္ခန္းထဲက မီးေရာင္က အေမွာင္ထဲကို ထိုးထြက္ေနတယ္။ အသာအယာကပ္သြားလိုက္ေတာ့ တံခါးမပိတ္ထားပဲ လက္တစ္၀ါးစာေလာက္ဟထားမွန္းေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အသက္ကိုျပင္းျပင္းမရွဴရဲပဲ အိပ္ခန္းတံခါးကိုအသာေလးဆြဲဖြင့္လိုက္မိတယ္။ သစ္သားတံခါး
မို႔အတန္ငယ္ေဟာင္းေနတဲ့ ပတၱာကေန အသံထြက္လာတယ္။
ကၽြိ!
ျပဴတင္းေပါက္နားက မွန္တင္ခံုေရွ႕ ခံုကေလးေပၚမွာ ထိုင္ေနရင္း ေနာက္ေစ့နားမွာစည္းေႏွာင္ထားတဲ့ ဆံပင္ေတြကိုေျဖခ်၊ ဘီးက်ဲက်ဲတစ္ခုနဲ႔ဖီးသင္ေနတဲ့ မအင္ႀကင္းေမက ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ဟန္နဲ႔ ေနာက္ျပန္လွည့္မလာပဲ မွန္ထဲကေနတဆင့္က်ေနာ့္ကို စိုက္ႀကည့္ေနတယ္ဗ်။
ခါးတိုအင္းက်ီအျဖဴေလးနဲ႔ေယာဂီထမီအစား ေယာက်္ား၀တ္ရွပ္အစိမ္းရင့္ေရာင္လက္ရွည္နဲ႔ အိပ္ေနရင္း ထမီအ၀ါေရာင္အႏြမ္းေလးကိုလဲပီးသား မအင္ႀကင္းေမပံုစံက ခ်စ္စဖြယ္ေလး၊ သနပ္ခါးေရက်ဲေလးေတြက ပ်က္ျပယ္စျပဳထားေတာ့ ဟိုတစ္ကြက္ဒီတစ္ကြက္မ်က္နာေပၚက်န္ေနတာကကို တစ္မ်ိဳေလးရယ္။
ဒိန္းတလိန္းနတ္ပူးသလိုျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ တုန္တုန္ရီရီနဲ႔တစ္လွမ္းခ်င္းတိုးကပ္သြားမိပီ။
Comments
Post a Comment