က်ေနာ့္သူနာျပဳဆရာမေလး ၁

ဒီႏွစ္ေႏြရာသီကအပူရွိန္ေတာ္ေတာ္ေလးျပင္းလြန္းတယ္။ အပူလိႈင္းျဖတ္တယ္ဘာညာေတာ့လူေတြေျပာေနသံႀကားတယ္။
ပံုမွန္ေႏြဖက္ဆိုခပ္စိမ့္စိမ့္ေလးျဖစ္ေနတတ္တဲ့က်ေနာ္တို.ျမိဳ.ေလးမွာေတာင္ ေတာ္ေတာ္သိသာလာတယ္ဗ်။ သႀကၤန္လြန္သြားတာနဲ.ေကာ့ေနေအာင္ကိုပူလာတာ။ အဲ့ဒီအပူလႈိင္းျဖတ္တဲ့ကိစၥေႀကာင့္
က်ေနာ္ခင္ဗ်ားတို.ကိုခုေျပာျပမယ့္ဇတ္လမ္းကျဖစ္လာတာေလ။ အပူဒဏ္ ဘယ္ေလာက္ျပင္းသလဲဆိုရင္ခါတိုင္း ရြာရိုးကိုးေပါက္ေလွ်ာက္သြားေနတတ္တဲ့ က်ေနာ္တို.ရပ္ကြက္ထဲက အဟန္ရႈပ္ဆို
တဲ့တရုတ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ကိုေရႊဘတစ္ေယာက္ေတာင္မနက္ေစာေစာနံျပားရိုက္ပီးတာနဲ.ရပ္ကြက္စာႀကည့္တိုက္က ရႈမ၀မဂၢဇင္းအေဟာင္းေလး၃-၄အုပ္ေလာက္ဆြဲပီးရပ္ကြက္ထိပ္ကအရိပ္
ေကာင္းတဲ့ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲလစ္ေတာ့တာပဲဗ်။အပူေရွာင္တာေပါ့ေလ။ ေမးလိုက္ရင္ေတာ့..ဟေကာင္ရ!! ဘုရားရိပ္တရားရိပ္ဆိုတာကဆိုပီး အာလူးေတြဖုတ္ျပလိမ့္မယ္။ အမွန္ကဒင္းဘုန္းႀကီး
၀ိုင္းကဆြမ္းဟင္းအက်ေတြအ၀တြယ္ပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲကမရမ္းပင္အုပ္အုပ္ေတြမိုးထားတဲ့ေစတီေသးေသးေလးရဲ.ရင္ျပင္မွာေက်ာခင္း၊မဂၢဇင္းဖတ္ပီးဇိမ္နဲ.သြားသြားအိပ္ေနတာမသိတာ
လိုက္လို.။ အဲ့လိုေနရထိုင္ရခက္တဲ့ရာသီဥတုနဲ.စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းရတဲ့အထဲျပႆနာတစ္ခုက က်ေနာ့္ဆီအလိုလိုေရာက္လာပါေလေရာလား။
က်ေနာ့္ေဖေဖရဲ.ဘႀကီးဆိုလားေတာ္စပ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္၊က်ေနာ္နဲ.ဆို အဘိုး ေတာ္မယ္ထင္ပါရဲ. အဲ့ဒီဆရာသမားကဗမာေျပအလယ္ပိုင္းက ေျမလတ္ျမိဳ.တစ္ျမိဳ.မွာအေျခခ်ေနတာက်ေနာ့္တစ္သက္
ေလာက္ရွိပီ။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ျမင္ဖူးပါတယ္။ အရင္တစ္ေခတ္ဆီက အလံနီဆိုလားဘာလားဗ်ာ။ စကားေျပာလက္ေပါက္အေတာ္ကပ္တယ္လို.နာမည္ႀကီး။ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့အဲ့ဒီျမိဳ.သူနဲ.ဆံ
ထံုးေနာက္ေရာင္ပါေျပာင္းသြားလိုက္တာျမင္ေတာင္မျမင္ရေတာ့တာႀကာလွေပါ့။ ျပႆနာကဗ်ာ..အဲ့ဒီက်ေနာ့္အဘိုး ကဒီေလာက္ပူေနတဲ့ကာလႀကီးမွာ ေန.လည္ခင္းဖက္ရွပ္ကီခ်လိုက္တာေဆး
ရံုတင္လိုက္ရေရာဆိုပါေတာ့။ သူတို.လင္မယားမွာကသားသမီးကမထြန္းကားခဲ့ေတာ့ခုလို အေရးအေႀကာင္းဆိုရင္ မိန္းမဖက္က အမ်ိဳးေတြရွိေပမယ့္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို.အေရးေပၚလူလိုလာ
တယ္။ အိမ္ကိုဖုန္း၀င္လာေတာ့ က်ေနာ့္ညီက အိမ္အလုပ္ေတြကိုအေႀကာင္းျပပီးေရွာင္တယ္။ ဒါနဲ.ပဲက်ေနာ့္ဆီဒီျပႆနာက ေရာက္လာေရာ။ ဒီေလာက္နာမည္ေက်ာ္တဲ့ လူ.ဂြစာႀကီးကိုေဆးရံု
ေပၚမွာသြားျပဳစုရမယ္ဆိုတာေတြးႀကည့္တာနဲ.တင္စိတ္ေလစရာဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္က်ေနာ့္မွာေရွာင္လို.မရတဲ့အေႀကာင္းတရားကရွိေနတယ္ဗ်ာ။ ဒီလို.. က်ေနာ္ကဘြဲ.ရပီးအိမ္ျပန္လာတာ၄-၅လ
ေလာက္ရွိေနပီ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ခါစကေတာ့ မိဘေတြကဘာမွမေျပာဘူးႀကည္ႀကည္ျဖဴျဖဴပဲ။ အဲ့ဒီေခတ္ကသိပ္မေပါေသးတဲ့ အဂ်ၤင္နီယာဘြဲ.ေလးရလာတာဆိုေတာ့ သူတို.အေနနဲ.ဘာမွမေျပာ
သာေသးဘူးေပါ့ေလ။ တစ္ျမိဳ.လံုးမွတစ္ေယာက္တစ္ေလေလာက္ရတဲ့ဘြဲ.မ်ိဳးေလးရထားတာဆိုေတာ့ငါတို.သားေလးကေတာ္တယ္ဆိုပီးတျပံဳးျပံဳး။ ဒါနဲ.က်ေနာ္လည္းအခြင့္ေကာင္းယူပီးအိမ္
အလုပ္လည္း၀င္မကူဟိုေယာင္ေယာင္ဒီေယာင္ေယာင္လုပ္ေနလိုက္တာ ႀကာလာေတာ့သိပ္မႀကည္ခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်။
မႀကည္ခ်င္စရာကလည္းအေႀကာင္းရွိေနတာကိုး။
ခုနက ေျပာတဲ့ကိုေရႊဘနဲ.ေပါင္းေပါင္းပီးတေန.တေန.အေရမရအဖတ္မရ ျမစ္ဆိပ္ဖက္ဆင္းပီးငါးမွ်ား၊လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ရပ္ကြက္ထဲကခ်ာတိတ္ေတြနဲ.ထိုင္ရင္းဆရာႀကီးဂိုက္နဲ.လက္ခ်ာ
ေတြရိုက္၊ညေနေစာင္းလာရင္ ကိုေရႊဘနဲ.၂ေကာင္သားျမိဳ.ျပင္က ဗ်စ္ရည္ဆိုင္ကိုဒိုင္လွ်ိဳေလးတူတူလစ္၊ အမယ္... ပီးတာနဲ.အိမ္ျပန္တယ္မထင္နဲ. ဘယ္ရပ္ကြက္မွာအသုဘအိမ္ရွိလဲစံုစမ္းပီး
မိုးလင္းေပါက္ဖဲခ်ေတာ့တာပဲ။ ဖဲ၀ိဇၨာနဲ.အဂ်ၤင္နီယာေပါင္းမိမွေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲေလ။ ျမိဳ.ထဲမွာလူမေသလို. အသုဘမျဖစ္ရင္လည္းလက္ေလွ်ာ့မယ္ထင္သလား? ဟုတ္ကဲ့တျခား ျမိဳ.နယ္ေတြ
ထိအသုဘအိမ္ရွာပီးလိုက္ရိုက္တာဗ်။ အသုဘအိမ္မွာေစတနာ့၀န္ထမ္း ေစာင့္အိပ္ေပးတဲ့လူကို က်ေနာ္တို.အရပ္ေဒသမွာ အိပ္ဖန္ေစာင့္လို.ေခၚတယ္။ အင္း..ကိုေရႊဘနဲ.ဖိုးသက္ ဆိုရင္လူေတြ
က၄ျမိဳ.နယ္အိပ္ဖန္ေစာင့္ေတြလို.ေခၚတဲ့အထိအလုပ္ေတြျဖစ္ေနႀကတာဟီးဟီး။
အဲ့ဒီေတာ့ က်ေနာ့္မိဘေတြကလည္းေတာ္ေတာ္ေလးမ်က္စိေနာက္လာပီ။
ခုေျပာတဲ့ကိစၥေပၚလာေတာ့ လူႀကီးေတြလည္းအေတာ္ပဲဆိုပီး ေမာင္ဖိုးသက္ခုခ်က္ခ်င္းအထုပ္ျပင္ပီးသြားေစလို.အမိန္.ေတာ္မွတ္ကေရာဗ်ာ။ တတ္ႏိုင္ပါဘူးေလ။ ထားရာမွာေနေစရာကိုသြား..
ဘ၀မ်ိဳးဆိုေတာ့လည္းထြက္ေတာ္မူနန္းကခြါရေတာ့တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ.ခရီးထြက္လာခဲ့ရေရာဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ေလယာဥ္ကြင္းလိုက္ပို.တဲ့ ကိုေရႊဘက ေႀကကြဲေနေသးတယ္။ ေအေပးေလး!! ျမန္ျမန္
ျပန္လာေနာ္.. မင္းမပါပဲငါတစ္ေယာက္ထဲဖဲသြားခ်လို. ျပႆနာတက္ရင္ ငါတစ္ေကာင္ထဲရိုက္ရႏွက္ရမွာ.. ပီးေတာ့မင့္အဘိုးေသလို. အသုဘျဖစ္ရင္ ဖဲ၀င္မရိုက္နဲ.အဲ့ဒီျမိဳ.ကေကာင္ေတြကဖဲ
လိမ္တတ္တယ္လို.နာမည္ႀကီးဆိုပီးမွာေနေသးတယ္။
ဒီလိုနဲ.ပဲက်ေနာ္ခရီးထြက္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။
ေဆးရံုေပၚက အဘိုးကိုစိတ္ပူရမယ့္အစား ခုက်ေနာ္ေရာက္မယ့္ျမိဳ.ကိုပဲစိတ္၀င္စားေနမိတယ္။ ဗမာေျပအလယ္ပိုင္းက ျမိဳ.။ အပူရွိန္အင္မတန္ျပင္းထန္တဲ့ျမိဳ.။ အံ့ႀသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္
လွပတဲ့စကားလံုးေတြနဲ.ကဗ်ာစပ္တတ္တဲ့ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာေတြ၊ႏိုင္ငံေက်ာ္ကာတြန္းဆရာေတြ၊စာေရးဆရာေတြေနတဲ့ျမိဳ.ကိုက်ေနာ္သြားေနပီ။ ဘာေတြဘယ္လိုႀကံဳရမလဲဆိုတာ ေတြးေန
ရင္းေလယာဥ္ေပၚမွာက်ေနာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။